Donderdag 26 november 2009
Dag 54: Een dagje zand

Het was vanochtend vroeg opstaan en snel ontbijten, want om klokslag zeven werd ik al opgehaald. Ditmaal niet door een grote touringcar, maar door een kleiner busje, waar een uur later zo’n 10 reizigers zaten. Nadat we Dalat waren uitgereden, weer ingereden en opnieuw uitgereden, hebben we iets meer dan drie uur door de bergen richting de kust gereden. De weg was smal en slingerde behoorlijk, wat niet altijd even fijn was. Onderweg konden we in ieder geval nog wel genieten van een mooie grote regenboog en een kudde overstekende koeien. Eerder dan verwacht arriveerden we in Mui Ne, een 12 kilometer uitgestrekt dorp bestaande uit één weg, aan beide kanten volgebouwd met beach resorts en gewone hotels. Als je aan de juiste kant tussen de resorts (en de vele palmbomen met groene kokosnoten) wist door te kijken, viel er een glimps op te vangen van het strand. Ongeveer halverwege werden we afgezet, waarna ik op zoek ging naar een betaalbare plek om te overnachten. Alhoewel ik m’n jas nog steeds binnen handbereik had vanwege Dalat, was die hier volstrekt overbodig. Het zonnetje scheen niet fel, maar warm was het wel en er stond nauwelijks wind. Nadat ik een prima verblijf had gevonden en elders had geluncht, ben ik achterop iemands motor gaan zitten en een behoorlijk stuk verderop afgestapt. Hier boekte ik een bus naar Ho Chi Minh City voor overmorgen, waarna ik over het strand terug wilde lopen. Het viel niet mee om dit te bereiken, maar uiteindelijk wist ik op het smalle zandstrand te komen. Een heel eind liep ik terug, kijkend naar de lege bootjes op het water, de grote schelpen in het zand en de vele hoge kokospalmen. Behalve een kip (vier eigenlijk) was er bijna niemand te bekennen: slechts enkelen lagen op hun ligbedjes op het terras van hun resort. Ook surfers (voor wie dit juist de ultieme plek van Vietnam is) waren niet op zee te vinden. Een publiek strand was er niet, noch een gezellige boulevard. lVeel was er verder niet te beleven, waardoor ik er spijt van had de bus van overmorgen geboekt te hebben. Met een motor ging ik daarom terug naar het boekingskantoortje om er morgenmiddag van te maken. Hierna vroeg ik de motorrijder om door te rijden naar de meest interessante attractie van de omgeving: de zandduinen. Alhoewel er ook witte zijn, bezocht ik de dichterbij gelegen geelrode. Bij aankomst werd ik meteen omringd door jongetjes, welke me maar al te graag een matje aanboden om daarmee van de duinen af te glijden. Dit hoefde van mij echter niet en met m’n fototoestel in m’n hand begon ik aan een klim door het mulle zand. De duinen waren behoorlijk hoog en uitgestrekt en deden me zo nu en dan een beetje aan de woestijn van Egypte denken. In het zand waren voetsporen van mensen en (ik denk) vosjes te vinden. Ook zag ik hoe iemand zich door de kinderen had laten overhalen om rustig van een niet al te steile helling af te glijden. Met de motor ging ik weer terug naar het hotel, waarna ik bij een restaurant van een ander hotel heb gegeten. Heel veel meer had ik niet te doen, waardoor ik sinds lange tijd weer even relaxed voor de tv heb kunnen hangen, waarover mijn kamer beschikt.

Vrijdag 27 november 2009
Dag 55: Van Mui Ne naar Saigon

In tegenstelling tot gisteren was het vandaag een warme en zonnige dag. Een ideaal moment om dus nog even van het strand van Mui Ne te genieten! Maar dat wist ik pas nadat ik lang had uitgeslapen. Nadat ik eindelijk een goed vliegticket naar Bangkok had bemachtigd en had ontbeten, liep ik in m’n zwembroek naar het strand, waar ik een uurtje heerlijk heb liggen bakken. Een muziekje, felle zon, af en toe een zuchtje wind, surfers op het water, surfleraren en -leerlingen op het strand, enkelen op een jetski: het zijn de dingen waar ik vanochtend van heb kunnen genieten. Het was tevens het hoogtepunt van de dag, want vanaf 13 uur heb ik, samen met nog wat anderen, bij het hotel een uur op de bus naar Ho Chi Minh City (het voormalige Saigon) staan wachten. Nadat deze eindelijk was gekomen en we waren ingestapt en weggereden, bleek dat ik in de verkeerde bus zat. Niet dat deze niet naar Saigon ging, maar het bleek van een ander bedrijf te zijn… wist ik veel, je krijgt namelijk voor elke rit een andere bus. Gelukkig stemde de controleur er mee in dat ik kon blijven zitten. Het was een lange, saaie en vermoeiende rit, waarbij we twee keer eventjes onderweg hebben gepauzeerd. M’n DS bood in ieder geval weer uitkomst. In het begin van de avond naderden we de grootste en drukste stad van Vietnam, waar we uiteraard in een enorme file kwamen te staan. Rijen auto’s reden hier stapvoets door het donker heen. Onze bus leek een of andere vreemde weg naast de hoofdweg te nemen. Dit maakte het er echter niet beter op, want we waren bij lange na niet de enige. Hobbelend kwamen we langzaam vooruit, waarna we even later toch weer moesten invoegen op de hoofweg. Dit verliep chaotisch en resulteerde in een zeer zachte botsing tegen een vrachtwagen voor ons, met als gevolg enkele flinke barsten in de voorruit. Wat er hierna precies heeft plaatsgevonden, is me nooit echt duidelijk geworden, maar we hebben in ieder geval een uur stilgestaan om op de politie ofzo te wachten (terwijl het de schuld van onze chauffeur was en de vrachtwagen allang weg was). Eindelijk konden we Saigon in rijden, waar het uiteraard druk was. Toch vond ik het op het eerste gezicht minder erg dan verwacht, waarschijnlijk omdat ik al aan de drukte gewend was. Via straten met vele grote gebouwen (en een hotel met ontzettend veel kerstversiering) reden we naar Pham Ngu Lao, een van de bekendste straten van de stad, met veel ho(s)tels, cafeetjes en restaurantjes. Geheel toevallig stopten we om 20.30 uur uitgerekend voor de guesthouse waar ik een bed had geboekt, dus dat was weer een geluk bij een ongeluk. Op de vierde etage zit ik hier in een warme, niet al te grote, maar toch degelijke zespersoonskamer, waar slechts twee andere bedden bezet waren. Ik had ondertussen wel honger en liep over de stoep langs de met scooters en auto’s gevulde straat naar een zaakje dat werd geprezen in de Lonely Planet. Alhoewel het slechts een minuut of drie lopen was, is het aantal keer dat ik door mannen op scooters werd aangesproken (‘you want motorbike/girl/marihuana?’) niet op twee handen te tellen. Bij Pho 24 bestelde ik pho, een Vietnamese specialiteit dat bestaat uit een kom met soep, noodles, diverse groenten en stukjes vlees naar keuze. Dit smaakte goed, waarna ik een klein rondje door de omgeving maakte. Hier liep ik langs vele touroperators en drukke bars, waar zowel Westerlingen als moderne Vietnamezen rondhingen. Het was duidelijk dat ik van alle kleine dorpen met simpele lokale bevolking weer in een grotere en bruisendere stad terecht was gekomen. Omdat ik de stad morgen uitgebreid wil gaan verkennen en nu liever op tijd naar bed ga, ging ik terug naar m’n kamer om te slapen op m’n best wel harde bed (het matras is zo’n 3 cm dik).