Dag 8: De geboorte van een natie
Zondag 30 december 2012

Na een weekje in New York was het tijd voor een welkome afwisseling. En dat is vandaag ontzettend goed gelukt. Toen ik twee jaar geleden de trein pakte van Washington naar New York, passeerde ik de steden Baltimore en Philadelphia. Alhoewel de eerste me niet heel erg interesseerde, vond ik het jammer dat ik destijds geen tijd had om die tweede te bezoeken. Omdat Philadelphia niet heel ver van New York af ligt, was het prima te doen als een dagtrip. Gisteren was ik al even op Penn Station langs geweest om (relatief prijzige) tickets te halen, dus was ik vandaag al verzekerd van een plekje op de trein van 11 uur. Het weer was vandaag stukken beter dan gisteren, dus ik was blij dat ik dit tripje voor vandaag had bewaard. Met de trein was het zo’n vijf kwartier rijden naar Philadelphia, een stad ten zuidwesten van New York. Ondanks dat de stad ook behoorlijk groot is, heeft deze bij lange na niet de omvang van New York en zijn alle bezienswaardigheden over het algemeen per voet te bereiken.

Nadat ik was aangekomen op het station en daar even had geluncht, merkte ik dat Philadelphia (of: ‘Philly’) een stuk rustiger en relaxter was. Het voelde als een verademing om even uit de enorme drukte van New York te zijn. Vanaf het westelijk gelegen station liep ik oostwaarts over een lange weg. Voor me zag ik een hoog blauw gebouw, wat het Comcast Center bleek te zijn, het hoogste gebouw van de stad. Toen ik hier de lobby binnen liep, zag ik boven me enkele poppen balanceren op de stalen balken. Voor me bestond de muur uit houten panelen. Alhoewel dit houten panelen leken, waren ze dat eigenlijk helemaal niet. Vele mensen hadden zich hier in de lobby verzameld om getuige te zijn van Comcast Holiday Spectacular, een speciale show die werd afgespeeld op de ‘houten panelen’, aangezien deze in werkelijkheid videoschermen waren! Terwijl muziek werd gedraaid, werden de panelen ‘open’ geschoven en verscheen er een mannetje dat een orkest leidde in een winters landschap. Later volgden beelden van dansende mensen en zingende en spelende kinderen. Het was erg origineel en leuk om de dag mee te beginnen. Een klein stukje verder kwam ik langs LOVE Park, een klein park met daarin een kerstboom en twee beelden. Het ene beeld was een enorm geel macaronischelpje. Het park had z’n naam echter aan het andere beeld te danken, aangezien er het rode woord ‘LOVE’ gespeld stond, waarmee vele koppels mee op de foto wilden. Naast het park stond een beeld van Benjamin Franklin, een man die in zowel Philadelphia als Boston groot en belangrijk was. Uiteraard staat deze man bekend om zijn vliegerkunsten op stormachtige avonden, maar ook heeft hij vele andere apparaten uitgevonden en een grote rol gespeeld bij het samenstellen en ondertekenen van de Onafhankelijkheidsverklaring. Zo meteen meer hierover. Eerst kon ik aan de overkant kijken naar het klassieke en statige gebouw van het stadhuis. Het witte gebouw was van buiten sierlijk versierd, maar was wel onderhevig aan enkele renovatiewerkzaamheden aan de zijkant. Niet heel veel verder liep ik (figuurlijk) tegen de Reading Terminal Market aan, een overdekte hal met allemaal vaste kraampjes met diverse hapjes en drankjes. Er liepen hier veel mensen rond, allemaal verlekkerd kijkend naar alles om zich heen. Uitgebreide lunch- en avondmaaltijden waren verkrijgbaar, maar ook snacks en zoetigheden, zoals chocolaatjes. Daarnaast was er een modeltreinbaan aanwezig, iets wat hier in Amerika nogal populair lijkt te zijn rond de feestdagen. In een besneeuwd landschap met mooi versierde huisjes tjoekten enkele treintjes in het rond.

Via een weg waarvan het leek alsof het een belangrijke grote winkelstraat was, kwam ik uit bij het Independence National Historic Park, een gebied met enkele hele belangrijke historische gebouwen uit de Amerikaanse geschiedenis. Sterker nog, de hele geschiedenis van de Verenigde Staten is hier begonnen. In de tweede helft van de 18^e eeuw werd Amerika overheerst door de Engelsen, wat tot een hele hoop problemen heeft geleid. Dit leidde op zijn beurt tot de Amerikaanse Revolutie, waarin de Amerikanen zich begonnen te verzetten tegen de Engelsen en hen uiteindelijk wisten te verdrijven. Zowel Boston als Philadelphia waren destijds twee steden waarin vele belangrijke gebeurtenissen plaatsvonden, op zowel politiek gebied als op het oorlogsvlak. In het park was op een groot grasveld een Visitor Center gebouwd, dat enige informatie gaf over deze revolutie, maar bovenal over de bezienswaardigheden hier. Tevens kon je hier een ticket krijgen om Independence Hall op een vast tijdstip te kunnen bezoeken. Aan het ene eind van het park stond het National Constitution Center, een museum met heel veel informatie over de revolutie, maar ik had hier helaas geen tijd voor. Toch had ik nog een wachttijd voordat ik m’n tour door Independence Hall zou starten, dus ging ik in de tussentijd in de rij staan voor het Liberty Bell Center. Iedereen die naar binnen wilde gaan, werd uitgebreid gecontroleerd door de beveiliging, dus het duurde zeker een half uur voordat ik eindelijk het bekendste object van de stad kon bekijken: de Liberty Bell. Het is wellicht zelfs het meest populaire symbool van het hele land, omdat de bel staat voor vrijheid en onafhankelijkheid. Vroeger hing de bel in het Pennsylvania State House –nu de Independence Hall– en werd deze geluid toen er belangrijke vergaderingen werden gehouden of belangrijke mededelingen werden gedaan, zoals het voorlezen van de Onafhankelijkheidsverklaring. In het kleine centrum stond op borden allemaal informatie over de geschiedenis van de bel en waren foto’s te zien met de bel en enkele belangrijke wereldfiguren, zoals de dalai lama. Ook werd er verteld over het bekendste kenmerk van de bel: de barst. Alhoewel men niet meer weet waarom er destijds een klein barstje in is verschenen, weet men wel dat deze barst groter is geworden tijdens herstelwerkzaamheden. De bel kon niet meer gebruikt worden en is nu dus te zien in dit centrum, laag bij de grond, zodat iedereen de inscripties kan lezen.

Naast het Liberty Bell Center stond de (niet toegankelijke) Congress Hall, met daarnaast de Independence Hall. Daar weer naast stond het mooi klassieke gebouw van de APS Library. De Carpenter’s Hall die tussen enkele bomen ietsje verderop stond, kon ik wel betreden. Dit plusvormige gebouw met twee verdiepingen was vroeger de ontmoetingsplaats voor enkele afgevaardigden van de diverse koloniën, welke het First Continental Congress werd genoemd. Het was het begin van besprekingen over een opstand tegen de Engelsen. In het gebouw was nu niet heel veel meer te zien, op enkele objecten na, evenals een souvenirstal. Ik vervolgde Chestnut Street, sloeg een zijstraat in en kwam langs het grote historische gebouw van de eerste bank van de Verenigde Staten. Schuin daartegenover stond het halfronde Merchants Exchange-gebouw. Ook was men trots op de eerste taverne van de stad. Door Walnut Street in te slaan, kon ik enkele oude huisjes van buiten bekijken die eigendom waren van enkele historische personen. Dit bracht me terug bij Independence Hall, het mooie bakstenen gebouw met haar witte klokkentorentje. Het tweede Continental Congress werd hier in 1776 gehouden. Samen met een grote groep andere toeristen kreeg ik in het gebouw van een zeer enthousiaste gids eerst een historische samenvatting van de gebeurtenissen, alvorens we de belangrijkste ruimtes zouden bekijken. De Amerikaanse Revolutie bestond uit verschillende grote veldslagen, waarvan velen rond Boston, en deed enkele personen de geschiedenisboeken ingaan, zoals George Washington (een belangrijk generaal van het leger, en later de eerste president), Thomas Jefferson (de persoon die het grootste deel van de Onafhankelijkheidsverklaring schreef), John Hancock (de voorzitter van het congres en medeplichtige van de Boston Tea Party), John Adams (de persoon die aan de grondwet werkte, en later de tweede president) en Benjamin Franklin (manusje van alles). Enkele keren werd de bekende kreet ‘No taxation without representation’ genoemd, iets dat elke Amerikaan zonder problemen wist af te maken na het woord ‘taxation’. In het gebouw werd laten zien aan welke tafels op 4 juli 1776 de Onafhankelijkheidsverklaring werd getekend, waar de regering van de Verenigde Staten werd gevormd, de vlag werd gekozen en de Articles of Confederation en de grondwet werden opgesteld. Oorspronkelijk meubilair was niet meer aanwezig, maar men heeft getracht alles in originele staat te herstellen. Het was de geboorte van een natie die zou uitgroeien tot een enorme wereldmacht. Philadelphia werd hierbij verkozen tot hoofdstad, alvorens deze tien jaar later te verplaatsen naar Washington DC.

Het was een historisch interessante dag geweest en m’n middag zat er al bijna om. Omdat ik een retourticket had voor de trein van 19 uur, liep ik terug richting het station. Ik had echter nog tijd over om een bezoekje te brengen aan een andere historische plek van Philadelphia, iets dat een mooie manier zou zijn om de dag mee te eindigen. Ik liep naar het noordwesten, langs een park, een theater, verschillende winkels en een drukke en brede weg met de vlaggen van alle landen ter wereld. Ondertussen werd het donker en passeerde ik het Benjamin Franklin Institute, een groot wetenschapsmuseum. Ondanks dat ik het museum niet heb verkend, kon ik wel de hal bekijken, waar een groot standbeeld stond van een zittende Benjamin Franklin. Ervoor was een man bezig met wetenschappelijke proefjes voor kinderen. Ik liep verder langs de weg en kwam steeds dichter in de buurt van een serie trappen met daarboven het Museum of Art. Verrassend genoeg zijn deze trappen populairder dan het museum, en wel om een wereldberoemde film: Rocky. Aan het einde van deze film uit 1976 rent Sylvester Stallone als het boksende karakter Rocky Balboa een zegetocht over de weg waarover ik zojuist had gelopen, gevolgd door een menigte mensen. Aan het eind rent hij de trappen van het museum op, om zich vervolgens om te draaien en juichend in de lucht te springen. Deze befaamde scène werd zo beroemd dat Rocky onderaan de trappen vereeuwigd is met een standbeeld en bovenaan de trappen zijn twee voetafdrukken te zien zijn, waarvandaan je een mooi uitzicht had over de weg, een ander standbeeld, de bomen op het gras en de gebouwen daarachter. En zoals te verwachten viel, konden enkele andere toeristen het niet laten om Rocky te imiteren. Lachend kwamen ze de trappen op rennen, om vervolgens bovenaan een gat in de lucht te springen. Ook voor mij voelde dit moment aan als een overwinning op deze bijzondere dag. Terwijl ik terug liep naar het station, daar bij een buffet een avondmaaltijd oppikte en daarna terugkeerde naar New York, keek ik terug op een mooie dagtrip die ik niet had willen missen. Alhoewel één dag wellicht iets te kort was om uitgebreid stil te staan bij alle belangrijke bezienswaardigheden, gaf het een goed beeld van de ontstaansgeschiedenis van deze unieke natie.