Zondag 4 oktober 2009
Dag 1: Wachtdag

Pff… wachten duurt lang! Ik vlieg pas om 20.55 uur, dus ik zit al de hele dag te wachten tot we er vandoor gaan. En ik lees net op de site van Schiphol dat vlucht CZ0346 naar Beijing nu al 50 minuten vertraging heeft; wat een goed begin! Al m’n spullen heb ik in ieder geval al gepakt en liggen klaar om  mee te nemen. Ten eerste heb ik een grote rugzak met genoeg kleding en toiletspullen. Volgens mij heb ik hier alles in gestopt wat ik nodig zou moeten hebben. Mocht ik dingen vergeten zijn, kan ik dat in Azië altijd kopen. Maar ik heb er gisteren nog wel een rolletje drop in gestopt, want ik heb niet het idee dat dat daar te koop is! Daarnaast heb ik nog een dagrugzakje met m’n fototoestel en enig vermaak voor in het vliegtuig. Bij dat laatste moet je dan denken aan een Nintendo DS en een taalboekje om Chinees te leren. En dat tweede valt nog niet mee, zeg! Ik heb daarnet op internet enkele audio lessen Chinees gevolgd… alleen dan snap je waarom Chinees niet meevalt! Nou ja, de drempel ligt in het begin even wat hoger (de uitspraak is met vier verschillende tonen niet eenvoudig), daarna zou het wel makkelijker moeten worden, aangezien ze noch enkelvoud en meervoud kennen, noch tegenwoordige en verleden tijd. Maar zover ben ik nog lang niet! Ik ben al blij dat ik nu ‘hallo’ , ‘dankjewel’ en ‘tot ziens’ kan zeggen! Nu nog leren om tot tien te tellen!

Gisteren stuitte ik trouwens ook nog op een verrassing. Oorspronkelijk zou ik met vier andere personen door China reizen, maar gisteren kwam ik tot de ontdekking dat twee van die vier de reis om onbekende redenen geannuleerd hebben. Dat wordt dus een klein clubje; hopelijk wel een gezellig clubje!

Dat was een lange tijd wachten op Schiphol! Maar gelukkig was er nog genoeg te zien daar, alhoewel, op een gegeven moment zie je ook alles dubbel! Uiteindelijk door de gate, besnuffeld door een hond en zo het vliegtuig in. Ik zat aan het raam, dus het stijgen was mooi om te zien: allemaal leuke lampjes! Het vliegtuig was niet enorm luxe, maar was op zich wel te doen. We kregen in ieder geval nog een lekkere warme avondmaaltijd! Altijd beter dan vieze nootjes! Het schermpje dat we hadden draaide zelf een aantal films maar helaas had ik die al gezien. Om 0.00 uur gingen de lampen uit en was het tijd om te slapen.

Maandag 5 oktober 2009
Dag 2: Hete pot

Dat slapen viel nog niet mee. We hadden dan wel een kussentje, maar echt lekker kon je niet gaan liggen. In ieder geval wel een paar uur de ogen kunnen sluiten. ‘s Ochtends (nou ja, Chinese tijd) werd het weer licht en had ik een mooi uitzicht op de Mongoolse vlaktes en later de rotsige Gobi-woestijn. Ook nog een warm ontbijtje gehad. Om 12.45 uur geland in Beijing, waar na de douane (met mensen met mondkapjes!) een mannetje van Shoestring stond, dat onze gids bleek te zijn: Lia. Even later kwamen m’n twee medereizigers Rolph en Gwennie eraan en moesten we wachten op de andere twee. Lia had namelijk niet te horen gekregen dat ze de reis geannuleerd hadden. Wat later met z’n vieren naar de parkeerplaats, waar een chauffeur ons met een busje oppikte en ons in een uur naar het Sicily Hotel bracht, waar we onthaald werden met een koortsthermometer. Maar daarna konden we ons wel eindelijk even opfrissen. Langs de wegen kwamen we overigens veel mooie bloemetjes tegen; allemaal geplant vanwege de grootse viering van het 60-jarige bestaan van de Volksrepubliek China afgelopen donderdag. De vele festiviteiten zijn nu nog op de vele Chinese tv-zenders terug te zien: mooi om te zien wat we gemist hebben! (En tevens een van de weinige dingen die te volgen zijn, aangezien ik geen kaas kan maken van al dat Chinees op andere zenders!) Wij kennen hutspot, hier kennen ze de Mongoolse ‘hot pot’. Samen met een andere kleine Shoestring groep werden we ondergedompeld in dit bijzondere eetfestijn. Men neme een grote kokende pot met jus/soep (op het vuur), gooit er stukken lam in en vraagt de groep de lam eruit te vissen met stokjes en plastic handschoentjes, om het vervolgens allemaal op te eten. Vervolgens laat men een bijna onuitputtelijke stroom aan vlees en allerlei soorten groenten aanvoeren die vervolgens door ons in de soep gegooid mag worden. En als je wat wilt eten, dan vis je het er maar uit met stokjes. En als je dan vol zit, wordt er nog een sliert noedels doorheen gegooid! Phew, apart avondje hoor, maar wel lekker (nou ja, meestal) en gezellig!

Dinsdag 6 oktober 2009
Dag 3: Capriolen op de fiets

Vandaag hebben we de hele dag de tijd gehad om samen met de andere groep, en zelfs nog twee Engelsen, de stad Beijing te verkennen, waar vanwege de feestelijkheden overal rode lampionnen en vlaggen buitenhangen. Met de stadsbus reden we eerst naar een ander deel van de stad, waar we een (voor iedereen veel te lage) fiets konden pakken. Hiermee hebben we enkele uurtjes door een wijkje met allemaal kleine, maar bedrijvige, straatjes gefietst. Gevaarlijker werd het toen we moesten oversteken bij grote kruispunten, maar desondanks ging alles goed. Onderweg hebben we hier en daar gestopt om een toren te bewonderen, een speeltuin voor volwassenen te aanschouwen (met rek- en strekapparaten, mensen die dansten of tai chi beoefenden, of spelletjes speelden), een dierenmarkt te bezoeken (met katten, vissen, vogels, eekhoorns, schildpadden en insecten) en om een gewone markt mee te maken (waar het normaal is dat varkens- en kippenpoten verkocht worden en vissen uit de bakken proberen te ontsnappen om hun wrede dood te ontvluchten. Om de ochtend af te sluiten, kregen we bij een lokale familie een heerlijke lunch, met diverse hapjes (o.a. kip, tofu, pinda’s en dumplings) en demonstreerde de man des huizes ook nog eens waarvan het meeste gemaakt was. Hij sprak geen woord Engels, zoals bijna alle andere Chinezen, dus het duurde altijd even voordat we hem begrepen. Toen hij ons z’ keukentje en toilet liet zien (dat laatste heeft lang niet iedereen; er zijn vele openbare toiletten) vond hij het ook nog nodig om mij te onthelzen… ach ja. In de middag kregen we vrij, maar aangezien we morgen een vol programma hebben vlak buiten de stad, was dit onze enige mogelijkheid om het hart van de stad te verkennen. Met drie taxi’s werd de groep uiteen getrokken en naar het Plein van de Hemelse Vrede gebracht, waar het ontzettend druk (understatement) was en er overal nog veel versiering van 1 oktober stond. Met twee anderen bracht ik een bezoek aan het grote paleis (met aan de voorkant een afbeelding van Mao), om vervolgens de Verboden Stad te betreden. Met afmetingen van 700 bij 1000 meter was dit best groot. Van binnen zag het er mooi uit, alhoewel het na een tijdje wel wat herhalend werd: je kwam eerst op een binnenplein, kon in een tempeltje van buitenaf een troon bekijken, liep dan om het tempeltje heen en daarna herhaalde zich dit enkele keren. Na een tijdje kwamen we weer twee bekenden tegen en samen bekeken we ook nog enkele zijvertrekken, waar enkele voorwerpen stonden uitgestald. Aan het eind kwamen we in de tuin terecht, waarna we de Stad verlieten en het park erachter bezochten. Hier betraden we zo’n 330 treden om bij een tempeltje te komen met een mooi uitzicht over de Verboden Stad en een groot stuk van de rest van Beijing. Na een afdaling en een aardig stukje lopen (de taxi’s hier wilden ons alleen maar afzetten (figuurlijk)), namen we de metro terug richting het hotel. Een uur later werden we met het busje opgepikt en naar een theater gebracht, waar we anderhalf uur lang vol bewondering naar een acrobatenshow hebben zitten kijken. Wat was dat indrukwekkend! Slangenmeisjes, mannen hangend in palen, veel draaiende bordjes op stokjes, kunstjes met paraplu’s en een koorddanser waren enkele hoogtepunten. En als je denkt dat 8 meisjes op één fiets al veel is, dan moet je er eens 12 op één fiets rondjes zien rijden! Wow! Na deze show hebben we nog voor zeer weinig geld (omgerekend €1,20) een enorme bak noodlesoep naar binnen proberen te werken (met stokjes uiteraard!), alvorens terug naar het hotel te gaan voor een kort nachtje.

Woensdag 7 oktober 2009
Dag 4: Een lange muur

Om maar liefst 6.30 uur werden we in de lobby van het hotel verwacht, waarna we met het busje een rit van 2 uur hebben gemaakt naar een van de zeven wereldwonderen: de Chinese Muur! Aangezien de muur ietwat aan de lange kant is, zijn er vele plekken om hem te beklimmen. De gidsen hadden echter een leuke, ietwat rustigere plek uitgekozen. Onderweg zag het Chinese landschap er niet echt spectaculair uit; hier en daar zag het er nog vrij Nederlands uit. Totdat we bij de groene bergen kwamen, waarover we de muur zagen slingeren. Om wat energie te besparen, namen we een kabelbaan naar boven, waarna we vervolgens meer dan een uur een stuk over de muur hebben gewandeld. Dit was vanzelfsprekend erg mooi! Alhoewel we voornamelijk heuvelafwaarts liepen, moesten we ook nog wel eens wat trappen op. Het uitzicht op de bergen, de muur en de rest van het landschap was prachtig. Vanwege de enige bewolking en mist waar de zon doorheen probeerde te schijnen, werd een unieke en mystieke sfeer gecreëerd. (Foto’s zeggen hier meer dan woorden.) Het maakte de temperatuur ook nog draaglijk, want toen de zon doorbrak werd het al snel warmer. Stukken muur werden onderweg afgewisseld met kleine wachttorens, waar de Chinese troepen vroeger de Mongolen in de gaten hielden. Alhoewel we na een uur nog wel iets verder hadden kunnen lopen (daarna werd het ontoegankelijk voor toeristen), kozen we ervoor om terug naar beneden te gaan. De kabelbaan en rodelbaan lieten we voor wat ze waren en sportief liepen we naar beneden, waar we uiteraard vriendelijk werden onthaald door kuddes verkopers, die we echter links lieten liggen. Met het busje reden we vervolgens terug naar de stad. Bij een luxe restaurant mochten wij een uitgebreide lunch nuttigen. Aan een ronde tafel met een draaischijf werd er weer eens van alles en nog wat voor ons neergezet. Pittige kip, ei met paddestoelen, soep, rijst, enz. Dat was dus weer lekker en al snel zaten we helemaal vol. Dit was ook wel nodig want daarna brachten we een bezoek aan het grote Zomerpaleis van de keizerin. Het was een groot park met bomen en teeltjes, met in het midden een enorm meer waarop zich vele bootjes bevonden. Hier kregen we een korte rondleiding, alvorens we de tijd kregen om zelf rond te dwalen. Het zag er allemaal zeer mooi uit, maar het was alleen jammer dat duizenden anderen mensen deze middag hetzelfde deden. Via een shortcut op een bospaadje en vele trappen bereikten we een prachtige tempel welke geheel van hout was gebouwd en vele indrukwekkende versieringen had. Ook hier draaiden onze camera’s weer overuren. Tevens hadden we een uitzicht over het Kunming Lake. Hierna bekeken we nog even een boot van jade. Toen we alles wel gezien hadden, stapten we het busje in en begonnen we opnieuw aan een helse tocht. Alhoewel de verkeerschaos in een stad als Caïro erger is, kan het op de Chinese snelweg ook een zooitje zijn. Zo zijn we er bijvoorbeeld nog niet uit aan welke kant je hier officieel mag inhalen, en waarom er überhaupt strepen op de weg staan als de chauffeur weer eens in het midden blijft rijden. Afijn, hij was nog wel zo vriendelijk om toch nog even langs het Olympisch stadion (het Vogelnest) te rijden en een gebouw in de vorm van een vlam. We vingen ook nog een glimp op van het zwembad, maar zonder verlichting is die helaas lang niet zo indrukwekkend. Na een rustpauze van zo’n 1,5 uur in het hotel namen we de stadsbus naar een restaurant waar we hebben genoten van de enige echte Peking eend! (Trouwens, we vragen ons ook nog steeds af de specialiteit van McDonalds hier McDuck is…) Eerst kregen we uiteraard een hele lading aan andere gerechten, maar al snel werden twee eenden naast onze ronde tafel in plakjes gesneden. Deze plakjes konden we dan met wat groente en saus in een deeglapje rollen. Heerlijk! Het was tevens het voorlopig laatste gezamenlijke diner, aangezien beide groepjes morgenmiddag hun eigen weg zullen gaan. Over twee weken zullen we elkaar opnieuw treffen en we kijken daar nu al naar uit!

Donderdag 8 oktober 2009
Dag 5: Plezier in het park

Na een ontbijtje zijn we naar het Temple of Heaven Park gegaan, wat zeer gaaf was. Overal waren Chinezen samen met allerlei activiteiten bezig. Er werd gedanst, door anderen werd luidkeels gezongen en weer anderen maakten muziek. Daarnaast speelden vele mensen ook nog spelletjes met kaarten of dominostenen, of waren ze iets sportiever en speelden ze badminton of schopten ze een pluimpje naar elkaar. De gezelligheid en het enorme saamhorigheidsgevoel was echt fantastisch om te zien! (Ook apart om te zien in China is dat hele jonge kinderen een gat in de onderkant van hun broek hebben, iets dat uiteraard een hele hoop luiers bespaart.) In het park hebben we ook nog de mooie tempel gezien en een rozentuin. Alhoewel de tuin met 100 bloemen helaas niet in bloei stond en de echomuur ook niet echt leek te werken, was dit enorme park toch prachtig. Na een kopje thee brachten we een bezoekje aan de Pearl Market, een complex met enorm veel kraampjes met echte nepspullen. Althans, hier en daar hadden we onze twijfels, aangezien sommige elektronica wel heel erg echt leek, maar er aan de nieuwste iPhone bijv. toch een prijskaartje van slechts €40 hing. Hierna gingen we nog even naar een grote supermarkt om inkopen te doen voor onze lange treinreis. In het hotel namen we afscheid van elkaar en gingen we met onze groep van drie met Lia onze eigen weg. Op het enorme station van Beijing namen we aan het eind van de middag de hardsleepertrein naar Xi’an. De trein zelf zag er goed uit: we hadden een ongesloten coupé met zes bedden, twee stapelbedden van drie, en delen de coupé met twee Chinezen, die ons vriendelijk een stuk eend en een mandarijntje aanboden. Daarna heb ik mezelf maar op de noodles gestort die ik in de supermarkt had gekocht. Heet water kon je gelukkig bij een kraantje aftappen.