San Cristóbal de las Casas
Dag 5: Weer een dag in de bus
Dinsdag 14 oktober 2014
Het was opnieuw een dag die we voornamelijk hebben doorgebracht in de bus. We konden iets later opstaan dan eerder deze reis, wat ons tevens de gelegenheid gaf om even langs de supermarkt te gaan om ontbijt, lunch en snacks in te slaan. Om 9 uur vertrokken we met taxi’s naar het busstation dat nog geen kilometer weg lag, om daar vervolgens te wachten op de vertraagde bus. De reis naar de stad San Cristóbal de las Casas zou zo’n 5 à 6 uur duren, maar vanwege demonstraties op de weg was de chauffeur genoodzaakt een andere, langere route te kiezen. Gedurende de rit werden er talloze films gedraaid, maar niemand van ons die daar de aandacht aan schonk. Zelf meegebracht entertainment was populairder. De route ging opnieuw door een groen landschap, dat later ook vaker door de bergen liep. Vaak was het nodig om trage trucks in te halen. Op momenten dat de chauffeur harder reed dan 90 km/u ging er een piepje af; aan de ene kant een goed teken, maar aan de andere kant ook wel erg irritant. Een stop hadden we slechts eenmaal bij een klein tentje waar men tevens schildpadden en een kleine krokodil in een stenen hok hield. Vanwege de omweg kwamen we veel later in de middag aan dan gedacht. Het mooie weer van de afgelopen dagen was totaal omgeslagen: het was hier koud en nat. In de miezerregen wachtten we op taxi’s, die ons uiteindelijk naar de binnenstad van San Cristóbal brachten, een middelgrote stad met vele Spaanse invloeden. Het deed mij sterk denken aan Cuzco in Peru. De taxi’s mochten het straatje van het hotel niet in en door de stromende regen renden we naar het hotel toe. Niet veel later, toen de regen gelukkig al voorbij was, gingen we met de groep naar buiten om koffie te drinken of te eten. Omdat niemand echt wist wat nou het idee was, splitste de groep zich op om te doen wat iedereen zelf wilde. Zelf liep ik met enkelen door het straatje van het hotel, dat vele restaurantjes en souvenirwinkeltjes had. Het was duidelijk een stad voor toeristen. Dit bleek ook uit een traditioneel optreden van enkele personen die geheel gekleed waren in een Maya-outfit. We gingen vervolgens een tent binnen voor een avondmaal. Op de binnenplaats werd door drie personen muziek gemaakt. De pizza’s die hier geserveerd werden waren van goede kwaliteit en hadden tevens een behoorlijk formaat, waardoor iedereen moeite had om alles op te krijgen. De cocktails gingen er echter wel zonder problemen in. Toen we later op de avond terugkeerden naar het hotel, kwamen we bij toeval Bernardo tegen, die vroeg of we nog zin hadden om bij een populaire tent, La Revolución, naar de live salsamuziek te luisteren. We gingen hier op in en hadden daar uiteindelijk een gezellige avond, ondanks dat we niet heel erg lang bleven omdat we best wel moe waren en morgen een nieuwe excursie voor de boeg hadden.
Dag 6: In de canyon
Woensdag 15 oktober 2014
Het hotel serveerde geen ontbijt, maar gelukkig was er om de hoek van het hotel wel een bakker die heerlijke verse broodjes had bereid. Samen met een vruchtensapje uit de supermarkt was dat een prima alternatief. Om 9 uur stapten we minibusjes in om aan onze excursie te beginnen. Bernardo had gisteren drie mogelijke excursies voorgesteld en na enige tijd hadden we vanwege de weersomstandigheden voor de veilige weg gekozen. In iets meer dan een uur reden we naar de Cañon del Sumidero, een kunstmatige rivier die tussen een kloof is ontstaan nadat er op twee plekken in deze rivier dammen zijn gebouwd. Het weer was met een behaaglijk zonnetje beter dan onze verwachtingen, waardoor we anderhalf uur heerlijk op een open bootje op de rivier hebben kunnen varen. In het begin werd de vaart er door de stuurman goed in gezet, maar toen we eenmaal in de canyon waren kregen we meer de tijd om te genieten van de mooie omgeving. De rotswanden waren op sommige plekken behoorlijk hoog en zo nu en dan zagen we een klein beetje water naar beneden vallen. Bij een inhametje was een beeld geplaatst van Virgin de Guadelupe. De krokodillen waar we op hadden gehoopt lieten zich niet zien, maar wel vlogen er genoeg vogels rond. In een paar bomen zagen we tevens een paar aapjes rondslingeren. Op het water kwamen we slechts een enkel ander toeristenbootje tegen, evenals een boot met lokale mensen die afval uit het water aan het vissen waren (en door onze kapitein voorzien werden van een lunchpakketje). De dam kregen we niet meer te zien vanwege sterke windvlagen verderop. De boottocht was erg geslaagd.
In het nabijgelegen dorp Chiapa de Gorzo konden we gaan lunchen, waarna we de gelegenheid kregen om het centrale plein van dit dorp te bekijken. Alhoewel het bouwwerk dat hier stond leuk was om te zien, was het vele malen interessanter om te kijken naar de lokale bevolking die hier rondhing en rondliep. Met m’n zoomlens probeerde ik ze op de foto te krijgen. Het leven van de mensen hier leek eenvoudig. Na ons bezoek zouden we terugkeren naar San Cristóbal, maar onderweg zou Bernardo nog een verrassing voor ons hebben. Wat dat zou zijn, wisten we niet, dus we bleven nieuwsgierig. Na enkele slingerende wegen bleek de verrassing een uitkijkpunt te zijn over de kloof waar we doorheen waren gevaren. Van bovenaf was het perspectief ook erg fraai. Er volgde nog een tweede uitkijkpunt, maar hier begonnen we al te maken te krijgen met meer bewolking. Bij een derde punt keken we naar een wit gordijn, wat stiekem ook wel weer apart was. Hierna was het tijd om terug te keren naar de stad, een rit die vanwege de drukte op de weg vele malen langer duurde dan we hadden gepland. Opvallend was dat de grote Amerikaanse Walmart hier ook aanwezig was. Terug bij het hotel hadden we iets minder tijd om de stad nog te verkennen, maar desondanks ben ik met een paar personen rond gaan lopen. We kwamen uit bij een kerkje bovenop een heuvel, waar we een aardig uitzicht hadden over een deel van de stad, nu gekleurd door allerlei lampen. Na nog wat geslenter over schuine stoepen kwamen we bij een plein uit waar op dat moment een optreden bezig was van een band. Er bleek de hele week een cultureel festival te zijn. Voor ons waren dat dus enige tijd wat vrolijke klanken. Later op de avond gingen we met de hele groep naar een zaak die Marco (een tweede hulpgids voor zowel onze groep als een andere Shoestring-groep) ons had aangeraden. Hij woonde hier in de stad en kende de eigenaren al een tijdje. De avond die volgde was erg apart en hilarisch. Het kleine zaakje werd alleen voor ons geopend en de personen die hier werkten waren al ladderzat toen we aankwamen. Een van deze gasten wist met veel moeite en op hilarische wijze te vertellen hoe ze hier zo dol waren op mezcal en hoe dit alcoholische drankje werd gemaakt. Het was vergelijkbaar met tequila. Een video ondersteunde zijn uitlegpogingen. Uiteraard was het ook de bedoeling dat wij zouden proeven, waarbij we drie keer een klein glaasje kregen, elk met een variant van deze sterke drank. Net zoals bij whiskey voelde je je keel opwarmen. Maar in dit geval ging er ook zout en citroen aan vooraf en spoelde je het geheel weg met bier. Om niet op een lege maag te drinken konden we tevens taco’s eten, die best smaakvol waren. Op de achtergrond stond vrolijke Mexicaanse muziek aan. Het werd hier een gezellige en dolle boel, waarbij de Mexicaanse mannen ook overduidelijk hun salsakunsten aan onze vrouwen wilden tonen. Voor zover ze overeind konden blijven staan dan.
Dag 7: Gras en cola in de kerk
Donderdag 16 oktober 2014
Na een koude nacht en een ontbijtje van de bakker was het in de ochtend weer tijd voor een nieuwe excursie, ditmaal iets korter dan die van gisteren. Op zo’n drie kwartier van San Cristóbal lag in de bergen, tussen al het platteland, het dorpje San Juan Chamula. De inwoners hier hadden hun eigen rechten en hun eigen unieke rituelen, dat een combinatie was van het katholicisme en oude Mayacultuur. Centraal hierin was een witte kerk die we konden bezoeken. Binnenin keken we onze ogen uit, want wat we hier zagen hadden we nog nooit eerder gezien. De doeken die aan het plafond hingen en de beelden van heiligen aan de wanden waren allemaal vrij neutraal, maar wat we op de tegelvloer zagen, verbaasde ons. De hele vloer lag bezaaid met droog lang gras, met hier en daar open plekken waar tientallen kaarsjes in rijtjes en andere formaties waren opgesteld. Kaarsjes stonden gewoon met kaarsvet op de grond geplakt. Mensen zaten op het gras om deze kaarsjes heen en voerden allerlei rituelen uit. Zo zetten sommigen nieuwe kaarsjes neer en waren anderen aan het bidden. Maar nog vaker hadden ze een haan of kip bij zich die ze over de kaarsjes heen lieten zwaaien. Soms waren ze nog levend, soms al dood. Het lot van de nog levende beesten leek ook al wel bestempeld. Maar naast gevogelte werden er ook flesjes Coca Cola ingezegend, de meest populaire drank hier, waarna deze werd opgedronken. Sommigen gebruikten echter de sterke drank posh, die ze daarna zelf dronken, of aan hun kleine kinderen en baby’s voerden. Buiten kwamen er nog enkele personen aan lopen om muziek te maken, terwijl een ander weer een vuurpijl afschoot. Het was allemaal een bizar ritueel, dat waarschijnlijk al een voorbereiding was op El Día de los Muertos, de dag van de doden, die wij op 1 november helaas zullen gaan missen. Het was slecht weer, en dus liepen we met onze poncho’s en paraplu’s nog even door een straat met diverse souvenirkraampjes. Bij een zaakje met handicraft kregen we een glaasje posh te proeven, in de hoop dat iemand dit zou gaan kopen. Slechts één persoon deed dit, waarna hij dit meekreeg in een oud Fantaflesje. Nadat we een stukje door het bergachtige boerenlandschap met eenvoudige huisjes hadden gereden, stopten we bovenop een heuvel bij een begraafplaats, waar over twee weken allerlei familierituelen met de overledenen zullen gaan plaatsvinden. Wij keken nu echter rond bij de vele verschillende graven die kriskras door elkaar lagen en soms voorzien waren van stenen, huisjes of bloemen. Kleurrijk was het allemaal wel.
Terug in San Cristóbal hadden we een vrije middag om de stad te verkennen. Gekleed in m’n poncho ging ik met een kleiner clubje op stap. Onze eerste stop was een restaurantje waar ze een mooie sfeer hadden en heerlijke maaltijden serveerden. De vriendelijke ober probeerde ons zelfs nog uit te leggen hoe alles in het Spaans heette. Door de regen liepen we, langs winkeltjes met Halloweenspullen, naar de grote markt, waar allerlei kraampjes opgesteld waren met groente, fruit, vlees en allerlei huishoudelijke spullen. Illegale dvd’s waren hier ook niet ongebruikelijk. Na ons bezoek keerden we terug en bezocht ik zelf nog even de niet heel interessante kerk en enkele souvenirwinkeltjes. Ook was nog aangeraden om inkopen te doen voor morgen, omdat we dan heel lang in de bus zouden zitten voor het vervolg van onze reis naar Guatemala. Voor ‘s avonds waren er geen bijzondere plannen, dus ging ik met een kleiner comité eerst even ergens wat koffie/thee drinken, waarna we op zoek gingen naar een plek om te eten. Bij toeval stuitten we op Marco, die wel een erg leuk klein tentje kende. Bij No Name Quesadillas werkte een vrouw die hij kende en op een hele speciale wijze lekkere quesadillas maakte. Marco vertelde ons het levensverhaal van deze Lupita, waarna we plaatsnamen aan een tafeltje in het sfeervolle tentje. Hier konden we eerst een keuze maken uit een smaak atole, een warme dikke drank met maïs en pinda, banaan of multivruchten. Het warme aspect was apart, maar erg lekker was het wel. Ook hadden we gedurende het wachten een lekkere snack in de vorm van krokante sprinkhaantjes. Op een zeker moment mochten we bij de keuken langskomen om van diverse bakjes een keuze te maken voor de vulling van onze quesadillas. We konden kiezen uit o.a. haai, zalm, groenten, champignons, pepertjes en pompoen. Deze opgevouwen krokante tortilla’s werden even later met kaas naar de tafel gebracht, waarna het smullen geblazen was. Een cactusdrankje (machacado de tuna) maakte het geheel compleet. Het was allemaal erg bijzonder en we waren blij dat we Marco in ons midden hadden. Hierna gingen we wel regelrecht naar bed, want we zouden om maar liefst 5 uur al moeten vertrekken. Mexico zat er voor nu even op, maar we zullen later deze reis weer terugkeren. Guatemala heeft de komende week de eer.