Dinsdag 27 oktober 2009
Dag 24: Karst

Een treinreis kan een hoop doen veranderen. Toen we van Xining naar Lhasa gingen, zagen we het al, maar ook tijdens deze treinrit heeft het landschap een enorme transformatie ondergaan. Daar kwamen we achter toen we om 8.00 uur wakker werden van een prima nacht in de hardsleeper. (We waren allemaal weer hersteld.) Dit was niet meer het ‘gewone’ berglandschap van Yunnan, maar aan de ene kant een landschap dat het zuiden van China karakteriseert en aan de andere kant het beeld dat Zuidoost-Azië schept. Vanaf een vlak landschap rezen karstgebergten de lucht in, soms bijna kaarsrecht. Alle bergen (half kaal, half met bomen) stonden los van elkaar en hadden elk wel hun eigen vorm. Ook dit is opnieuw moeilijk te beschrijven, maar superlatieven komen tekort om te zeggen hoe bijzonder dit was. Het bleef niet bij slechts een paar bergen, deze streek staat er vol mee. Het andere deel van het landschap bestond uit grote groengele plantages met suikerriet, waarin we mensen met buffels aan het werk zagen. Zo handig de jak in Tibet is, zo handig is de buffel hier. Verder werden we nog getrakteerd op stukken bamboebos, bome met pomelo’s en palmbladeren. Toch duurde het nog wel even voordat we om 13.00 uur op het station van Guilin aankwamen. In plaats van in deze grote stad te blijven, bracht een busje ons in 1,5 uur naar de kleinere plaats Yangshuo, welke toch veel groter leek dan Leon ons had doen vermoeden. Nadat we ons even in het Friendship Hotel hadden kunnen opfrissen, werden we om 15.00 uur herenigd met de vier andere Shoestring-reizigers. Met hen, en hun gids Kerry, zijn we vervolgens naar een plek van de Li rivier gereden, om daar een prachtige cruise te maken op een boot. Zo’n 1,5 uur hebben we op het (soms diepe, maar vaak ook ondiepe) water gevaren, tussen de ongelooflijk mooie karstgebergten door. Helder was het bij lange na niet, maar dit gaf de omgeving desondanks een mystiek sfeertje. Alhoewel de mist en de bewolking de zon dan wel deed verbergen, was het wel warm en enigszins benauwd. Het was duidelijk dat we hier met een subtropisch klimaat te maken hadden. Tijdens de tocht kwamen we uiteraard genoeg andere bootjes tegen, maar zagen we zo nu en dan ook een buffel in het water staan. Voordat we teruggingen, maakten we nog een wandelingetje tussen de akkers op een van de eilandjes op de rivier. Hier waren we onder andere getuige van een man die trots was op zijn kakibomen en twee kippen die stonden toe te kijken hoe een lotgenoot door een lokale vrouw werd kaalgeplukt voor het diner. Stroomafwaarts gingen we weer terug, waardoor we ditmaal dus een redelijke vaart hadden. Bij een restaurantje genoten we een prima maaltijd met verschillende gewokte gerechten. Het was al donker toen we het restaurant verlieten en opnieuw op de boot stapten. Karstgebergten waren nu niet te zien, wel een visser op een klein bootje met een felle lamp voorop. Om zijn boot heen zwommen een stuk of 10 aalscholven, welke getraind zijn om vis op te duiken, waarna een ringetje om hun nek de vis tegenhoudt zodat de visser deze kan afpakken. Alhoewel deze tocht van 40 minuten puur bedoeld was om ons te vermaken (de visser en onze kapitein kenden elkaar; de visser meerde op dezelfde plek aan om ons de vogels van dichtbij te laten zien en fooi te bietsen; er werden slechts twee vissen gevangen, dus zo effectief is het niet), was het toch leuk om de vogels zo actief in het water bezig te zien. Dan bleven ze weer even op het water dobberen en zo doken ze alweer onder water, op zoek naar visjes. We vonden alleen dat de visser ze wel iets vriendelijker had mogen behandelen op het moment dat ze wat gevangen hadden: nadat hij het visje uit de bek van een vogel had gepakt, gooide hij de vogel terug in het water alsof het een vuilniszak was die je in de container gooit. Toch hadden de vogels verder weinig te klagen, want kleine visjes konden ze zelf wel opeten. Toen we met het busje weer terugreden naar het hotel, konden we terugkijken op een mooie en gevarieerde dag, waarbij we ook alvast uitkeken naar morgen, welke minstens zo gaaf moet gaan worden!

Woensdag 28 oktober 2009
Dag 25: Fietsend, varend en lopend naar de maan

Vanochtend spraken we, na een goede nacht in het hotel, met de hele groep af om te ontbijten in een Westers tentje aan de overkant. Hier serveerden ze ons lekkere ontbijtjes, waarbij vers geperst mandarijnensap niet ontbrak. Om 9.00 uur stapten we met Leon op mountainbikes, welke in redelijke staat waren en, gelukkig voor sommigen van ons, in de hoogte verstelbaar waren. Met z’n achten reden we de drukke stad uit, om vervolgens op kleinere weggetjes tussen de karstgebergten door te fietsen. Ondanks dat we bijna allemaal een korte broek en sandalen aan hadden vanwege de warmte, was er ook vandaag geen zon vanwege de mist. Het was een fijne fietstocht en al snel kwamen we aan bij de Yulong rivier, waar we afstapten. Hier namen we in tweetallen een bamboeboot om over de rivier heen te varen. De boten waren vrij simpel: het was eigenlijk een vlot van zo’n 10 bamboepalen, aan elkaar gebonden met touw. Daar waren dan weer twee houten stoeltjes bovenop gebonden. Een ‘kapitein’ duwde ons vervolgens vanaf de achterkant van de boot met een paal door het ondiepe water. Het was een mooie en plezierig tocht door de ‘jungle’ van bamboe en karst. Een keer of tien werd het even wat spannender, aangezien er verspreid over de route dammetjes waren, waar we met de boot vanaf moesten glijden. Enkele keren moesten we zelfs van de boot af en hem naar de andere kant slepen. Gelukkig wisten we het hier telkens redelijk droog te houden, alhoewel kleine splashes uiteraard niet te voorkomen waren. (Benen omhoog!) De vrachtwagen die de boten aan het eind terug bracht, had onze fietsen meegenomen, zodat we verder konden fietsen naar de Moon Hill, waar we eerst lekker geluncht hebben. We hielden het op de ‘gewone’ gerechten (pompoenpatat?) en lieten de slangensoep voor wat het was. Hierna begonnen we aan onze vermoeiende tocht naar de (beloopbare) top van de Moon Hill, welke zijn naam heeft te danken aan een grote boog van karst bovenop die top. Ondanks dat we niet meer op grote hoogte waren en je op zich niet snel buiten adem raakt, maakte de warmte het toch zwaar om de iets van 888 treden te beklimmen. Onderweg werden we ook constant achtervolgd door enkele oude vrouwtjes die ons water wilden verkopen, of wel even koele lucht wilden wapperen met hun waaiers. Dit sloegen we uiteraard af. Bovenaan hadden we een mooi uitzicht en konden we lekker uitrusten. Afkoelen echter niet, want er stond geen zuchtje wind. Een klas gezellige Chinese meiden (die een beetje Engels spraken) wilde hier ook nog met me op de foto en ze wilden ook m’n naam op papier. In eerste instantie voor een ‘schoolopdracht’, maar wat later was ik ook wel erg ‘handsome’ en wilden ze ook wel dat ik morgenmiddag naar hun barbecue zou komen. Als ze willen, kunnen ze Leon morgen bereiken op zijn telefoon, dus we zullen wel zien hoe dat afloopt… Het was in ieder geval een erg leuke manier om in het middelpunt van alle belangstelling te staan! Nadat ik m’n eigen groep weer had teruggevonden, fietsten we terug naar het hotel, waar we lekker konden uitrusten. Later in de middag heb ik nog een rondje door Yangshuo gelopen. De stad zelf is niet heel erg interessant (maar wel een leuk uitzicht!) en opnieuw was er een straat vol met toeristenwinkeltjes, cafeetjes en restaurantjes. In het begin van de avond zijn we met z’n zevenen lekker uit eten geweest in een van deze tentjes. Hierna stapten we de bus in en werden we naar Impressions Liu Sanjie gebracht, een licht- en geluidshow van de hand van regisseur Zhang Yimou, de man achter de openingsceremonie van de Olympische Spelen van vorig jaar. Aangezien die show destijds zeer spectaculair was, waren onze verwachtingen hooggespannen, zeker toen we hoorden dat er 600 mensen aan mee werkten, waarvan velen daarvan de lokale bevolking was. Daarnaast bood het theater 3800 zitplaatsen aan en werden er deze avond vanwege de drukte maar liefst twee shows gegeven. Met een decor van de Li rivier en mooi verlichte karstbergen kon dat dus nauwelijks misgaan. En gelukkig ging dat ook niet en konden we een uur lang genieten van een prachtige show. Het podium was de rivier, waar tientallen bootjes met verlichte en traditioneel aangeklede mensen in rond vaarden. Muziek speelde op de achtergrond. Dit was slechts één van de acts. Later werden er ook nog rode doeken op en neer gewapperd, begonnen honderden mensen met fakkels rond de rivier met elkaar te zingen, kwamen gewone vissers en aalscholvissers aanvaren, dansten meisjes vrolijk rond, werd de handel uitgebeeld met buffels en boeren en liep iedereen in een lange rij terwijl ze pakken met knipperende lichtjes droegen. Alhoewel het de grootsheid van de Olympische Spelen uiteraard niet haalde (en die van de Nationale Spelen, waarvan de sluitingsceremonie zojuist op tv was), was het alsnog een indrukwekkend schouwspel. Alleen een beetje jammer van het Chinese publiek dat nou nooit eens in stilte van iets kan genieten. Met de bus werden we weer netjes teruggebracht naar het hotel voor een welverdiende nachtrust.

Donderdag 29 oktober 2009
Dag 26: Op stap met 100 Chinese meiden

Wat een dag, wat een dag. Waar te beginnen… gewoon maar bij het begin, bij het lekkere Westerse ontbijt dat we gisteren ook gehad hebben. Het grappige Chinese mannetje had het er samen met zijn vrouw maar druk mee, om 11 westerlingen (7 van ons en 4 anderen) van toast, ei, bacon, fruit, muesli, thee en jus de mandarin te voorzien. Dit stevige ontbijt hadden we wel nodig, want even later hebben we een flinke wandeling door de omgeving gemaakt. Eerst volgden we ten oosten van de stad de Li rivier. Via boerenpaadjes kwamen we toen bij de achterkant uit van het stuk rivier waar we gisteren de show hebben gezien. Hier zagen we alle bootjes in het water liggen, samen met enkele versieringen. Zelfs de aalscholvers hadden hier hun plekje. We liepen verder en vervolgden ons pad totdat we bij de Yulong rivier kwamen, die we westwaards verder volgden. Op dit pad liepen we door het mooie boerenland heen en keken we naar de groene en gele akkers, de vieze watertjes, de bergen op de achtergrond, de trekkertjes die nog net niet uit elkaar vielen en de losstaande halfvoltooide huizen. Na twee uur in de warmte te hebben gelopen (de zon was vandaag wel enigszins doorgebroken, dus het was nog warmer) en een korte pauze te hebbe gehouden, liepen we langs een hoofdweg met auto’s terug richting Yangshuo. Het laatste stukje werd ons teveel en we besloten een bus aan te houden, die ons in ieder geval door een stinkende tunnel heen loodste. Hierna sprongen we er echter al snel uit, want de bus ging niet naar Yangshuo. Gelukkig stonden we nu weer op een plek bij de Li rivier waar we eerder langs waren gekomen, dus konden we snel naar West Street om daar bij een restaurantje te lunchen. Tot zover het gewone gedeelte van de dag, aangezien Leon me wist te vertellen dat ik om 14.00 uur bij het hotel opgehaald zou worden door de meiden van gisteren, om mee te gaan barbecueën. Drie kwamen er inderdaad langs en brachten me naar een groep van nog eens 97 meiden (oké, en 3 jongens) tussen de 18 en 20 jaar. Het bleken drie klassen taalstudenten uit de Hunan provincie te zijn, welke hier enkele dagen op studiereis waren om hun Engels in de praktijk toe te passen op de buitenlanders. Maar blijkbaar was alleen ik uitgenodigd voor de barbecue en hielden de meiden ook liever een leuke vakantie. ‘s Ochtends hadden ze allerlei inkopen gedaan en met zakjes vol met aan stokjes geregen vlees, vis of groente liepen we met de hele groep een stuk langs de Li rivier, om bij een stuk strand te gaan zitten. Hier begon iedereen verwoed stenen en takken bij elkaar te rapen, om in groepjes (anders zou het wel een ontzettend groot kippenhok worden) allemaal een barbecue in elkaar te flansen, wat best goed lukte. Met de roosters die waren meegenomen was het zaakje compleet. Ik bleef voornamelijk bij het groepje dat me gisteren had uitgenodigd en heb daardoor aardig wat met hen gekletst. Voor zover dat mogelijk was dan, want ondanks dat ze Engels al een aantal jaar als een van hun vakken hebben (naast Chinees en Japans), kwam het niveau van de meesten niet veel verder dan wat wij bij ons op de basisschool leren. Sommigen ging het echter wel beter af. Het eten (aubergine, varkensvlees, tofu, ham, paprika) werd prima door de meiden bereid, die druk in de weer waren met hun kwastjes om alles te voorzien van olie en kruiden. Ik moest natuurlijk alles altijd als eerste proeven, want ik was hun speciale gast. Foto’s (met mij) werden er ook volop gemaakt, want dat wilde iedereen maar al te graag. Van alle kanten kwamen af en toe een paar giechelende meiden op me af om dit te vragen en wie ik was en waar ik vandaan kwam, etc. (En kreeg ik daar ook eten en drankjes aangeboden.) Ik was de kwaadste echter niet en deed natuurlijk gewoon vrolijk mee. Het was op deze manier in ieder geval wel een heel unieke middag (hoe vaak maak je nu mee dat je een middag met 100 meiden op stap bent en je in het middelpunt van hun belangstelling staat?), maar wel superleuk en gezellig! 🙂 Zeker iets om nooit meer te vergeten! Heb ik daar iemand jaloers gemaakt? In het hotel vonden de andere zes groepsleden het in ieder geval prachtig om te horen, toen ik ze toevallig tegenkwam na de barbecue en zij juist wilden gaan dineren. Die sloeg ik maar over, want ik had al genoeg gegeten en zou een uur later opnieuw worden opgehaald. (Eerder die middag werd me uiteraard ook vaker gevraagd wat ik ‘s avonds zou doen.) Met het kleinere clubje van gisteren en vanmiddag zijn we door West Street gelopen. Hier kochten enkele meiden een paar lokale fluiten (met een aparte vorm), waarvan ze er mij een cadeau deden. Uiteraard moesten we toen fluitspelen en nadat we do-re-mi onder de knie hadden, probeerden we een deuntje dat op een blaadje stond beschreven. Zo amuzikaal als ik ben, duurde het even voordat ik die foutloos kon spelen, maar uiteindelijk lukte het me wel! Vervolgens liepen we over de markt weer terug, waarop ik met veel moeite ook nog wat Chinese woordjes probeerde uit te spreken. Aangezien een perfecte uitspraak in tonen hier cruciaal is voor de betekenis van een woord, viel dat niet mee. Die paar Nederlandse woordjes gingen hen een stuk beter af. Omdat de meiden om 22.00 uur van hun docent weer terug moesten zijn in hun hotel, zeiden we elkaar na een leuke avond gedag. Het was me het dagje wel en ik kon op m’n kamer dus heerlijk tot rust komen. Met een glimlach kijk ik in ieder geval terug op een van de meest bijzondere dagen in m’n leven.