Voorwoord

Welkom bij weer een nieuwe editie van het Vakantiedagboek. Om precies te zijn, Vakantiedagboek 2004. Om nog preciezer te zijn: jaargang 6, nummer 7. Ook is dit het tweede nummer van dit jaar, want het is nog niet eens zo lang geleden dat nummer 6 uitkwam. In die tussentijd is er toch weer veel gebeurd; zo ben ik bijvoorbeeld geslaagd voor het gymnasium. Erg leuk natuurlijk, maar daar gaat het nu niet om. Het gaat om de periode 9 juli – 24 juli. Een nieuwe vakantie, een nieuw dagboek. Twee wijzigingen in de nog verse rubriek ‘Commentaar? Schrijf het maar!’ Namelijk een naamswijziging naar ‘Commentaar? Geef het maar!’, omdat de drie personen nooit zelf schrijven, maar zij hun commentaar aan mij geven en ik het dan intyp. Daarnaast een wijziging in de stijl. Ook heb ik dit complete dagboek laten nakijken door een heuse redactie, die hier en daar ook nog wel een opmerking wist te plaatsen. (Mogen wij ons voorstellen? Wij zijn de redactie, aangenaam kennis te maken. – redactie) Naast nog twee kleine wijzigingen en een toevoeging, zijn er geen grotere vernieuwingen in het dagboek. Veel plezier!

– Jassin Kessing –

Vrijdag 9 juli 2004
DAG 1

5.33 uur            Goedemorgen! Vroeg? Ach, valt wel mee. We zijn al iets meer dan twee uur onderweg en meer dan drie uur op. Dat is pas vroeg. We rijden nu door Duitsland, op weg naar Innsbruck, Oostenrijk. Maar dat is niet de eindbestemming van dit jaar. Morgen zullen we onze reis voortzetten naar Italië, waar we de eerste week zullen doorbrengen aan het Braccianomeer, zo’n 40 km ten noorden van Rome! In de tweede week wordt het al net zo bijzonder, want dan bevinden we ons aan het Gardameer, een erg groot meer in Noord-Italië, ten westen van Venetië!

Maar zover is het nog niet. Gisteren is alles weer ingepakt en deels ingeladen. Vannacht is de rest gedaan, we zijn namelijk om 2.00 uur opgestaan. Om 3.30 uur vertrokken we. Het wordt een lange rit dit jaar, namelijk een rit van twee dagen en daar hebben we ons natuurlijk op voorbereid, door genoeg vermaak mee te nemen. Dit had zojuist nog geen zin, omdat het nog donker was, maar nu het licht is geworden, ga ik maar eens aan dat vermaak beginnen.

9.50 uur             We zijn alweer een paar uurtjes verder en ik heb me prima vermaakt. Deel 4 en 5 van Harry Potter brengt je met een totaal van 1200 pagina’s al een heel eind op weg. Ook heb ik Trivial Pursuit meegenomen, waarbij erg leuke vragen tussen zitten. Moelai heeft zich ook nog vermaakt met haar dozijn cd’s. Veel meer valt er niet te zeggen, behalve dat we twee keer hebben gepauzeerd bij een benzinestation/wegrestaurant.

14.12 uur          Twaalf uur geleden werd ik wakker in Den Haag, nu liggen we half te dommelen terwijl we bijna bij Innsbruck zijn. Overal om ons heen zijn bergen en dalen. De reis was niet echt spectaculair. We hebben nog een keer gestopt voor de lunch en af en toe hadden we kleine opstoppinkjes vanwege wegwerkzaamheden.

19.45 uur          Het is nog vroeg, maar toch zijn we allemaal erg moe. Toch nog maar even vertellen wat we gedaan hebben. Terwijl we Innsbruck in reden, herkende ik meteen de McDonald’s. Ik was hier vorig jaar in maart namelijk ook. Maar toen was ik hier met de complete vijfde klas van het Sorghvliet toen we de Romereis hadden. We hebben toen overnacht in een jeugdherberg in Innsbruck en gingen de dag erna door naar Rome. Mama vond het wel een leuk idee om dat ook te doen. En zodoende reden wij door Innsbruck heen. De jeugdherberg hebben we niet gezien. We waren nu op zoek naar Pension Paula, waar we via Internet twee kamers hadden gereserveerd. Het duurde niet lang voordat we het pension hadden gevonden. Het lag aan de rand van de stad, op een helling. Helaas werkte het weer niet zo mee. Er waren veel wolken, die de bergen verhulden. Een echt mooi uitzicht op de besneeuwde toppen hadden we dus niet. We parkeerden de auto en liepen naar binnen, waar we nog even moesten wachten totdat de eigenaar (?) klaar was met zijn telefoongesprek. We kregen een hand van de beste man en kregen ook meteen de twee kamers toegewezen. Deze twee lagen naast elkaar. De ene kamer was echter een stuk luxer met een bank, een groter bed, een douche, een wc, grotere nachtkastjes en vast nog wel iets wat ik nu vergeet te noemen. Eenmaal raden wie deze kamer kregen. Papa en ik konden dus naar de openbare wc op de gang. We stalden onze troep een beetje uit. Veel hoefden we niet te doen, morgen zouden we immers al vroeg weggaan.

In tegenstelling tot de verwachtingen dat we laat zouden aankomen, was het pas 15.00 uur en we besloten om naar het centrum te gaan. Hier waren allerlei toeristische winkeltjes die ik hier niet verder ga beschrijven. We kochten nog een ijsje en liepen nog wat rond. We kregen honger, het ging regenen, en wij gingen op zoek naar een plek om te eten. En dat terwijl het pas 17.15 uur was. Dus nestelden wij ons in een restaurant, maar de keuken ging pas om 18.00 uur open. We liepen maar een bar/bistro/restaurant in, waar we wel een warme maaltijd konden nuttigen. Uiteraard maakten we gretig gebruik van het feit dat we in Oostenrijk zaten, en we bestelden een Wienerschnitzel. Papa nam genoegen met salade, patat en twee spiegeleieren. Als drank namen we een multi-tropicaldrank van 0,6 l. En lekker dat het allemaal was! Met volle magen liepen we weer terug naar het pension, waar ik ben gaan typen. En nu is het, ondanks het vroege tijdstip, tijd om te rusten. Want die rust hebben wij hard nodig, want morgen wordt het weer een lange dag. Slaap lekker!

Commentaar? Geef het maar!
Ria:       Het was een lange, vermoeiende dag, maar we zijn veilig aangekomen bij Pension Paula, dat er leuk uit ziet. Het eten in Innsbruck was ook heerlijk, en ik heb erg veel slaap.
Moelai: Ehm, nee, nououou, niet meer, sttt, hahaha, hahaah, nouuuuuuuu, stop dan, hahahah, kappuh, hahahahahahaha, ja, stop, ho. (Ja, ho, stop, zo kan ie wel weer! – redactie) Ik kon vannacht wel makkelijk opstaan, want ik kon toch al niet slapen. De autorit was erg lang en het pensionnetje is leuk of zoiets. Het eten was lekker en het was slecht weer, dus hopen we dat het in Italië veel lekkerder is. Ik ben heel moe.
Hans:    Vroeg opstaan, auto inladen, is nog verder dan ik dacht naar Innsbruck te gaan. Maar het is wel sneller gegaan dan ik dacht. Nou ben ik moe van de vele kilometers rijden. Na een heerlijke maaltijd ga ik zo naar bed.

Zaterdag 10 juli 2004
DAG 2

9.46 uur             Buon giorno! Siamo in Italia! Vanochtend ging om 7.00 uur de wekker en stonden we op. Iedereen had goed geslapen, maar dat is niet zo verbazingwekkend. Al vrij snel zaten we beneden in de kleine ontbijtzaal. Er stonden harde broodjes, beleg, cornflakes en sinaasappelsap klaar. Dezelfde man als gisteren verzorgde de koffie en thee. Na het ontbijt pakten we alles weer in, rekenden we af en reden we in de regen Innsbruck uit. Het bordje wees de verkeerde kant op, maar alles kwam goed. Helaas konden we niet van het mooie uitzicht genieten, want door de regen en dichte mist was ons blikveld niet groot. Via de Brennerpas kwamen we dan eindelijk in Italië aan, waar we nu op een tolweg door de bergen rijden. De regen en mist zijn hier verdwenen en de zon is verschenen. De zomerse vakantie kan nu echt beginnen.

13.44 uur          Het display van de auto geeft al een geruime tijd een temperatuur van 30 °C aan. Het is heerlijk, warm weer. De airco biedt gelukkig verkoeling. De bergen van de Pyreneeën hebben we al achter ons gelaten en Noord-Italië, waar het volgens mama het drukst is wat betreft toeristen, zijn we ook al door. Ondertussen hebben we nog gestopt, heb ik gelezen en hebben we weer Trivial Pursuit gespeeld. Zojuist ook nog even gestopt. Eenmaal raden waar…uitgerekend bij de stop waar we vorig jaar met de Romereis ook hebben gepauzeerd. Ik herkende het meteen. Erg toevallig allemaal. Bij het winkeltje hebben we ijsjes en koekjes gehaald. En nu op weg naar het Braccianomeer. Spreek je daar weer!

21.38 uur          Op dit moment zit ik weer op de laptop, op het terrasje voor de caravan. Ik zal verder vertellen over vandaag. We reden weer verder, we hadden nog een behoorlijk stuk te gaan. Onderweg niet zoveel gedaan. 40 km voor Rome sloegen we van de snelweg af. Hier gingen we van de tolweg af. Er zat geen mannetje achter de kassa, het werkte automatisch. Hoewel, papa stopte zijn kaartje erin en er stond dat we € 34,50 moesten betalen. Dus stopte papa er een biljet van € 50,00 in. Toch ging de poort niet open en kwam er geen wisselgeld terug. Probleem. De Helpknop bood ook geen oplossing. Dus wij zoeken naar een man in het gebouwtje, maar die vent sprak geen enkel woord Engels en bleef maar Italiaans tegen ons praten. Wisselgeld kregen we echter niet, daarvoor moesten we ergens in Rome zijn. Bedonderd reden we weer verder. Toen was het nog een hele klus om Camping Roma Flash te vinden. Aan de routebeschrijving lag het niet, aan de borden, of liever gezegd het gebrek aan borden, wel. De goede weg vinden was lastig, en voor we er erg in hadden, reden we door een 3 meter breed straatje van een klein dorpje, dat uiteindelijk dood liep. Een man die een beetje Engels sprak, wees ons de goede kant op. Maar ook hier weer problemen. We reden een kant op, dachten dat het verkeerd was, reden terug, maar dat was juist verkeerd. Opnieuw omkeren en even verderop kwamen we bordjes van het meer tegen. Het Braccianomeer zag er mooi en erg groot uit. Verschillende zeilbootjes kleurden het blauwe water wit. Nu nog het halve meer rond om de camping te bereiken.

We liepen de receptie om 18.30 uur in en we werden gelijk begroet met onze naam. We waren namelijk de laatste. Een man leidde ons in zijn golfkarretje naar onze caravan, die slechts een paar meter van de receptie verwijderd was. De caravan was niet al te groot, maar voldoende om een week in te verblijven. Er zijn twee slaapkamers, een zithoek, een keuken, een toilet en een badkamer. Buiten staat een terras. We ruimden al onze spullen in. We hebben caravan nummer 3 en liggen aan het pad. Vele andere caravans staan achter ons op elkaar gepakt, zodat zij een andere caravan als uitzicht hebben. Wij gelukkig niet. Aan de andere kant van het pad bevinden zich de kampeerders met eigen caravans en/of tenten.

We hadden al honger en liepen door de tenten heen naar het restaurant. Zo  kwamen we ook nog langs het meer. Het water was lekker, niet te koud. Eerst moesten we bij de minimarkt, die zich naast het restaurant bevond, een Roma Flash Card halen, een soort chipknip die je bij de minimarkt, de bar en het restaurant moet gebruiken om te betalen. Bij de markt kon je de kaart opladen met geld. We gingen zitten en bestelden ons eten. Mama en ik namen een pizza margherita (We zitten immers in Italië, dus daar moeten we ook gebruik van maken!), Moelai een stuk kip met patat en papa patat met salade. De pizzabodems waren erg dun, maar ze smaakten wel erg goed. De kip van Moelai was een beetje taai, maar toch wel lekker. Overal om ons heen hoorden we Nederlandse mensen. We hadden ’s middags ook al gezien dat zowat elke auto een Nederlandse kentekenplaat had. Het was buiten al snel flink afgekoeld. De hele camping is namelijk bezaaid met bomen en de zon verdwijnt al snel achter de bergen. We hadden dus al spijt van de korte broeken, die we voor vertrek naar het restaurant hadden aangetrokken. Snel liepen we weer terug naar de caravan en nu zitten we dus buiten op het terras. Veel gaan we niet meer doen en morgen zullen we ook rustig aan doen. Tot morgen!

Commentaar? Geef het maar!
Ria:       Vandaag weer een erg lange zit. Het werd erg warm ’s middags in de auto, maar goed. Weer veilig aangekomen gelukkig en wel een aardige camping zo te zien. Heerlijke pizza gegeten.
Moelai: Het bed sliep lekker, alleen je kon voor het ontbijt niet veel kiezen. En toen was de autorit erg lang, maar doe die maar maar weer weg. (? – redactie) Het weer was eerst regenachtig, maar daarna werd het lekker warm. De caravan is klein, heel klein, mini, maar wel schattig. De patat was alleen lekker, maar de kip was een beetje hard. ’s Avonds is het flink afgekoeld en koud.
Hans:    Heb lekker geslapen in Pension Paula, ’s morgens vroeg lekker ontbeten. Daarna begint de lange reis naar Bracciano. In het begin veel regen, daarna is het hartstikke warm. De caravan is klein, maar net voldoende.

Zondag 11 juli 2004
DAG 3

18.55 uur          Vandaag hebben we het allemaal iets rustiger aan gedaan, maar toch hebben we ons vandaag niet verveeld. Nog even terug naar gisteravond, we hebben toen nog even in het donker bij het meer gekeken. Je had een mooi uitzicht op de lampjes rondom het meer. Toen we wilden gaan slapen, was het warm in de slaapkamers. Dit duurde echter niet lang, want ’s nachts hadden we het allemaal koud, erg koud. De bedden waren ook niet echt al te comfortabel, ook niet echt al te groot. Ik moest erg hoog gaan liggen, zodat mijn voeten net niet uitstaken. Vannacht moeten we maar met extra dekentjes gaan slapen. Dit hele verhaal geldt echter niet voor buiten. In de slaapkamers was het koud, maar toen we vanochtend naar buiten liepen, werden we overspoeld door de hitte. Het zonnetje scheen heerlijk en al snel zaten we met korte mouwen en korte broeken buiten op het terras te ontbijten. Hierna zijn mama en ik naar de minimarkt gelopen om daar vier dagkaarten voor Rome te kopen. Deze kaarten waren slechts € 6,00 per stuk en daarvoor kan je gedurende een hele dag (o ja?  – redactie) reizen met de trein, de metro, de bus en de tram. Uiteraard van en naar en in Rome. Maar daar blijft het bij voor vandaag. Morgen zullen we pas naar Rome gaan.

De rest van de ochtend hebben we besteed aan luieren. Papa heeft me alvast de eerste beginselen van het autorijden uitgelegd, omdat ik in oktober met mijn rijlessen kan beginnen, als cadeau voor mijn diploma. Het omgaan met de koppeling viel echter niet mee, maar dat komt nog wel. Na de lunch zijn we met de auto naar het centrumpje van Bracciano gereden. Dit was niet al te moeilijk te vinden. Een geschikte parkeerplaats wel, omdat je overal moest betalen of een kaart moest hebben. Gelukkig konden we gratis parkeren bij de Conad, de plaatselijke supermarkt, die op dat moment al gesloten was, maar waar we dinsdag nog wel terug zullen komen. Deze supermarkt ligt op een heuvel, dus we moesten heuvelafwaarts om in het centrumpje te komen, alhoewel deze al dicht was, maar daar ging het eigenlijk niet om. Eigenlijk wilden we ook al even naar het stationnetje kijken, zodat we voor morgen alles al weten. Het station bevindt zich op korte loopafstand van de Conad en bezit twee perrons. De trein vertrekt om het half uur naar Rome vanaf het achterste perron. Veel viel hier niet te zien en we gingen een tentje in waar ze echt Italiaans ijs verkochten. We namen allemaal twee verschillende bolletjes, die zacht, maar wel lekker waren. Vervolgens keken we wat rond in Bracciano. We liepen typische, kleine Italiaanse straatjes en steegjes door. Telkens zagen we een stuk van het kasteel, maar op geen enkel moment zagen we het kasteel helemaal, zoals we dat gisteravond wel zagen. Ook kwamen we nog op een hoger gelegen punt waar je een mooi uitzicht had op een groot deel van het meer. We zagen surfers en zeilbootjes, we konden alleen niet goed zien waar de camping zat. We liepen weer terug en kwamen langs een watermeloenententje. Helaas was deze op dit moment gesloten vanwege de siësta, die hier in Italië tussen 13.00 uur en 15.00 uur wordt gehouden. We liepen terug naar de auto. Helaas moesten we nu de heuvel op, en dat nog wel in de felle zon! Dat was erg warm en vermoeiend. Maar goed, we reden terug naar de camping waar de slagboom bij de receptie was gesloten vanwege de siësta. Gelukkig was daarnaast nog wel een parkeerplaats waar je de auto kwijt kon. (Normaalgesproken zette je de auto naast je caravan.)

In Den Haag hebben we drie opblaasbedjes en een band voor op het water gekocht. We zitten immers twee weken lang aan twee meren in Italië, dus je tijd verdoen op het water is dan ideaal. En dat bleek wel toen we alle vier in onze zwemkleren op het water dobberden. De eerste stapjes waren koud, maar uiteindelijk was het heerlijk. Vele andere campinggasten waren ook bij het meer te vinden en we waren ook zeker niet de enigen op het water. Jammer van de koude wind die af en toe over het meer heen blies. Zo hebben we een hele tijd op het meer gelegen, totdat er een reusachtig wolkendek voor de zon schoof. Het werd gelijk een stuk frisser. We gingen er maar uit en liepen terug naar de caravan, waar we in de zon hebben gezeten. Ik heb nog gelezen. Toen het wolkendek weer weg was, gingen we weer terug het water op, alleen papa had geen zin meer. Dit hebben we niet al te lang meer uitgehouden, want hoewel de zon nog scheen, was het niet superwarm. Bij de caravan hebben we weer uitgerust. En zo zit ik weer hier, terwijl mama met het eten bezig is en papa en Moelai aan het badmintonnen zijn.

22.35 uur          Even later gingen we eten, soep met rijst. Daarna hebben we buiten gezeten, waar een grote groep jeu de boules aan het spelen was. Omdat het buiten nogal saai was, hebben we nog een rondje over de camping gemaakt. Mama had nog honger van de simpele soep, en bij de pizzeria namen we nog een pizza Hawaï mee en een bakje patat. Bij de caravan hebben we dit opgegeten. Vervolgens hebben we nog even het kaartspelletje Ezelen gespeeld, dat was grappig. Zo meteen gaan we slapen, want we moeten morgen weer vroeg opstaan. Doei!

Commentaar? Geef het maar!
Ria:       Steenkoud gehad vannacht. Bracciano is een leuk, oud dorpje. Echte Italiaanse sfeer hing er. Op het meer dobberen was toch wel zo geweldig, dat was te gek.
Moelai: Het was jammer dat alles in het dorp was gesloten en het was best wel warm en we moesten veel steile straatjes op lopen. Het meer was leuk op de luchtbedjes en het was lekker water.
Hans:    Koud gehad vannacht, heb niet lekker geslapen. Even de buurt verkennen. Bracciano is maar een klein dorpje, maar wel een leuk dorpje. Daarna gedobberd op het meer.

Maandag 12 juli 2004
DAG 4

21.57 uur          Pff, we zijn moe van een zeer lange en drukke dag. De hoeveelheid dingen die we vandaag hebben gedaan en bekeken, zullen we deze vakantie waarschijnlijk niet meer overtreffen. Maar wat hebben we dan gedaan? Volgens het spreekwoord leiden alle wegen naar Rome. Al jaren gaan wij op vakantie, al jaren lopen en rijden wij over wegen, en vandaag hebben wij dan uiteindelijk de spreekwoordelijke eindes van al die wegen bereikt. Wij hebben vandaag de stad bezocht die niet in één dag is gebouwd, namelijk de eeuwige stad Rome. Laten we maar bij vanochtend vroeg beginnen.

Uiteraard stonden we vroeg op en om 8.10 uur zaten we te eten van de broodjes die papa had opgehaald bij de minimarkt. De grote, ronde, maar holle bolletjes waren identiek aan de bollen die ik vorig jaar had gegeten in het klooster. Maar toch waren ze lekker. Hierna vertrokken we naar de Conad in Bracciano, waar we de auto parkeerden. Onderweg zagen we, heel toevallig, de papegaaienman van de boulevard van Scheveningen, die bekend staat om de grijze papegaai Coco. Vanaf de Conad liepen we naar het station, stempelden we onze kaartjes af en wachtten we nog eventjes op de trein van 9.17 uur. Uiteraard waren we weer omringd door de Nederlanders.

Het was een lange rit van een uur met zo’n 14 tussenstations, maar het was een luxe dubbeldekkertrein. We maakten de rit van het ene eind van het spoor, naar het andere eind, helemaal naar station Roma Ostiense. Van daaruit konden we mooi overstappen op metrolijn B, één van de twee metrolijnen van Rome. Één halte verder waren we er al. Bezienswaardigheid nummer 1: Circus Maximus. Nu was er alleen een groot veld te zien, maar denkend aan de film Ben Hur zag je de paarden met wagens hier al rondrennen. Vanaf hier zijn we met de voet verder getrokken door Rome, onder begeleiding van mij. Ik kende hier namelijk al de belangrijke bezienswaardigheden en wist bijna precies de hele route, allemaal dankzij de Romereis van vorig jaar. We liepen een straat door en kwamen uit bij een plek met twee mooie tempeltjes en de ‘Bocca della Verita’, een groot rond gezicht in de muur, waar je je hand in zijn mond kan steken. Uiteraard waren er vele mensen die dit wilden doen. Toch erg leuk.

We liepen verder langs een drukke weg en liepen langs het Theater van Marcellus. Dit was verder niet interessant om te bezoeken. Iets verderop liepen we een trap op die leidde naar de Capitolijnse Musea, op zich mooie musea, maar we hebben ze niet bezocht. Wel hebben we voor de ingang even gerust. Achter deze musea bevond zich het grote Forum Romanum. Vanaf de kant waar wij aankwamen, had je een leuk, verhoogd overzicht over het Forum. We liepen naar beneden, het Forum op, dat bezaaid was met resten van allerlei gebouwen uit de Romeinse Oudheid. In een boekje stond een plattegrond, waarbij ook de namen van de gebouwen stonden. De gebouwen zal ik hier niet uitgebreid gaan beschrijven, dan zal het namelijk een erg lang verslag gaan worden. Even een kleine samenvatting: er waren bogen, tempels, graven, huizen, verblijven, gerechtshoven, handelsplaatsen en nog wel meer. We hebben er echter niet al te lang over gedaan om het Forum te doorkruisen, in tegenstelling van onze groep van vorig jaar. We stonden immers niet bij elk gebouw stil om naar een verhaal te luisteren.

Dinsdag 8.32 uur           We waren gisteren te moe om nog langer op te blijven. Daardoor kon ik mijn verhaal niet afmaken. Maar niet getreurd, dat zal ik nu gaan doen.

Aan het eind van het Forum hebben we even gerust. Hier waren we gelijk al aangekomen bij de volgende bezienswaardigheid, waar Rome, naast het Vaticaan, het bekendst om staat: het Colosseum. Dit reusachtige amfitheater, waarin vroeger duizenden mensen konden kijken naar gevechten tussen mensen en/of dieren, is nu de toeristische trekpleister van Rome. Er waren daarom ook heel veel mensen te vinden. Rondom het Colosseum waren allerlei buitenlanders die je van alles probeerden aan te smeren, uiteraard gaat het hier weer over de welbekende sieraden, brillen, tassen etc. Ook waren er mannen in een Romeins soldatenpak met wie je voor € 2,00 op de foto kon. Wij sloten ons netjes aan in de rij van het Colosseum. Na een kwartier waren we bij de kassa’s. Hier kochten we vier toegangskaartjes, die, schrik niet, de prijs hadden van € 10,00. Voordat we dan eindelijk de arena konden betreden, moesten mama en Moelai eerst nog naar de wc. Verbazingwekkend was deze rij nog langer dan de rij bij de kassa; papa en ik hebben zo’n 25 minuten moeten wachten voordat ze terug waren! We konden naar binnen. Ik keek mijn ogen niet meer volledig uit, maar papa en mama wel, ook al was het hele Colosseum niet meer in oorspronkelijke staat. Misschien juist daardoor. De vloer van de arena was weg en de vertrekken van de strijders en dieren kon je zo bekijken. Daarboven waren de resten te zien wat vroeger de tribunes waren. Het was heel erg moeilijk voor te stellen hoe hier de tribunes stonden, omdat er nog maar heel erg weinig van over was, behalve een hoop stukken muur. De bovenste buitenring was ook niet meer compleet. Als toerist kon je over twee ringen heen lopen, een lage en een hogere. Helaas kon je niet over het houten pad boven de vertrekken lopen, wat ik vorig jaar wel kon. We liepen de ringen rond en filmden en fotografeerden van alles. Tenslotte bezochten we nog een kleine expositie over Rome en het Colosseum, dat in een van de bovenste ringen gevestigd was.

We hadden het wel gezien en hadden honger. Buiten het Colosseum kochten we een soort grote donut, vergelijkbaar met die dingen uit Athene. Helaas was deze niet al te lekker omdat hij oudbakken was. Het was tijd voor de volgende bezienswaardigheid. We liepen weg van het Colosseum, langs het Forum Romanum, ook hier stonden kraampjes en Romeinse soldaten. We kochten hier vier bananen. De weg leidde ons naar Vittoria Emanuelle II, een groot, maar erg mooi gebouw. Het gebouw was wit, maar versierd met allerlei mooie beelden. Eromheen lag een drukke weg, dus het duurde wel even voordat er een foto gemaakt kon worden, omdat je erg ver moest staan om het hele gebouw erop te krijgen. Weer hebben we even gerust en van een afstandje konden we de Zuil van Trajanus zien. We gingen verder langs de drukke weg en kwamen uit bij Largo Argentina, waar de resten van een oude tempel te zien waren. Ook was dit de verblijfplaats van allerlei katten. Vanwege de warmte hebben we er helaas niet al te veel gezien. Een straatje dat verderop lag kende ik maar al te goed. Hier lag namelijk het klooster waar ik vorig jaar heb verbleven. Leuk voor mij, maar mama, papa en Moelai hadden er niets aan, want aan de buitenkant stelde het niets voor en je kon ook niet naar binnen. Ik liet ze vervolgens achter het klooster zien waar ik vaker ijs en pizza heb gegeten. Hier nam Moelai een fris bakje fruit. Ook liet ik het plein (Campo de’ Fiori) zien waar elke ochtend een markt werd gehouden. Helaas was deze op dat tijdstip al weg.

We liepen verder naar het Piazza Navona, waar ik ook zowat elke avond was. Dit is een groot plein met drie fonteinen, terrasjes en allerlei straatverkopers. We hadden trek in ijs en ik wist een tent met overheerlijk ijs. Het was eventjes zoeken, maar daar was ie dan. De ijszaak met zo’n 100 verschillende smaken ijs! Mama, papa en Moelai keken hun ogen uit naar al die bakken ijs. Zelfs ik keek er nog met grote ogen naar, ook al had ik daar vorig jaar al heel wat bollen, of liever gezegd scheppen, vandaan gehaald. Scheppen, want hier smeerden ze het ijs met een lepel op een hoorntje of in een bakje, in plaats van met een ijslepel ronde bollen te maken. Hoe dan ook, we kochten alle vier een bakje met vier scheppen. En het was nog goedkoop ook, slechts € 2,90! Het kiezen van de smaken viel nog niet mee met zoveel keus. Door de grote keus zaten er ook heel veel onbekende smaken tussen en van de Italiaanse naambordjes werden we ook al niet echt wijzer. Deze bakken sloegen we dan ook maar over.

Dinsdag 10.45 uur         Na een behoorlijke tijd zaten we heerlijk te smullen en dit heeft ook een behoorlijke tijd geduurd, want vier bollen (scheppen! – redactie) werk je niet één-twee-drie weg. Na deze belevenis gingen we het Pantheon in. Van buiten was alleen de voorkant mooi, maar binnenin bestond het gebouw uit één grote, prachtige koepel, waar in het midden een groot, rond gat zat om het licht naar binnen te laten. Ook waren er een aantal beelden. Wel jammer dat er een deel van het Pantheon in de steigers stond, maar dit verbaasde ons niet zo, omdat er altijd wel iets in de steigers staat. Na deze bezienswaardigheid gingen we verder naar de volgende, de Trevi-fontein. Onderweg gingen mama en Moelai nog een winkeltje in. Hiervoor (na het winkeltje, maar voor de fontein) kwamen we nog langs één van de indrukwekkendste kerken van Rome, waarvan de naam mij eerder ontschoten was en ik het van tevoren niet meer heb kunnen opzoeken. Maar toch een geluk dat we nog langs de Sant Ignazio liepen, en dat we naar binnen liepen! De kerk was hartstikke mooi versierd met beelden en schilderingen. Bij de ingang had je op het plafond een grote schildering dat het dak van de kerk was opengebroken en dat er nog hoger werd gebouwd. Ook zag je vanaf hier een koepel in het midden van de kerk. Dit was echter geen koepel, dat leek maar zo, want het was geschilderd. Dit kon je zien als je eronder ging staan. Zelfs met filmbeelden kon je dit niet goed laten zien. Moelai was niet zo geïnteresseerd en bleef op een bankje naast de deur zitten. Terwijl wij aan het rondkijken waren, kreeg zij gezelschap van een paar Duitse jongens, waarmee zij de tijd (in het Engels) kletsend doorbracht.

Op naar de Trevi-fontein, deze was ook zeer indrukwekkend. En ook erg groot, terwijl er nauwelijks ruimte was voor toeristen om te staan. Het was daarom ook overvol op het kleine pleintje. Het lukte ons toch om de fontein te bereiken en Moelai heeft er zelfs een muntje in gegooid, dat geluk zou brengen. Op de fontein stonden allemaal verschillende mooie beelden, die ook best groot waren. Na een tijdje gingen we naar ons laatste punt, de Spaanse Trappen. Ook hier was het ontzettend druk en er waren daarom ook weinig treden van de trap te zien, omdat deze was bezaaid met toeristen. Wij gingen er ook maar tussen zitten. Vanaf de trappen keek je recht de Via dei Condotti in, de duurste winkelstraat van Rome. Omdat het al laat was, bewaren we deze voor woensdag, als we nog een keer naar Rome gaan. Bij de straatverkopers kocht Moelai nog een poster van Kurt Cobain en mama een sjaaltje.

We hadden honger en gingen op zoek naar een leuke tent om te eten. We vonden er een die aan onze wensen voldeed. Papa kon een vegetarische pizza krijgen en mama, Moelai en ik spaghetti bolognese. Het was niet al te veel, maar wel lekker. We schrokken alleen van de rekening, die € 4,00 (!) rekende voor een blikje drinken. Nu waren we wel moe, het was immers een erg lange en drukke dag geweest. Bij de Spaanse Trappen stapten we op de metro en reden we naar het station Valle Aurelia, waar we om 20.20 uur de trein naar Bracciano namen. Na een rit van een uur kwamen we daar weer aan en kochten we bij het meloenententje een halve watermeloen. We reden weer terug naar de camping waar we, na de meloen, al vrij snel naar bed zijn gegaan. Het was in ieder geval een zeer bijzondere en indrukwekkende dag geweest, die we voorlopig niet zullen vergeten. En nu over naar vandaag. (Zie morgen.)

Commentaar? Geef het maar!
Ria:       Rome, geweldig veel gezien vandaag. Jassin is ook een zeer goede gids geweest voor ons en dankzij hem hebben we dan ook alle belangrijke plekjes van Rome gezien. De ijswinkel was geweldig, kortom een geweldige ervaring.
Moelai: De grote stenen, de kiezelstenen, het zand en de mieren op de grond waren erg interessant. Het enige leuke was het eten, dus het was een erg saaie, oninteressante, onboeiende dag.
Hans:    Heel veel gezien in Rome, leuke dingen, mooie dingen, fantastische dingen, maar ook veel gelopen. Maar alles bij elkaar de moeite waard. Pizza zonder kaas en zonder vlees was lekker te eten.

Dinsdag 13 juli 2004
DAG 5

11.11 uur          Zojuist heb ik het verhaaltje van gisteren afgetypt, nu ga ik over naar de dingen die we vanochtend hebben gedaan. Ik zal snel klaar zijn, want veel is het niet. We stonden op in de ijskoude slaapkamers. Na het ontbijt heb ik even getypt en daarna zijn we naar de supermarkt Conad in Bracciano gegaan. Hier hebben we onze broodnodige spulletjes gehaald. Ook hebben we hier een leuk filmpje gemaakt met de camera in het winkelwagentje. See for yourself. Teruggekomen ben ik weer gaan typen en nu dus nog steeds, maar na deze zin niet meer.

21.43 uur          En nu zit ik dus weer te typen. Verder met de dag van vandaag. Als lunch hadden we de broodjes die we bij de supermarkt hadden gekocht. We hebben vroeg geluncht, zodat we al snel weg konden gaan. We wilden namelijk naar de watervallen in Terni. Dus stapten we de auto in en reden weg. Helaas viel het plan van de watervallen in het water, want zie Terni maar eens te vinden op wegen met een gebrek aan bordjes. Een hele tijd hebben we gereden, maar we konden het niet vinden. Dat was jammer, maar niets aan te doen. Papa moest nog wel tanken. Vanochtend heeft hij al een beetje rondgevraagd en er is hem verteld dat dat kon in een ander klein dorpje, Trevignano. De benzinepomp vonden we al snel, maar hier ontbrak ook iets, of liever gezegd iemand, namelijk een pompbediende. We keken een beetje rond en begrepen de bedoeling niet helemaal. Totdat een andere tanker (Tanker? Olietanker? Bij een benzinepomp? – redactie) ons vertelde, en liet zien, hoe het hier in zijn werk ging. Er was hier sprake van zelfbediening. In een apparaat moest je een bankbiljet plaatsen en vervolgens kon je gaan tanken voor dat bedrag. Tijdens het tanken zag je de teller lopen en aan het einde stopte de stroom benzine. Enigszins wel handig, maar anderzijds toch weer niet, een volle tank krijgen is nu zowat onmogelijk. Met een bijna volle tank reden we het dorp in. Daar hebben we even rondgekeken, maar alles was dicht. (Voor zover er nog iets bijzonders te zien was dan.) Bij het water hebben we een ijsje gegeten. Ook hebben we nog langs het water gelopen, waar een groepje zwanen telkens weer met hun koppen en lange halzen het water in doken.

We reden terug naar de camping, waar we ons direct om hebben gekleed in zwemkleding. Gisteren was het niet superwarm geweest, wat ideaal was voor Rome, maar vandaag was het erg warm, dus ideaal voor water. En zo lagen we even later weer op het water, althans, op de bedjes en de band. Het was weer heerlijk en het weer was heerlijk. Zo konden we allemaal lekker bruin worden. Na een geruime tijd werd het wat frisser en zijn we teruggegaan naar de caravan, waar we ook nog buiten hebben gezeten. We hebben een lange tijd gezeten voordat we zijn gaan eten. Rijst met boontjes en vlees uit de supermarkt. Lekker. (Overigens kwamen we er later pas achter dat het konijnenvlees was.) Daarna weer buiten gezeten en gelezen. Gelukkig kregen we nog twee dekens om de koude ochtenden wat warmer aan te laten voelen. Verder helemaal niets gedaan. Dus valt er ook niets meer te zeggen voor vandaag. Morgen weer een lange dag, want we zullen terugkeren naar de eeuwige stad en ook nog eens een andere staat bezoeken. Tot dan!

Commentaar? Geef het maar!
Ria:       Ons ritje naar de watervallen heeft niet lang geduurd, helaas, want we konden de goede wegen niet vinden. Dus dat vond ik in ieder geval erg jammer, maar om er toch nog een gezellige middag van te maken, hebben we heerlijk gedobberd, wat ik toch wel leuk vond.
Moelai: Het was vandaag leuk, omdat we weer in het meer hebben gedobberd en ik ben weer wat bruiner geworden. En nu doen mijn schouders pijn, omdat ze verbrand zijn.
Hans:    De smalle wegen in Italië is een doolhof, je zoekt je rot voor een plaats waar je naar toe moet. Vind je toch niet. Zodoende zijn we maar teruggekeerd, in plaats van de watervallen. In plaats daarvan hebben we maar in het meer gedobberd en nu ben ik bijna bruin.

Woensdag 14 juli 2004
DAG 6

22.31 uur          Opnieuw een lange, zware dag. We zijn iets later thuis dan afgelopen maandag, maar toch hebben we veel minder bezocht. Maandag hadden we een hele lange waslijst, nu hadden we slechts het Vaticaan. Alhoewel, het woord slechts is hier ongepast, want zo klein was het niet. Bovendien hebben we vandaag de grootste kerk ter wereld bezocht.

Maar eerst terug naar vanmorgen vroeg, toen we allemaal wakker werden, zonder last te hebben van de kou. De extra lakens waren ideaal. We hebben weer de Italiaanse bollen gegeten en maakten ons klaar voor vertrek. We wilden namelijk weer de trein van 9.17 uur halen. Papa zette ons bij de spoorbomen bij het station af en parkeerde de auto op een iets andere plek dan gebruikelijk, omdat de straat bij de Conad was afgesloten vanwege een markt. We moesten nog even op de trein wachten. We merkten op dat de spoorbomen bij de weg 4 minuten van tevoren, dus voordat de trein er langs kwam, al dichtgingen. Belachelijk! En als de trein dan geweest was, duurde het nog een minuut voordat de bomen weer omhoog gingen!

Het was weer een rit van een uur en we stapten bij station Valle Aurelia uit. Hier stapten we weer over op de metro en stapten bij Barberini uit. Ik dacht dat hier vlak in de buurt een crypte was, waar je allerlei ‘kunstwerken’ van honderden echte skeletten kon aanschouwen. Ik heb dit vorig jaar gezien en het was zeer bijzonder. We vonden het, maar er was een grote teleurstelling, het was gesloten wegens verbouwing! We baalden enorm, want we wilden het heel erg graag zien. Maar niets aan te doen. We liepen naar de Spaanse Trappen, waar we bovenaan begonnen. We liepen ze af en hebben vervolgens alleen maar rechtuit gelopen. Dit ging dus via de Via dei Condotti, waarin de ene dure winkel na de andere volgde. Grote namen ontbraken dan ook niet. Deze straat ging over in een andere straat, die niet zoveel voorstelde. Aan het einde kwamen we bij de Tiber uit, de rivier die door Rome stroomt. Hier hebben we even gepauzeerd.

Nadat we eventjes langs het water hadden gelopen, kwamen we bij de Pont d’Angelo, een mooie brug met, misschien heb je het al geraden, beelden van engelen. Aan het eind van de brug bevond zich de grote Engelenburcht. Ook zaten hier weer tientallen buitenlanders met kleedjes vol met tassen. De hele stoep zat er vol mee, en iedereen had dezelfde dingen. De Engelenburcht zijn we niet in gegaan, maar vanaf hier had je wel uitzicht op de grote toegangsweg van het Vaticaan. In de verte zagen we de Sint Pieter toen al staan. Papa en ik moesten even wachten tot mama en Moelai een plasje hadden gedaan, zodat we weer verder konden gaan. En dat gerijm is nu niets meer aan. Het was erg warm vandaag en het zonnetje brandde op onze huid, voor zover die we niet bedekt hadden. Omdat we vandaag naar het Vaticaan zouden gaan, hebben we vanochtend al lange broeken aan gedaan, omdat dat verplicht is. Mama en Moelai hadden een vestje mee genomen.

Donderdag 9.44 uur       Opnieuw werd het gisteravond te laat om verder te typen. Daarom nu.

We hadden het geluk dat we vandaag bijna alleen maar binnen (in de Sint Pieter en het Vaticaanmuseum) zouden zijn, in plaats van buiten rond te lopen. Maandag was het lekker weer om buiten te lopen, maar vandaag (gisteren eigenlijk) was het daar veel te warm voor. Via de toegangsweg liepen we het Vaticaan op. Nu bevonden we ons op de plek waar het twee keer per jaar helemaal vol staat vanwege de Urbi et Orbi van de Paus. Nu was het best rustig. Het plein was groot  en zeer mooi. Links en rechts van het plein stonden overal vier rijen zuilen achter elkaar, die samen een deel van een ellips vormden. Als je ergens op het plein stond, zag je dat er vier zuilen achter elkaar stonden, maar als je precies op één van de twee brandpunten ging staan, leek het net of er maar één zuil per positie in de ellips lag. Erg mooi gedaan. Boven op de zuilen zat een fries met daarboven allemaal verschillende beelden.

Midden op het plein stond een grote obelisk en achteraan de reusachtige Sint Pieter. Reusachtig, want dit is de grootste kerk ter wereld. Voordat we naar binnen konden, werden we goed gecontroleerd op wapens en kleding. Vervolgens konden we naar binnen lopen. En de kerk was inderdaad heel erg groot. Om dit ook daadwerkelijk aan te tonen, waren in het midden van de kerk namen van andere kerken geplaatst met hun lengte. Deze namen waren zoveel meter van de apsis van de Sint Pieter geplaatst, als hun lengte. Zo kwamen we eerst langs de een na grootste kerk, de Sint Paul in Londen. En zo waren er nog veel meer kerknamen af te lezen. De hele kerk stond vol met beelden, iconen, en nog meer schilderingen. Het bekendste beeld was Pietà, van Michelangelo, dat zich meteen rechts om de hoek van de ingang bevond. Dit beeld, dat daarom ook achter glas zat, beeldde Maria uit met Jezus, liggend op haar schoot. Hier waren ook de meeste bezoekers te vinden. De rest van de kerk was ook zeer indrukwekkend. Alles zag er groot en schitterend uit. Het is erg lastig dit te beschrijven. Ook stond er in de kerk het standbeeld van Petrus, dat bekend staat om zijn voet. Heel veel mensen stonden in de rij om deze aan te raken. Hierdoor was zowat de halve voet al afgesleten. Helemaal achter in de kerk, achter het altaar, bevond zich een glas-in-lood raam van een adelaar in het licht. Ook deze zag er mooi uit. Het laatste wat ik hier nog kan beschrijven is het lijk van Paus Johannes XXIII, dat veertig jaar geleden helemaal was gebalsemd en hier nu nog, in goede staat (Het is maar wat je goed noemt… – redactie), in een glazen kist lag opgebaard. Meer dingen in de kerk zal en kan ik niet beschrijven, daar is een film nou zo’n goede oplossing voor. Na dit overweldigende schouwspel liepen we weer de hitte van Vaticaanstad in.

Lunchtijd was allang voorbij en we hadden nog niets gegeten, vandaar dat we honger hadden. Terwijl we richting de Vaticaanse musea liepen, gingen we een bar/restaurant in. Hier namen papa en Moelai een berlinerbol en een bakje meloen en mama en ik een stuk pizza. Uiteraard zijn we niet aan een tafeltje gaan zitten, want dan zouden we twee keer zo veel moeten betalen. Buiten hebben we alles lekker opgegeten.

Hierna liepen we door naar het museum. Vorig jaar maart heb ik hier heel erg lang in de rij voor moeten staan en ik was bang dat het nu nog drukker zou zijn. Die angst was echter voor niets geweest, want het was juist veel en veel rustiger. We hebben daarom ook niet meer dan vier minuten in de rij gestaan! Waarschijnlijk hadden niet veel mensen zin om in deze hitte een museum te bezoeken.

We gingen naar binnen, waar we opnieuw streng gecontroleerd werden. Vervolgens konden we de tickets kopen, die € 12,00 per persoon bedroegen. Met de roltrap gingen we een heel stuk omhoog, waarna het museum echt begon. Het museum was ook erg groot, daarom kan ik niet alles beschrijven. Daarnaast zou dat een beetje saai worden. Ik zal de leukste stukken eruit halen. We begonnen in een Egyptische zaal, waar allerlei sarcofagen te bezichtigen waren. Twee waren er zelfs gevuld met een echte mummie. Eentje zat nog ingewikkeld, maar de andere was voor een deel blootgelegd. Hier zag je het hoofd en de handen van een persoon die een paar duizend jaar geleden was gebalsemd. Hoewel hij er zwart uitzag, zag hij er, ondanks een aantal gaten, nog prima uit. Erg bijzonder. Na een paar andere zalen met beelden, kwamen we op de binnenplaats, waar een fonteintje was. Toch moesten we door een andere deur weer naar binnen. Hier waren ook grote beelden, waar mama en papa mee op de foto gingen. In het midden stond een enorm doopfont. Weer verderop begonnen de zalen met allerlei schilderingen op de muren. De meeste waren erg mooi, andere wat minder. De bekendste, voor mij althans, was de School van Rafael, waarop allerlei bekende personen uit de oudheid staan afgebeeld, zoals Plato, Aristoteles en Pythagoras. Op school hangt dit kunstwerk ook, alleen zijn deze hoofden vervangen door hoofden van leraren. En zo waren er nog veel meer zalen met beelden, schilderingen, tapijten en moderne kunst. Op een kleine binnenplaats stond ook een bekend beeld van een man, verstrikt door een grote slang. Het laatste, en tevens het hoogtepunt van het museum, was de Sixtijnse Kapel, een grote kapel die helemaal beschilderd was. Het zag er prachtig uit en er was veel te veel om op te noemen. Het bekendste deel was ‘De Schepping van Adam’, waarin Adam en God met een vinger naar elkaar reiken. Het was hier niet toegestaan om te fotograferen en te filmen, maar toch heb ik het voor elkaar gekregen om een deel op film vast te leggen. Dit was ook het einde van het museum. In het restaurant hebben we lekker gedronken.

We liepen naar buiten, de hitte in. We lieten het Vaticaan achter ons. Toen begon de zon te verdwijnen achter de wolken. Dit bleef zo de rest van de avond. Gelukkig maar, het koelde lekker af. Bij de Engelenburcht zag Moelai nog een leuk tasje. Het is haar gelukt om deze af te dingen van € 15,00 naar € 5,00. Mama zag ook een tas, maar meneer vroeg er € 45,00 voor. Nu ging hij echter niet akkoord met de door mama geboden € 15,00. We liepen terug naar het Piazza Navona, waar we een ijsje hebben gegeten.

Hierna gingen we op zoek naar een plek om te eten. Deze vonden we iets verderop, vlak bij de ijstent Della Palma, die met 100 smaken. Papa bestelde patat met gestoomde groenten, Moelai steak met patat, mama baciatella, een soort dikke spaghetti, en ik lasagne. Alles was weer erg lekker. Hierna gingen we uiteraard Della Palma in, om voor de laatste keer een keus te maken uit 100 smaken ijs. Het was weer overheerlijk. Ook hier stonden twee straatverkopers. Mama zag haar tas hier weer liggen. De man vroeg er € 55,00 voor. Dat was uiteraard veel te veel en we probeerden hem te krijgen voor € 15,00. Dit vond hij niet goed en zakte naar € 45,00 en € 35,00. Hier gingen we nog niet mee akkoord. We liepen weg, zijn laatste bod was € 25,00. Dit deden we niet. Toen we een paar meter verder waren, rende hij achter ons aan. Hij ging akkoord voor € 17,00. Hiermee gingen we ook akkoord en zo waren mama en de verkoper weer blij.

Het was alweer laat en we waren moe. We liepen dus weer naar het metrostation van de Spaanse Trappen waar we weer naar station Valle Aurelia reden. Hier namen we om 20.50 uur de trein. Teruggekomen hebben we nog even uitgerust, voordat we naar bed zijn gegaan. En zo zat er weer een lange dag op.

Commentaar? Geef het maar!
Ria:       Het Vaticaan was zeer indrukwekkend. Ik heb er vandaag erg van genoten, ondanks dat het erg warm was vandaag en het ijs was weer superheerlijk. Rome was al met al een geweldig mooie stad om te bezichtigen.
Moelai: Het was weer heel vroeg opstaan en het Vaticaan was wel saai, maar wel apart. Het Vaticaanmuseum was heel saai. Het ijs daarna was lekker en het eten was ook wel lekker en het ijs daarna was ook wel lekker en ik ben heel blij met mijn tasje die ik heb afgedingesd.
Hans:    Tweede dag in Rome, weer een hele belevenis. Indrukwekkende Vaticaangebouw. (Gebouw? Hartstikke groot stuk grond met allerlei grote gebouwen! – redactie) Heel interessant Vaticaanmuseum. Ook voor de tweede keer een lekker ijsje gegeten bij de tent van Jassin.

Donderdag 15 juli 2004
DAG 7

22.22 uur          En dag 7 loopt ook alweer ten einde. We zijn vandaag lang weggeweest, maar echt veel gedaan hebben we niet. Vanochtend ben ik een hele tijd bezig geweest om de dag van gisteren in te typen. Tussendoor hebben we nog het resterende stuk meloen opgegeten. Toen ik klaar was met typen, zijn we al gaan lunchen. Hierna vertrokken we met de auto naar Tivoli, een dorpje ten oosten van Rome. Bracciano ligt ten noorden van Rome, dus moesten we eerst de bordjes Rome volgen. Maar Rome is een erg grote stad, dus heb je ook vele grote wegen en is het zoeken naar een klein dorpje. Zelfs het vinden van de ringweg van Rome was al lastig. Gelukkig was er nog een man die ons op weg hielp. Vanaf de ringweg konden we een bepaalde afslag nemen naar Tivoli. Op dat moment hadden we al een tijdje gereden en het was vanaf daar ook nog wel een stukje. Het vinden van Tivoli viel nog wel mee, het was zowat alsmaar rechtuit. Tivoli lag boven op een berg, dus reden we helemaal naar boven, waar het dorpje meteen begon. Toen nog een parkeerplaats vinden. Dit viel al helemaal niet mee, maar uiteindelijk vonden we toch een plekje. O ja, ik heb nog niet gezegd wat we hier zouden doen. We zijn naar Villa d’Este gegaan. Dit is een grote villa met een grote, mooie tuin. Dit was niet al te moeilijk te vinden. Voor de villa waren allerlei vaste marktkraampjes, waar je weer souvenirs in alle soorten en maten had.

Vrijdag 11.34 uur           Mama keek geïnteresseerd naar een beeldje van de Venus van Milo, maar ze kocht hem niet. We liepen de villa in en kochten entreekaartjes. In de villa waren allemaal kamers te bezichtigen, waarvan de meeste mooi versierd waren met muurschilderingen, plafondschilderingen en schilderijen. In één kamer waren ze bezig met restaureren. Het leek hier een beetje op de Vaticaanse Musea, alleen was het hier kleiner en minder mooi. Buiten echter niet. De villa beschikte over een hele grote tuin op een helling. In de tuin waren een en al fonteinen en beelden. De villa stond boven op de helling, en je had van hier een leuk uitzicht over het omliggende land. Langzaamaan begonnen we naar beneden te lopen, verdieping voor verdieping. We kwamen langs kleine inhammetjes met fonteinen, een heel lang pad met meer dan 100 kleine fonteintjes, een fontein met het gevleugelde paard Pegasus, een spuitend schip, nog meer inhammetjes met kleine straaltjes, een stuk rots waar water uit kwam, een grote, hoge straal met water, een hele grote fontein met fonteinen, watervallen en mooie beelden, en nog een grote fontein waar het water rijkelijk vloeide. En nog wel veel meer fonteinen. (Ach ja, een fonteintje meer of minder, wat maakt het ook uit? – redactie) Het zag er allemaal keer op keer weer erg bijzonder uit.

Na dit waterrijke avontuur liepen we de villa uit en hebben we nog even bij de markt gekeken. Mama heeft toch besloten haar beeldje te kopen. Ook kocht ze een magneetje van de Bocca della Verita. Bij een ijszaak hebben we allemaal een hoorntje met drie bollen ijs genomen. Helaas was dit fabrieksijs en geen zelfgemaakt Italiaans ijs. Vervolgens hebben we door het kleine centrumpje gelopen, waar het opvallend rustig was. Moelai heeft nog een truitje gekocht en verder hebben we maar een beetje rondgeslenterd. Het was nu geen goed idee om naar huis te gaan, omdat we dan midden in de spits zouden zitten. Dus hebben we nog maar wat rondgelopen. Eten konden we nog niet, want alle restaurants gingen pas om 19.00 uur open. We merkten dat het steeds drukker begon te worden. De siësta was waarschijnlijk voorbij en iedereen ontmoette elkaar in het centrumpje, waar iedereen ook maar heen en weer liep. Het zag er toen wel wat gezelliger uit. Om 19.00 uur konden we eindelijk aan een tafel van een restaurant zitten. Papa had een vegetarische pizza, mama een pizza quattro formaggi, Moelai spaghetti en ik een biefstuk. Het eten was lekker, alhoewel ik had verwacht iets meer te krijgen dan alleen een biefstuk.

We hadden het hier gezien en liepen terug naar de auto. Nu moesten we proberen weer op de ringweg van Rome te komen en de goede afslag vinden. Dit viel helemaal niet mee, met als gevolg dat we wel op de ringweg terechtkwamen, maar de verkeerde kant op gingen. In plaats van linksom te gaan, dat veel korter was, reden we helemaal rechtsom. Uiteindelijk hebben we afslag 3 gevonden en konden we in het donker over de kleine weggetjes terug naar Camping Roma Flash. Veel meer hebben we niet gedaan, voordat we naar bed zijn gegaan.

Commentaar? Geef het maar!
Ria:       Geweldig, geweldig, geweldig, geweldig mooie fonteinen gezien. Had ik niet willen missen, ondanks de lastige route er naar toe. Ik vond Tivoli een erg knus en gezellig plaatsje en ik heb er een mooi beeldje gekocht en een heerlijke pizza gegeten.
Moelai: Fonteintjes waren wel leuk.
Hans:    Het was vandaag weer een mooie dag. In Villa d’Este hebben we weer mooie, grote, schitterende ruimten gezien, met daarbuiten prachtige fonteinen. Ook de tuin ligt er schitterend bij. Het dorpje Tivoli is best gezellig en ik heb lekker een pizza gegeten.

Vrijdag 16 juli 2004
DAG 8

22.18 uur          De laatste dag aan het Braccianomeer is al bijna voorbij. Zo meteen hebben wij hier onze laatste nacht in deze bedden. Maar voordat wij onze tocht gaan vervolgen, eerst nog het verslag van vandaag.

Vanochtend zijn we na het ontbijt weggegaan naar het dorp. We gingen naar de Conad, om nog wat laatste boodschappen te doen. We waren van plan om ’s avonds te gaan gourmetten, maar gezien het geringe aanbod aan gourmetproducten, hebben we dit plan verworpen. Met andere spullen kwamen we de supermarkt uit. Onderweg hebben we nog een halve meloen meegenomen, waarvan een stuk op dit moment voor mij op tafel wordt gezet. (Uiteraard kregen de anderen ook een stuk.) Een ander deel hebben we vanochtend bij aankomst in de caravan al opgegeten. Buiten was het hartstikke warm, het leek erop alsof dit de warmste dag van de week was. Vandaag hebben we, omdat het de laatste dag is en papa morgen weer veel moet gaan rijden, rustig aan gedaan.

Na de lunch zijn we weggegaan naar een plek iets verderop aan het meer. Hier verhuurden ze namelijk waterfietsen, oftewel bootjes met trappers. Voor € 8,00 per uur kon je heerlijk op het meer rondfietsen. Na het invullen van een formulier en inlevering van papa’s rijbewijs als onderpand, namen we plaats in een bootje. Mama en ik begonnen met trappen. We zijn eerst naar de rechterkant gegaan, we mochten echter niet verder dan 200 meter van de kust vandaan. Op het water was het heel warm en Moelai zat daarom ook met haar benen in het water. Dit kon ze gemakkelijk doen aan de voor- en achterkant van het bootje. Na een tijdje hebben we gewisseld van plaatsen en lieten papa en Moelai hun benen aan het werk zetten. Ook keerden ze om en gingen we weer langs het startpunt en zelfs verder, richting de camping. Deze hebben we niet gehaald, omdat deze te ver was. Moelai heeft thuis speciaal een schepnet gekocht, in de hoop dat ze dit jaar kon gaan vissen op een van de twee meren. Vorig jaar heeft ze gevist met een vergiet en dat was niet zo handig, vandaar het net. Helaas zijn we onderweg geen vissen tegengekomen. Aan de andere kant van het meer zagen we rookwolken. Dit zagen we een hele tijd. Af en toe dachten we ook iets oranje te zien. Waarschijnlijk een brand, maar we zullen het nooit zeker weten. We wisselden opnieuw en draaiden opnieuw om.

We fietsten terug naar het begin en hebben nog even gedobberd. Maar waarom zouden we op deze boot blijven dobberen? Dus hebben we de boot op het strand gestrand (Waar anders? – redactie) – twee uur was immers lang genoeg – en reden we terug naar de camping, waar we ons weer om hebben gekleed. Met alle opblaasdingen liepen we weer naar het meer, om daar weer een hele tijd te dobberen in de felle zon. We zijn alle vier weer lekker rood geworden en op sommige delen zelfs verbrand. Dat was niet zo fijn. Toen we er genoeg van hadden, namen we afscheid van het water en kochten we bij de bar vijf ijsjes. Vijf, omdat ik er twee had genomen. We hadden voor ieder van ons nog € 1,92 op de kaart staan, en aangezien de ijsjes nogal goedkoop waren, kon je er makkelijk twee nemen.

Hierna hebben we bij de caravan uitgerust. Mama is met het eten bezig geweest, dat we een tijdje later konden opeten. Gebakken aardappels met maïs en vlees. Lekker. Na het eten hebben we weer buiten gezeten, totdat we voor de laatste keer nog even naar het meer zijn gaan kijken. We namen nog een patatje en drie ijsjes mee, die we hier bij de caravan weer hebben opgegeten. Nu ga ik deze dag voorlezen en daarna gaan we slapen, want we moeten morgen weer vroeg op, omdat we nog meer willen doen dan alleen naar het Gardameer rijden. Maar dat hoor je morgen wel. Tot morgen!

Commentaar? Geef het maar!
Ria:       Waterfietsen was heel erg leuk, helaas zijn daardoor wel mijn benen erg verbrand, dat is minder leuk. Het dobberen op het water was weer zalig en ik vind het jammer dat we morgen alweer vertrekken.
Moelai: Waterfietsen was wel leuk, maar erg heet. En nu ben ik verbrand en nu is mijn voorkant van mijn benen verbrand en dobberen op het meer was ook weer leuk. En nu is de achterkant van mijn rug, mijn benen enzo, ook verbrand, alleen de zijkant is wit, maar ja. Het ijsje daarna was lekker en het andere ijsje was lekker en de patat gaat wel. En nog tussendoor, de rösti was lekker en het vlees was ook lekker.
Hans:    Helaas geen gegourmet, maar Ria heeft wel lekker gekookt. Waterfietsen was weer leuk. Door de warme zon ben ik nu helemaal bruin geworden. En daarna hebben we nog gedobberd, de laatste keer helaas op dit meer.

Zaterdag 17 juli 2004
DAG 9

Zondag 10.40 uur          Hij staat scheef, erg scheef. Maar dat zo meteen. Gisteren had ik na een lange en warme dag geen zin meer om te typen. Maar nu wel.

Gisterochtend zijn we vroeg opgestaan. Het was onze laatste ochtend in Camping Roma Flash, de eerste week zat erop. We hebben al onze spullen ingepakt en in de auto geladen. Nadat mama de broodjes had gehaald, zeiden we onze buren gedag en liepen we naar de receptie. Daar kregen we, na een kleine inspectie van de caravan, de borg terug. Vervolgens lieten wij deze mooie camping aan het nog mooiere Braccianomeer achter ons. Onze volgende bestemming was het zuiden van het Gardameer, om precies te zijn, Camping Bella Italia in Peschiera. Maar, want er komt nog iets anders, we hebben ook nog een tussenstop gemaakt, in Pisa! Nu we in Italië waren, wilden we niet de gelegenheid ontlopen om de Toren van Pisa te bezichtigen.

Eerst reden we de hele ochtend door Italië naar Florence, deze kant moesten we toch op. Onderweg hebben we niet veel gedaan. Het grootste deel van de tijd heb ik gelezen. Vanaf Florence hebben we een uitstapje gemaakt naar het westen, naar Pisa. Dit was eventjes nog lastig te vinden, maar om 13.00 uur reden we Pisa in. Bordjes van de Toren waren nergens te vinden, we hadden het geluk dat we hem iets eerder al zagen, en zo de richting ongeveer wisten. Toen we er bijna, maar nog net niet waren, vroegen we aan een voorbijganger waar het was. Hij zei dat we op de plek waar we nu stonden, het beste de auto konden parkeren – het was daar tevens gratis – om vervolgens twee straten door te lopen en daar de Toren al te zien. Dat deden we en we liepen door de twee straten. Voor ons zagen we de Toren al, helaas stond er een grote muur voor. Het hele toeristische gedeelte bleek zelfs tussen vier muren te liggen. We vonden een ingang en liepen richting de Toren. Tijd om alle toeristische straatjes in te gaan en de winkeltjes te bekijken, hadden we niet, omdat we Peschiera dan niet op tijd, dus voor 20.00 uur, zouden halen.

Al snel bevond de Toren zich recht voor ons. (De Toren stond recht voor ons? Ik dacht toch echt dat de Toren scheef stond! – redactie) We liepen er naar toe. De Toren was onderdeel van een grote basiliek, het was namelijk een klokkentoren. De Toren zelf bestond uit een aantal etages die er erg bijzonder uitzagen, overal had je kleine bogen. De Toren stond vanaf dit punt gezien erg scheef (Aha, de Toren staat dus wel scheef! Ik wist het wel! – redactie), dit komt omdat vlak na de bouw, de grond aan één kant is verzakt. Talloze pogingen zijn hierna ondernomen om de grond te verstevigen, maar dat is tot nu toe nog niet gelukt. Misschien stond daarom de onderkant wel in de steigers. We bewonderden de Scheve Toren van Pisa en liepen vervolgens om de al net zo mooie basiliek. Een ander gebouw daarachter zag er ook mooi uit. Om deze gebouwen waren grasvelden, waar je niet op mocht. Alle toeristen, en dat waren er nogal wat, moesten netjes op de paden blijven. Alle toeristische kraampjes hebben we ook niet bezocht. We wierpen nog een laatste blik op de Toren, maakten een paar foto’s en liepen terug, nadat we een Slush Puppy, een scheef Toren van Pisa drankflesje en een sleutelhanger hadden gekocht. Bij de auto hebben we nog gegeten, voordat we, na iets langer dan een uur in Pisa te zijn geweest, verder reden.

We vonden de weg gelukkig in één keer en om 17.30 uur kwamen we aan in Peschiera. De afslag naar het centrum moesten we overslaan en de volgende zou dan de afslag van de camping zijn. En dat klopte, na de afslag doemde Camping Bella Italia voor ons op. We parkeerden de auto en liepen de receptie in. Hier werd duidelijk dat dit een grote massacamping was. Het was hartstikke druk en er waren een stuk of acht balies waar je kon inchecken. Er waren zelfs lintjes voor de rijen, zoals je ze ook in een attractiepark tegenkomt. Toch waren we hier weer snel weg, want we werden doorverwezen naar een speciale tent van Happy Camp. We namen nog wel een hele zooi foldertjes mee. Bij de tent moesten we onze borg betalen en fietste een typische Brit ons voor naar de stacaravan. Ook hier was het massatoerisme duidelijk zichtbaar. Het was heel erg druk en overal stonden stacaravans en tenten, dicht opeengepakt. Zo was dat ook met onze caravan. We staan helemaal ingesloten tussen andere caravans, maar hebben nog wel een mooi plekje voor de deur, waar een tafel en zes stoelen staan. Ook zijn er twee ligbedden en is er plaats voor de auto. De caravan is ongeveer gelijk aan de caravan van Bracciano, maar deze nieuwe was een stuk mooier en handiger ingericht.

Het was heel erg warm op de camping en we hoorden dat het de komende week nog warmer zou worden. We hebben een aantal spullen uitgepakt en opgeruimd. Hierna hebben we over de camping gewandeld, deze was reusachtig. We liepen naar het meer, dat niet al te ver van ons vandaan is. Het meer was heel erg groot, maar we zagen dat het water wel viezer was. Dit komt doordat er op dit meer ook motorboten mogen varen. Een zandstrand is er niet, wel een strand bestaande uit kiezelstenen. We liepen een stukje langs het water, waar, tot onze grote verbazing, ook veel straatverkopers waren te vinden. Bij de winkeltjes kochten we voor mij een zonnebril en voor papa een krant.

We hadden honger en liepen naar het restaurant, dat al hartstikke vol was toen wij er aan kwamen. Gelukkig vonden we op het balkon nog een tafel. Mama bestelde een pizza met rauwe ham, ik een pizza bolognese, papa patat met groenten en Moelai een wienerschnitzel. We moesten lang wachten totdat het eten van mama en mij kwam. Toen papa en Moelai zowat waren uitgegeten, kwamen de pizza’s. Enigszins begrijpelijk, want er stonden maar liefst 35 pizza’s op het menu, dus dat wordt dat ook het meest gegeten. Toch waren de pizza’s overheerlijk. Met volle magen liepen we naar beneden, waar we nog een ijsje namen. We namen nog een kijkje bij de gamesroom, maar deze stelde niet veel voor. Toen liepen we terug naar de caravan, waar we nog even buiten hebben gezeten. Het was wel afgekoeld, maar nog steeds warm, in tegenstelling tot de andere camping. We hebben hierna nog een stukje langs het water gelopen, waar het nog steeds erg druk was. Ook keken we even bij het grote zwembad en de animatietent, waar ze, zelfs op dat moment nog, van alles deden voor de kinderen. Bij de caravan hebben we opnieuw buiten gezeten, voordat we naar bed zijn gegaan, waar het helaas erg warm was. Doei!

Commentaar? Geef het maar!
Ria:       Helaas, we moeten helaas alweer vertrekken. Heel erg jammer vind ik het, dat ik weer weg moet. Ik vond het hier zo leuk, zo’n heerlijk schoon meer. Camping Roma Flash vond ik geweldig. En mijn eerste indruk toen ik aankwam in Camping Bella Italia was, wat een massa, wat een drukke massa. Maar na het mooie meer gezien te hebben, ga ik het hier toch ook wel mooi vinden denk ik. Pisa vond ik superindrukwekkend, toch erg blij dat we er nog langs zijn gereden om deze scheve toren te zien. Ik had het niet willen missen.
Moelai: De Toren van Pisa was wel bijzonder en de nieuwe caravan vind ik ruimer en leuker dan de vorige. Op de camping is het heel wat drukker. Het eten was ook lekker en het was wel warm.
Hans:    Vroeg opgestaan, daarna een hele rit naar het mooie Pisa. De scheve Toren hangt nog schever dan ik dacht. Daarna onderweg naar Peschiera was het weer heel erg warm. Hier aangekomen in de drukte van jewelste. Het is een massaproductie aan camping en caravans. Het wordt een warme nacht, denk ik.

Zondag 18 juli 2004
DAG 10

21.47 uur          Het was vannacht inderdaad erg warm. Toch ben ik wel snel in slaap gevallen, in tegenstelling tot mama, die pas erg laat in slaap viel en al heel vroeg wakker werd. Daardoor heeft ze uitgebreid de kans gehad om langs het meer te lopen en bij de supermarkt, die om 7.30 uur open gaat, broodjes te halen. Dat had ik nog geen eens verteld, hier op de camping heb je een supermarkt, waar je echt van alles kan halen. Handig, want zo hoefde je niet moeilijk op zoek te gaan naar een grote supermarkt in het dorp of waar dan ook.

Ik stond later op. Ook buiten was het erg warm, gelukkig hadden we hier ’s ochtends schaduw. We hebben verder niet veel gedaan. Mama en Moelai zijn even bij het zwembad gaan kijken, waar allemaal mensen met ochtendgymnastiek bezig waren. Ik heb de dag van gisteren nog ingetypt.

Na de lunch zijn we weggegaan. In de bloedhitte liepen we langs het overvolle strand van het Gardameer. We liepen verder over de kade, totdat we na een tijdje bij het dorpje aankwamen. We liepen nog verder door, naar het station. Hier hebben we alvast even rondgekeken, omdat we morgen met de trein naar Venetië willen gaan. En alvast wat rondkijken, kan dan natuurlijk geen kwaad. Omdat het zo warm was, kochten we bij een bar een ijsje, dat we heerlijk hebben opgegeten. We liepen weer terug. In het water zagen we allemaal mensen en zwanen ronddobberen en boten rondvaren. Dat wilden wij ook, alhoewel we ons alleen het eerste konden permitteren. Dus gingen wij terug naar de caravan, kleedden ons om en liepen naar het water.  (Goh, waar heb ik deze zin al eerder gelezen? O ja, vorige week, zowat om de dag! – redactie) We legden onze handdoeken neer en liepen het water in. De stenen hier waren nog harder en pijnlijker dan de grasgrond van vorige week. Het water was wel lekker warm en al snel dobberden we tussen alle andere mensen. Dit vonden we dus niks, en we zwommen een stuk verder naar achter, waar het veel rustiger was. Dit meer was heel anders dan het Braccianomeer. Ten eerste was dit meer vies, je kon na een meter de bodem al niet meer zien. Ten tweede waren hier golven. Rustig op het meer dobberen was onmogelijk, constant werd je door de golven heen en weer geslingerd. Dit moet echter niet negatief worden opgevat, want het was juist leuk. Een hele tijd hebben we hier gelegen, heerlijk in de zon. Koude wind was niet aanwezig.

Na lange tijd gingen we eruit en liepen we terug naar de caravan om ons om te kleden en naar de supermarkt te gaan voor nog wat dingetjes. In de tussentijd heeft papa in de caravan gedoucht, zich van geen kwaad bewust, omdat hij koud water gebruikte. Toen Moelai wilde douchen, was er ook niets aan de hand, ze kreeg gewoon warm water. Ik kreeg echter lauw water en mama helemaal geen warm water. We hoorden ook de buren al klagen. We schakelden de hulp in van iemand van de camping en die vertelde dat het hok van de geiser oververhit was geraakt door de hitte. Het openen van de deur bracht de oplossing. En voilà, warm water.

Toen we honger hadden, liepen we weer naar het restaurant, waar het een stuk rustiger was dan gisteren. We vonden dan ook meteen een tafel en werden snel geholpen. Mama nam een pizza quattro formaggi, papa en Moelai spaghetti bolognese en ik kip met patat, voor de verandering. Jammer genoeg werd mama’s pizza weer later bezorgd, maar gelukkig niet al te laat. Het was weer heerlijk. Hierna zijn we weer naar het water gegaan, waar de wolken mooi gekleurd waren door de zon die al was ondergegaan. We kochten nog ijsjes en Slush Puppies en hebben op een bankje gezeten. Daarna zijn we teruggelopen naar de caravan, waar het nog steeds erg warm was. En toen ben ik gaan typen. Zo meteen gaan we ook niet veel meer doen. Morgen moeten we vroeg op, omdat we de trein van 8.51 uur willen halen. We hopen dat we lekker kunnen slapen. Hoi!

Commentaar? Geef het maar!
Ria:       Het was een lekker rustig, ontspannen dagje vandaag. Wel erg warm, maar het dobberen op het Gardameer was heerlijk, golvend en verfrissend. En de pizza van vandaag was weer overheerlijk.
Moelai: Papa maakte me weer vroeg wakker, terwijl ik zou uitslapen. Naar het station heen lopen was heel erg ver en het was heel erg warm en het was heel erg ver. En dan ook nog eens terug, in die hitte, helemaal niet normaal. Dobberen op het water was erg leuk, er waren veel golven. De spaghetti in het restaurant was ook wel lekker en het ijsje daarna ook. Klaar.
Hans:    Na een warme nacht, een bloedhete dag. Het dobberen op het Gardameer is lekker verkoelend met af en toe een golf. Voor het eerst spaghetti bolognese gegeten, het is wel lekker.

Maandag 19 juli 2004
DAG 11

21.28 uur          Het was vandaag een waterige dag, alhoewel we niet nat zijn geworden en het zonnetje fel scheen, terwijl we nauwelijks in de zon hebben gelopen. Onbegrijpelijk? Lees dan maar verder.

Vanochtend zijn we vroeg opgestaan. Snel hebben we ontbeten en ons klaargemaakt voor vertrek. Met de auto reden we naar het station van Peschiera. We hebben, ondanks het zoeken van het station gisteren, een omweg gemaakt. Maar we waren nog wel op tijd, althans, de parkeerplaatsen waren al vol. Terwijl papa op zoek ging naar een andere plek, gingen mama, Moelai en ik alvast in de rij staan voor treintickets naar Venetië, de stad die bekend staat om de romantiek, de kanalen waar gondels varen en de nauwe steegjes. Helaas stonden we nog erg lang in de rij, omdat er voor ons een man stond die erg uitgebreid de tijd nam om van alles en nog wat te vragen. Alle Nederlanders achter ons, en dat waren er nogal wat, waren ook al aan het klagen. Uiteindelijk liep de man met een paar tickets weg. We kochten een retourtje voor de interregionale, die om 8.51 uur zou vertrekken. We waren nog net op tijd. Helaas was de trein dat niet en moesten we nog tien minuten wachten. Uiteindelijk kwam de trein en konden we instappen in de overvolle trein. We zaten het eerste half uur dan ook verspreid over een cabine. De totale reis duurde bijna twee uur. Dat was een erg lange zit. In die tijd heb ik het boekje over Venetië gelezen, dat ik had meegenomen uit de bibliotheek. Hier zat ook een handige plattegrond in.

Toen de trein een brug op reed, die totaal was omgeven door water, en we aan het einde van de brug een stad zagen liggen, wisten we dat we bij Venetië waren. We stapten de trein uit en liepen het station uit. Hier maakten we meteen kennis met het beeld van Venetië. Het was geen drukke weg die voor ons lag, maar de Grand Canal, waarvan de naam al verraadt wat dit is. Dit grote kanaal gaat dwars door de stad heen, in een S-vorm. In het boekje had ik gelezen dat je hier bij het station de bus, hiermee wordt in Venetië de waterbus (een boot) genoemd,  kon nemen, die het hele Grand Canal over zou gaan en dat je dan kon uitstappen aan de andere kant, bij het S. Marco-plein. Dit leek ons wel een leuk idee, omdat je dan ten eerste langs mooie gebouwen zou varen en je ten tweede ook over water hebt gevaren, aangezien een tochtje in een gondel nogal duur is. Toch zag je overal in het water gondels rondvaren. Achter op de gondel stond een gondelier met een lange peddel, die de toeristen de stad vanaf het water kon laten zien.

We kochten kaartjes voor de bus en wachtten bij de bushalte, dit was een drijvend platform langs de kade. Zo’n tien minuten later kwam de bus en stapten we op. We begonnen te varen. In plaats van het drukke autoverkeer, maakten we nu kennis met het al net zo drukke vaarverkeer. Overal vaarden boten en gondels rond. En om de paar meter moest de bus opnieuw aanmeren voor een halte. Toch was dit niet erg, want de boot vaarde nu niet zo hard en we hadden alle tijd om de gebouwen langs het water te aanschouwen. Het was zeer indrukwekkend om dit alles te zien: al die gebouwen (die op palen waren gebouwd, alhoewel je dit niet kon zien), alle zijkanaaltjes en steegjes en de bruggen waar we onderdoor vaarden. (Alhoewel dit er niet al te veel waren.) De Rialtobrug was hiervan de grootste en tevens de drukste.

Na iets meer dan een half uur en een behoorlijk aantal haltes, kwamen we uit bij de halte van S. Marco. Hier stapten we van de bus af. Hier werden we meteen overspoeld door toeristische kraampjes. Niet zo verbazingwekkend, want als je om je heen keek, zag je alleen maar toeristen. Voordat we aan onze tocht begonnen, hebben we eerst geluncht, de broodjes die papa vanochtend heeft gehaald bij de supermarkt. Hierna liepen we verder, het plein op. Het plein was groot en druk, zowel door mensen als door duiven. Het was omgeven door een groot gebouw en aan één kant door een grote kerk, waar een hele lange rij stond van mensen om naar binnen te gaan. Vervolgens liepen we een straatje in. De straatjes hier waren echter niet groot, overal waren kleine, smalle steegjes met kleine winkeltjes aan weerszijden. Af en toe kwam je bij een kanaal, die je kon oversteken door middel van bruggetjes. Ook in deze kanaaltjes waren de gondeliers te vinden. Het was hier wel een wirwar van steegjes, en we liepen er maar wat doorheen. Overal waren winkeltjes te vinden waar ze echte Venetiaanse maskers verkochten. Deze waren allemaal erg mooi versierd en de een nog mooier dan de ander. Ook had je ze in allerlei formaten. Mama vond ze erg mooi en twijfelde steeds om er eentje te kopen. Uiteindelijk heeft ze dit niet gedaan. We liepen rond, namen een ijsje en liepen verder rond.

We begonnen de bordjes Via Rialto te volgen, die gelukkig op elke hoek te vinden waren. Hier kwam je uit bij de Rialto-brug, die je naar het andere deel van de stad leidde. Voordat we deze over gingen, hebben we nog een bakje met fruit gekocht. We staken de drukke brug over, waar we ook weer terecht kwamen in allerlei straatjes. Nu begonnen we echter de bordjes naar het station te volgen. De stad is niet echt groot, maar toch hebben we hier nog even over gedaan. Onderweg heeft papa nog Slush Puppy gehaald en hebben we op een bankje gezeten, dat vlak bij een kraantje stond. Het water stroomde constant en werd opgevangen in een bak. De duiven hier hadden het warm en fristen zich hier heerlijk op en genoten van het koele water. Het was vandaag inderdaad erg warm, maar toch hebben we hier niet extreem veel last van gehad, omdat het zonlicht nauwelijks in de nauwe steegjes valt. Gelukkig maar. Onderweg kochten we ook nog een halve meter drop, iets waarvan we dachten dat we het hier nooit zouden tegenkomen. We liepen door een parkje en kwamen uit bij een parkeerplaats aan de zijkant van de stad. De hele stad was autovrij, auto’s zouden hier immers onmogelijk kunnen rijden. Aan de zijkant van de stad waren grote parkeerplaatsen voor de inwoners. Via een brug konden ze zo naar het vasteland rijden. We staken het kanaal over en gingen naar het station. Daar moesten we helaas nog een uur op de goede trein wachten. We hadden een retourtje voor de interregionale, en het enige tijdstip waarop deze zou vertrekken (daar kwamen we pas op het station achter) was om 17.17 uur. We hebben buiten dus nog maar wat winkeltjes bekeken. Moelai heeft nog twee kleine maskers gekocht en we hebben nogmaals een ijsje gegeten.

Om 17.00 uur liepen we naar perron 8, waar op dat moment de trein aankwam. We stapten, samen met vele andere mensen, in. We verlieten Venetië, een bijzondere en indrukwekkende, maar toch niet een supergeweldige stad. Opnieuw hadden we een lange treinrit tot 19.05 uur. Een grappig Engels jongetje van een jaar of drie, met een grote bril op, keek elke keer met een vrolijk gezicht naar ons. Moelai kon hierbij het lachen niet meer inhouden. Na de rit reden we met de auto naar de camping, waar we even hebben gezeten. Mama en Moelai zijn met het eten bezig geweest en even later konden we macaroni eten. Daarna hebben we niet veel meer gedaan. Het is inmiddels 22.32 uur en ik ben al een hele tijd bezig met typen, toch is het hier in de caravan nog erg warm. De anderen zitten ook al binnen, om alvast aan de warmte te wennen, voordat we straks naar bed gaan. Bye!

Commentaar? Geef het maar!
Ria:       Wat leuk om Venetië gezien te hebben. Het was wel weer een gewaarwording te zien hoe die hele stad in het water ligt. Een knus gezellig stadje met al z’n kleine bruggetjes. Ik vond het leuk om gezien te hebben. De treinrit was alleen een beetje te lang, want het was te warm.
Moelai: (stilte) (bonk) Het was warm, het was heet. Overal dezelfde winkeltjes, maar toch heb ik twee leuke maskertjes gekocht. Ik heb teveel gesnoept, de hele vakantie al. Venetië was ook wel leuk, maar de treinreis was te lang.
Hans:    Een warme dag in Venetië. Gezellig, maar een zeer toeristische stad. Ook het S. Marco-plein was indrukwekkend groot. Geen auto’s rijden daar, dus je kon overal lopen. (Je kon overal lopen? Volgens mij kunnen alleen Marco en Sita op het water lopen! – redactie) Met al zijn steegjes en vaarroutes.

Dinsdag 20 juli 2004
DAG 12

Woensdag 9.38 uur        Gisteren hebben we niet veel gedaan. Ook had ik niet zoveel zin om te typen. Daarom zal ik dat nu doen, alhoewel er weinig te vertellen valt.

We zijn gisteren opnieuw vroeg opgestaan. De buurvrouw van vorige week had ons verteld dat er op de dinsdagochtend een hele grote markt gehouden zou worden in Desenzano, een klein plaatsje hier in de buurt. Omdat we niet veel beters hadden te doen, zijn we hierheen gegaan. We reden naar een plaatsje waarvan we dachten dat het Desenzano was, en parkeerden de auto. We liepen het kleine dorpje in, waar het zeer rustig was. Dit bleek namelijk het voorstadje van Desenzano te zijn, waar niets te beleven viel. Dus reden we twee kilometer verder, waar de drukte opeens toenam. We zochten een parkeerplek voor de auto in een klein straatje. Vervolgens liepen we naar de markt, gewoon alle mensen volgen. De markt was inderdaad erg groot. Omdat ze hier geen marktplein hadden, was de hele markt verspreid over het dorpje. Het ging door straatjes en over de boulevard. We kregen zelfs de indruk dat deze markt groter was dan de Haagse markt. Tussen alle mensen in liepen we over de markt rond, waar ze natuurlijk van alles en nog wat verkochten. Moelai kocht nog een T-shirt.

Na een behoorlijke tijd hadden we alles gezien en gingen we terug naar de auto. We reden terug richting de camping, maar parkeerden de auto bij de Sma, een grote supermarkt, waar ze echt van alles verkochten, naast de gebruikelijke etenswaren. Hier hebben we ons karretje weer aardig volgeladen, terwijl we dat eerst niet zo gepland hadden. Daardoor hadden we geen boodschappentassen meegenomen. Maar alles paste in de auto en we reden terug naar de caravan. Daar hebben we geluncht. Ik had een hele gebraden kip meegenomen van de supermarkt en die als lunch heerlijk opgegeten.

Na de lunch hebben we ons weer omgekleed en zijn we naar het meer gegaan. Het was lekker weer om te dobberen, maar iets minder zonnig dan zondag. Mama’s bedje was lek en mama begon na een tijd steeds meer te zinken. Na het opblazen van het bedje kon mama weer even vooruit. Ook het bedje van Moelai kreeg halverwege een lek, zodat ook zij begon te zinken. Zo hebben we toch weer twee uur gelegen. (Gelegen? Eerder de Titanic nagespeeld! – redactie)

Terug bij de caravan hebben we niets meer gedaan. Ik heb gelezen. Papa en ik hebben nog een ijsje gehaald bij de bar. Hier werd de Tour de France uitgezonden, maar ze waren helaas al toe aan de uitreiking. (Armstrong staat trouwens weer eerste.) Na het eten, rijst met boontjes en een stukje vlees, hebben we ook niet veel meer gedaan. We hebben alleen nog een rondje gelopen en een ijsje gehaald.

’s Avonds werd Moelai opgehaald door iemand die ze ’s middags had ontmoet. Mama, papa en ik zijn een spelletje gaan spelen, totdat Moelai terug kwam. Hierna zijn we naar bed gegaan. En dat was het wel zo’n beetje voor de dinsdag. Niet echt een boeiende dag, maar ach, niet elke dag kan spectaculair zijn. Tot straks!

Commentaar? Geef het maar!
Ria:       Een heerlijk dagje rust tussendoor. Lekker gemarkt, gewinkeld en gedobberd. Helaas is nu ook het tweede luchtbed al lek, maar ja, we hebben nog maar drie dagen te gaan, dus hopelijk redden de luchtbedden het nog tot zaterdag.
Moelai: Marktkraampjes was leuk, het was heel groot. De Sma is ook heel groot, het is daar echt een rotzooi, maar ze hebben wel alles. Het dobberen was ook wel leuk. ’s Avonds weggegaan naar een strandbar met Monique en dat was ook heel leuk. Alleen de Italianen waren een beetje irritant.
Hans:    Een warme dag, een warme rustdag. Maar winkel Sma is een hele grote winkel. En lekker gedobberd op het meer. En verder niets gedaan, dus…

Woensdag 21 juli 2004
DAG 13

22.38 uur          Ik dacht dat ik vandaag lang had uitgeslapen. We zouden ’s ochtends namelijk niet veel doen en er was de mogelijkheid om, na twee dagen vroeg opstaan, uit te slapen. Toch was het pas 9.00 uur toen ik op mijn horloge keek. Komt waarschijnlijk door het erg warme weer. Na het ontbijt heb ik gelezen. Na de koffie hebben we meloen gegeten. Deze kwam uit de Sma, waar hij een stuk goedkoper was dan de meloen van vorige week. Daarentegen was hij minder lekker, maar toch lekker fris.

We wilden vandaag naar Verona gaan, maar als we na de lunch zouden gaan, zouden alle winkels dicht zijn. Tussen 13.00 uur en 15.00 uur werd er immers in heel Italië een siësta gehouden. Ook had mama geen zin om vandaag te koken. We besloten om pas later in de middag naar Verona te gaan en eerst te gaan dobberen. Het roze luchtbedje van Moelai hebben we maar bij de caravan gelaten, deze was helemaal lek en na een minuut al helemaal leeg. Het groene luchtbedje van mama was ook lek, maar in mindere mate. Hier kon je nog wel een kwartiertje op liggen. Het gele luchtbedje van mij en de band van papa waren nog wel intact. Bij het meer bleef mama op de kant liggen en zijn papa, Moelai (met het groene luchtbedje) en ik het water op gegaan, waar de golven nog hoger leken dan anders. Later is mama toch nog het water ingegaan. Moelai kwam Monique nog tegen en heeft daar nog mee gedobberd. Op dat moment ontstond er ook een gaatje in het gele luchtbedje en begon ik ook al vrij snel te zinken, totdat het bedje geen enkele zin meer had. Papa had er genoeg van en ging het water uit. Ik heb nog even op de band gedobberd en ben er toen ook uitgegaan.

We gingen terug naar de caravan, waar we hebben gedoucht en geluncht. Toen kwam Moelai terug. Nadat ik nog wat gelezen had, zijn we weg gegaan naar Verona. Het is een groter plaatsje dat duidelijk stond aangegeven op de borden. Het vinden was dus niet moeilijk. Ook een parkeerplek hadden we al snel gevonden in de parkeergarage van de arena. Arena? Ja, Verona staat bekend om haar arena, een groot, rond amfitheater waar in de zomermaanden allerlei stukken worden opgevoerd. Vanaf de parkeergarage liepen we onder de stadspoorten door, het centrum in. Voor ons bevond zich een klein parkje met daarachter het grote theater. Op een bord was te lezen welke voorstelling wanneer zou worden opgevoerd. Er stonden vijf voorstellingen op, waaronder het bekende Aida. Vandaag was het echter de beurt aan Madame Butterfly. Het theater zag er indrukwekkend uit; helaas, misschien raadt je het al, stonden gedeeltes in de steigers. Omdat er vijf stukken om en om worden opgevoerd, is er geen plek in de arena voor grote decorstukken. Daarom waren ze er buiten gezet. We konden Egyptische decorstukken bewonderen en ook een hele grote ridder. Naast de arena stond een grote kraan, die alles naar binnen kon tillen.

We liepen de winkelstraat in en hebben daar rondgekeken. Hiervan zal ik geen verslag doen, omdat winkeltjes nu eenmaal winkeltjes zijn. Wel hebben we nog een ijsje gegeten en bij het water gekeken. Maar Verona staat niet alleen bekend om haar theater/arena. Ook was dit het thuis van Guliette, oftewel Julia, van Romeo & Julia. Midden in een winkelstraatje was een kleine poort die leidde naar haar huis. De hele poort was volgeplakt met briefjes, kleine liefdesbriefjes om precies te zijn. Dit was een zeer indrukwekkend gezicht. Het poortje kwam uit op een pleintje, dat aan één kant ook helemaal was volgeplakt. Daarboven bevond zich het balkon van Julia, waarop ze heeft gestaan terwijl Romeo haar, ja, haar wat eigenlijk? Toegezongen, aanbeden? Ik heb geen idee. (Nou ja! Had je dat niet eens even kunnen opzoeken voor al die trouwe lezertjes, die nu teleurgesteld zijn door een verhaal dat niet compleet is? – redactie) Wel weet ik dat er in de hoek van het pleintje een beeld van haar stond. Om het huis te bezoeken, moest je entreegeld betalen, dat hebben we maar niet gedaan. We liepen verder door het centrumpje en Moelai kocht nog een kalender van Linkin Park van 2005. Hierna keerden we terug naar het grote plein bij de arena. Daar was het veel drukker dan eerst en er stond een behoorlijke rij voor de ingang van de arena. Om 21.00 uur zou Madame Butterfly immers beginnen.

Het was etenstijd en we zochten hier een terras op, dat nog een goede kaart had en redelijke prijzen vroeg. Papa, Moelai en ik namen een combinatiemenu met drinken, macaroni bolognese en ijs. Mama nam een pizza Rusci, met salami, ui en schimmelkaas. Dit laatste bleek niet zo’n succes. De macaroni was wel lekker. Helaas was de serveerster niet al te vriendelijk en waren er overal musjes en duiven. Dit wilden ze papa ook goed laten weten, door hun darmen te legen in papa’s haar. Met verschillende meningen verlieten we het terras. Mama had graag nog in de arena willen kijken, maar de enige mogelijkheid hiervoor was om een kaartje te kopen voor de voorstelling. En dit was niet echt handig, omdat je er toch maar weinig van kunt volgen. We liepen dus maar terug naar de auto en reden terug naar de camping. We hoopten met nieuwe luchtbedjes thuis te komen, maar dit is niet gelukt. We hebben even uitgerust, Moelai is met Monique weggegaan en we hebben nog even gelopen. De camping blijkt nog groter dan we dachten, nu we ook de andere kant gezien hebben. En nu is de dag weer voorbij. Morgen weer een lange dag, maar wat we gaan doen verklap ik nog niet. Sla na het commentaar maar snel om en je komt erachter. Tot dan!

Commentaar? Geef het maar!
Ria:       Helaas, ik heb helemaal niet kunnen dobberen vandaag, want mijn matje was zo lek als een gieter. Verona was wel een aardig plaatsje, de arena midden in het centrum vond ik het fascinerendst. Ik had hem graag van binnen willen zien. Voor de rest veel dure winkels. En de pizza was niet zo lekker.
Moelai: Het dobberen, of liever gezegd het zinken, was toch nog leuk, ook al ben ik nu heel erg verbrand, mijn benen en boven mijn buik. Verona was wel een leuk stadje en het eten was iets minder. Het was weer leuk om uit te gaan, ofzo, weer twee nieuwe mensen ontmoet.
Hans:    Het is wederom een warme dag (en nacht). Verona is toch wel een leuk stadje met in het hart van het centrum de mooie arena. Alleen onvriendelijke serveerster.

Donderdag 22 juli 2004
DAG 14

21.54 uur          De een na laatste dag aan het Gardameer loopt ten einde. We hebben vandaag een hele hoop gedaan en ik zal proberen daar zo veel mogelijk van te vertellen. Na het opstaan en het ontbijt zijn we de auto ingestapt. Hier aan het Gardameer is het hartstikke toeristisch. Dat is ook de reden van het bestaan van vele parken. Zo heb je onder meer een waterpark, een attractiepark, een wildpark en een filmstudiopark. We hoefden niet naar een waterpark, omdat we een heel meer voor ons hebben, een wildpark is niet echt interessant en in de Disney Studios vorig jaar hebben we gemerkt dat het niet zo bijzonder was. Het was wel al lang geleden, afgezien van Disneyland Parijs vorig jaar maart, dat we in de zomervakantie een attractiepark hebben bezocht. Drie jaar geleden, Bobbejaanland, als je het wilt weten. Dus leek het ons wel leuk om naar Gardaland te gaan, een park hier twee kilometer vandaan. We waren er al vrij snel en parkeerden onze auto op de grote parkeerplaats.

22.35 uur          Zojuist eventjes een ijsje gehaald. Moelai is ondertussen weer weg. We gaan verder.

We liepen naar de kassa om tickets te kopen. Onderweg werden we verwelkomd door een Aztekenbeeld met water, een waterval met het logo en de mascotte van Gardaland, een soort krokodil. Met het toegangskaartje kregen we een plattegrond van het park en een foldertje over de diverse shows. We liepen maar naar links, dat naar Fantasy Land leidde. Het zag er hier erg kleurrijk uit. Overal om je heen zag je grappige huisjes, knuffels en levende bomen. In het midden pronkte een enorme boom, met grote geelbruine bollen. Deze boom was trouwens nep. (O, ik dacht al! – redactie)

We liepen verder en kwamen bij Tunga The Jungle Man. Dit werd onze eerste attractie. Tunga is een of andere achterneef van Tarzan en woont ook in de Afrikaanse jungle. Samen met de bosjesmannen trotseert hij de gevaren van het woeste woud, zoals leeuwen, tijgers, nijlpaarden, neushoorns, krokodillen, gorilla’s en slangen. Ook leven er herten, giraffen en zebra’s. Dit kregen we allemaal te zien vanuit een bootje. Na dit avontuur liepen we door stadje van het Wilde Westen, met haar saloons en Sheriffkantoortje. Hier was ook een kleine attractie, waarvan Moelai dacht dat hij eng was. Papa en ik gingen erin. Het bleek een doodgewoon, saai en kort ritje te zijn door een canyon. We liepen door naar een attractie die we vanaf het strand bij de camping al gezien hadden, het Flying Island. Deze grote ufo bracht ons naar een hoogte van 50 meter, waarvandaan je een mooi uitzicht had op het park, de omgeving en het Gardameer. Weer veilig terug gebracht op aarde, wilden papa en ik weer de lucht in. We gingen in de rij staan van de Space Vertigo, die je naar een hoogte van 40 meter zou takelen. Toen we bovenin waren, bleven we even hangen, voordat we een vrije val in de diepte maakten. Het was een behoorlijke kick van zo’n twee seconden, die helemaal niet op twee seconden leken, maar veel langer. Toch erg bijzonder.

We liepen verder naar de nieuwste aanwinst van het park, de Fuga Da Atlantide, een wildwaterbaan in een grote boot. We moesten hiervoor helemaal rond de attractie lopen. Onderweg kwamen we nog langs een zijpaadje met allemaal watersproeiers met heel fijn water. Deze gaven een heerlijke verkoeling met deze warmte, want ook vandaag was het kwik weer veel gestegen. Bij de attractie stond helaas een hele rij en we zijn er niet in gegaan. Ernaast had je wel de Jungle Rapids, ook een wildwaterbaan, maar dan met ronde bumperbootjes. Maar eerst liepen we langs de Blue Tornado, een grote, hangende achtbaan met loopings en kurkentrekkers. Het zag er spectaculair uit, maar was niets voor ons. Bij de Jungle Rapids was de rij iets korter en we sloten hier achteraan. Samen met een Duits gezin stapten we een bootje in. Terwijl het water om ons heen kolkte, dreven wij verder de rivier af, langs allemaal ruïnes van de Azteken. Ook kwamen we langs een rokende vulkaan. Op sommige plekken werden we nat, dan wel door opspattend water, dan wel door een daverende waterval. Erg enthousiast (en een beetje nat) verlieten we deze attractie, die uitmondde in een winkeltje, waar ze weer allerlei leuke souvenirs verkochten.

Buiten hebben we op een bankje geluncht, de broodjes die papa vanochtend heeft gehaald. Op het foldertje van de shows zagen we dat er om 13.10 uur een schaatsshow zou zijn met een junglethema. Hier wilden we wel naar toe gaan. Het was nog iets te vroeg en kochten alvast kaartjes voor een andere show, Palablu, die om 14.00 uur zou beginnen. Kochten ja, want het was helaas niet gratis, maar € 3,00. Maar eerst Il Libro della Giungla in het Palaghiaccio-theater. In een grote tent bevond zich een grote schaatsbaan, met aan drie kanten tribunes. Na het wachten begon de show. Het was een mooie show, met allerlei schaatsers in pakken van junglefiguren. Het was deels afgeleid van Jungle Boek, zelfs sommige liedjes waren daarvan. Toch lieten ze ons zien dat zij goed konden schaatsen en leuke kunstjes konden uithalen op het ijs. Hier binnen was het lekker koel en daarom overviel de hitte buiten ons enorm. Gelukkig hoefden we niet ver meer te lopen voor Palablu. Hier konden we meteen naar binnen en we namen plaats op de tribune, die gelukkig in de schaduw lag. In het midden van het theater bevond zich een groot bassin, waar vier dolfijnen (!) al bezig waren met hun warming-up. Toen de show begon, verschenen er ook vier dolfijnenverzorgers en een presentator op het toneel. Oké, achter en voor het bassin dan. (Zeg dat dan meteen! – redactie)

Vrijdag 10.18 uur           Op deze laatste ochtend zal ik verder vertellen over gisteren.

De dolfijnenverzorgers zorgden ervoor dat de dolfijnen allemaal leuke kunstjes lieten zien. Zo tolden ze heen en weer door het water, sprongen ze omhoog om de bal te slaan, sloegen ze plastic ballen het publiek in en speelde een dolfijn als surfplank. De presentator verzorgde het nogal vele Italiaanse commentaar. Ook kregen de dolfijnen bezoek van twee zeeleeuwen, die zich ook van hun beste kant lieten zien. Vervolgens mochten nog vier mensen uit het publiek naar voren komen. Al met al was het een leuke show.

Hierna liepen we door naar het piratenschip met de attractie I Corsari. We moesten buiten in de rij blijven staan en we mochten niet naar beneden, het schip in. Er was iets aan de hand. Even later kwam er een arts, die met een enorme tas het ruim in ging. Weer even later kwamen er een paar mensen naar boven en twee mannen droegen een vrouw, die waarschijnlijk was gevallen van de trap. Ze werd weggereden. Toen mochten we naar binnen. Je moest inderdaad een behoorlijk aantal trappen af voor je er was. Beneden konden we in een grote boot stappen. Deze leidde ons door de wereld van de piraten. Pirates of the Carribean in Disneyland vonden we eerlijk gezegd iets indrukwekkender, maar deze attractie mocht er ook zijn. Na de piraten hebben we een ijsje/Slush Puppy gegeten. Volgende halte was The Spectacular 4-D Adventure, een 3-D avontuur in een bewegende bak, die van oorsprong een dinosaurusfilm vertoonde. Vandaar dat alles in de Jurassic-stijl was gebouwd. (En de reden waarom ze het 4-D noemden: Een vierde dimensie: terug in de tijd.) Dit jaar waren er echter twee nieuwe films bijgekomen en wij kregen, na lang wachten, de Himalazon, een film waarin wij een boomstam waren die mee werd gevoerd door een houtzagerij en wilde rivieren. Inderdaad spectaculair.

We vervolgden onze tocht naar La Valle dei Re, de mysterieuze tempel van Abu Simbel. Hier leidde een lange ketting van karretjes ons door deze indrukwekkende tempel, een thema dat we nog nooit eerder in een attractiepark hadden gezien. Om ons heen zagen we sarcofagen, grafdelvers, mummies en nog veel meer. Erg bijzonder. We namen nog wat te drinken/een ijsje en zagen dat er een paar minuten later nog een show zou beginnen, in het theater waar we ons zowat naast bevonden. Dus gingen we naar binnen voor Atlantide: La Sfida Continua, die om 16.40 uur begon. Het was een erg leuke show met dans, acrobatiek en een komediant. De slangenmens was zeer bijzonder en de komediant was met zijn simpele, maar erg grappige trucjes heel leuk om naar te kijken.

Vrijdag 20.30 uur           We vonden dit allemaal de leukste show van alle shows die we gezien hebben. Een attractie waar we nog niet in waren geweest, was de Colorado Boat, een gewone wildwaterbaan. We moesten een behoorlijke tijd in de rij staan, maar we stonden gelukkig in de schaduw. We zagen dat mensen er vrij nat uit kwamen, maar dat kwam grotendeels omdat ze elkaar hadden nat gespetterd. De wildwaterbaan was niet zo bijzonder, twee keer gingen we naar beneden en verder vaarden we maar wat rond. En erg nat kwamen we er niet uit. Maar toch wel aardig. De grote boom, die ik in het begin al noemde, bevatte onder haar wortels ook nog een attractie. Het was al wat later en we merkten dat het  rustiger was in het park. We konden daarom ook gelijk met de eerste lift naar beneden, waar we een introductie kregen van dit Magic House. Daarna moesten we plaatsnemen op stoelen. Vervolgens begonnen we heen en weer te slingeren en kwamen we hoger en hoger in de kamer om ons heen. Het was een soort schommelschip. We gingen steeds schever, totdat we het huis op de kop zagen. We waren over de kop gegaan, maar toch ook niet. Wat was het geval? Wij bewogen heen en weer, maar het huis draaide ook. Zo leek het net alsof wij op de kop gingen. Toch erg indrukwekkend.

Van deze drukke dag hadden we honger gekregen en we liepen naar het fastfoodrestaurant van de Blue Tornado. Hier namen we allemaal patat en namen mama, Moelai en ik nog een hamburger. Simpel, maar lekker. Hierna hebben we nog een show bezocht van tien minuten, in het kasteel van Merlijn. Deze show hadden we net zo goed kunnen overslaan, omdat hier de meest afgezaagde goocheltrucjes werden opgevoerd die je maar kan bedenken, en nog slecht ook. Als allerlaatste zijn papa, mama en ik in de attractie geweest die we aan het begin hadden overgeslagen, de Fuga Da Atlantide. Nu was de rij beduidend korter en we waren snel aan de beurt. In een grote boot vaarden we door de gezonken stad Atlantis. Twee keer maakte de boot een grote splash naar beneden en dat was het. Groots opgezet, maar eigenlijk stelde het niet veel voor. Hierna hadden we er genoeg van en we liepen naar de uitgang.

We stapten de auto in en reden terug naar de caravan, waar we lekker hebben uitgerust. Moelai is nog wel weggegaan, maar mama, papa en ik hebben alleen een ijsje gehaald. Het heeft nog tot laat geduurd voordat we naar bed gingen, omdat Moelai laat terug kwam. Tot zover deze dag in Gardaland, een lange, drukke, maar erg leuke dag.

Commentaar? Geef het maar!
Ria:       Wederom een tropische dag. Ik vond Gardaland een erg leuk attractiepark. Ondanks de hitte heb ik me toch erg geamuseerd in Gardaland vandaag. Helaas is dit toch alweer de een na laatste avond en dat vind ik erg jammer.
Moelai: Het was weer vroeg opstaan, maar Gardaland was wel leuk. De attracties die voor mij eng leken, bleken toch wel leuk te zijn. De shows waren wat minder. De hamburger was heerlijk. Toen we weer thuis waren, kwamen even later Monique, Ferry en Remco weer en we gingen weer weg. Het was heel gezellig toen we andere mensen ontmoetten en die waren ook hartstikke aardig.
Hans:    Gardaland is toch anders dan andere pretparken. Het is niet groot, maar wel mooi, schoon en ruim opgezet. De attracties zelf zijn bijna hetzelfde als andere pretparken, behalve de shows. Al met al, ondanks deze bloedhete dag, is het toch een leuke dag.

Vrijdag 23 juli 2004
DAG 15

21.00 uur          Nog heel eventjes en dan is het weer voorbij. Nog eventjes en we nemen afscheid van de caravan, Bella Italia en het Gardameer. Van dat laatste hebben we eigenlijk al afscheid genomen, alhoewel een volwaardig afscheid voor vandaag eergisteren al bijna in het water liep, vanwege de lekke luchtbedjes. Hier wilde mama het natuurlijk niet bij laten zitten en daarom heeft ze vanochtend, tegelijk met de broodjes, drie nieuwe luchtbedjes gekocht. Overigens voor een prijs die je liever niet wilt weten, maar ze kunnen volgend jaar misschien ook nog gebruikt worden.

Na het ontbijt is Moelai weggegaan met Monique, Ferry en Remco. Ze zou gaan varen met een motorboot. Ik heb nog de dag van gisteren getypt. Ook zijn mama, papa en ik naar de Sma gegaan voor de laatste boodschapjes. Toen we terug kwamen, zijn we met de nieuwe bedjes, maar papa met zijn oude vertrouwde band, voor de laatste keer naar het meer gegaan. We zijn gaan dobberen. Het leek wel of de zon vandaag het felst op mijn rug scheen. Toch kwam er in de verte een reusachtig groot wolkendek op ons af. Moelai zagen we ook nog op de boot langs varen. Een hele tijd hebben we op het water gelegen, terwijl de wolken steeds dichterbij kwamen.

Toen we er na drie uur genoeg van hadden, zijn we het water uit gegaan. We liepen terug naar de caravan. Daar hebben we gedoucht en gezeten. We bekeken elkaar om te zien hoe bruin we allemaal zijn geworden. Twee weken lang hebben we volop zon gehad en dat is duidelijk aan ons te merken. Allemaal zijn we erg bruin geworden, en de verschillen tussen de huid onder onze zwemkleding en de huid waar geen zwemkleding zat, zijn erg groot. Verder hebben we niets gedaan. Moelai kwam ook nog thuis.

Om 17.45 uur zijn we naar Peschiera gegaan, omdat we hier al een week zitten, maar het dorpje helemaal nog niet gezien hebben. Ook hoopten we hier te kunnen eten. We parkeerden de auto op een parkeerplaats en liepen het winkelstraatje in. Papa en ik namen een granitta, de Italiaanse naam voor een Slush Puppy. Of zou dat juist de echte naam zijn, want Slush Puppy is naar mijn idee een merknaam? (Sorry, wij hebben ook geen flauw idee. – redactie) Al snel hadden we het gezien en gingen we op zoek naar een restaurantje. Dit was niet zo moeilijk. We gingen zitten bij een restaurantje, waarvan het terras erg netjes gedekt was. De kaart mocht er ook zijn. Het was nog niet druk, maar toch waren er een stuk of zes obers. Belachelijk veel. Mama bestelde een steak, Moelai Wienerschnitzel, papa een vegetarische pizza en ik een pizza margherita. Het eten viel nogal tegen. De pizzabodem was niet echt lekker (vers) en de steak was ook taai. Erg jammer voor ons laatste diner in Italië. We namen voor het laatst nog een echt Italiaans ijsje en hebben dat bij het water opgegeten. Hier heeft Moelai nog de musjes en de mieren gevoerd. Het was leuk om naar de mieren te kijken, hoe zij al de kleine stukjes koek hun mierennest in sleepten.

Hierna zijn we teruggereden naar de caravan, waar het een stuk koeler was dan afgelopen week. Het grote wolkendek heeft dus wel zijn sporen achtergelaten. Ik ben gaan typen. Moelai is zojuist weer weggegaan. Zo meteen ga ik de enquête afnemen aan mama, papa en mezelf. Morgen in ieder geval weer vroeg op, want we hebben een zeer lange dag in de auto te gaan, we gaan namelijk weer naar huis. Doei!

Commentaar? Geef het maar!
Ria:       Wat was dit een heerlijke, rustige, relaxte laatste dag. Helaas, helaas, helaas, vanmiddag voor de allerlaa-allerlaa-allerlaa-la-la-la-lalala-laatste keer gedobberd op het Gardameer met onze nieuwe luchtbedjes. Niet zo lekker gegeten vandaag, de steak was taai. Ik vind het erg jammer dat dit mijn laatste avondje aan het Gardameer is. Ik zal het erg gaan missen hier, maar aan alles komt een eind.
Moelai: Het was heel leuk om in een motorbootje mee te varen en daarachter aan een touw te zitten aan een banaanluchtbed. Erg lachen. Het was weer lekker weer. Peschiera vond ik niks aan, het eten ook niet echt. ’s Avonds was weer leuk, weer nieuwe mensen ontmoet, maar ik moest gelijk weer afscheid nemen.
Hans:    De laatste dag in Peschiera. Lekkere rustdag. Weer gedobberd op het meer en nu ben ik helemaal bruin geworden. ’s Avonds heb ik mijn allerlaatste, maar ook de lekkerste pizza tot op heden gegeten.

Zaterdag 24 juli 2004
DAG 16

11.20 uur          De laatste dag is aangebroken! (Snik, snik! Boehoe! – redactie) Het begint ondertussen repetitief te klinken elk jaar, maar het geldt immers ook voor elk jaar. De laatste dag, althans, daar gaan we van uit. Het is namelijk nog niet helemaal zeker of we Den Haag vandaag al halen. Het kan ook zijn dat we te veel in de file staan en weer ergens gaan overnachten. En als we doorrijden, wordt het waarschijnlijk nachtwerk. Hoe dan ook, het is merkbaar dat de vakantie voorbij is en we weer naar huis rijden. Met enige bewolking reden we weg en de temperatuur van afgelopen week is nu gehalveerd, het is zo’n 17 °C. De nodige regen hebben we ook al gehad. Opa vertelde door de telefoon dat het vandaag in Noord-Italië al iets slechter zou worden wat betreft het weer. Daar kunnen we nu echter niets meer over zeggen, omdat Italië al achter ons ligt. We rijden nu door Tirol, heel toevallig op dit moment langs Innsbruck. We zijn al bijna 3,5 uur onderweg, we zijn namelijk om 8.10 uur vertrokken vanuit Camping Bella Italia.

Vanochtend zijn we vroeg opgestaan om alles nog in te pakken en op te ruimen. Om 8.00 uur kwam er iemand langs om de caravan te controleren. Alles was oké, alleen moest er nog worden schoongemaakt. Mama kreeg daarom maar een deel van de borg terug. En toen zat het erop. Zojuist even gestopt bij een benzinestation. Daar heeft Moelai een broodje schnitzel meegenomen.

20.50 uur          We zijn alweer heel wat uurtjes verder, maar om nou te zeggen dat we veel hebben gedaan, nee. Een hele tijd hebben we nog slecht weer gehad. Het bleef koud en de donkere wolken bleven hangen. Hoe meer we Duitsland in reden, hoe beter het weer werd. We hebben nog drie keer gestopt, waar het bij de eerste stop nog koud was, maar bij de tweede al warm. Het zonnetje scheen heerlijk. Bij de derde stop was het ook lekker. Hier hebben we tevens in een wegrestaurant gegeten.  Allemaal namen we patat. Mama en Moelai nog een schnitzel, papa een gehaktbal en ik een braadworst. Ook namen we nog een ijsje toe. De rest van de tijd hebben we in de auto gezeten. Ik heb zowat de hele dag gelezen, deel 5 van Harry Potter. En zojuist heb ik hem uitgelezen. Ik heb er zeker geen spijt van dat ik deel 4 en 5 heb meegenomen, de 1200 pagina’s waren zeker ideaal en ook hartstikke leuk om de saaiere momenten, zoals vandaag, door te komen. En nu kan ik eigenlijk niet wachten op deel 6. Misschien volgend jaar. Op dat laatste kom ik zo nog terug. Onderweg hebben we nog lang last gehad van files, waardoor we niet echt opschoten. Nu rijden we nog door Duitsland, maar we verwachten over een uur de Nederlandse grens over te gaan. Spreek je daar weer! (O ja, misschien leuk om te vermelden: Lance Armstrong heeft voor de zesde keer de Tourzege op zijn naam staan.)

22.20 uur          We zijn weer terug in Nederland! Weer terug in alles wat Hollands is, alhoewel we de afgelopen twee weken genoeg Nederlanders gezien hebben. Zojuist ook niets bijzonders meer gedaan. De weg was rustig en we konden lekker doorrijden. Zo meteen, na de laatste stop, nog mijn laatste woordje. Tot zo!

22.50 uur          Voor de allerlaatste keer dit jaar kom ik terug in dit dagboek. Het zal niet al te lang meer duren voordat we thuis zijn. Rond twaalven hopen we onze tocht te beëindigen, maar zo ver is het nog niet. Eerst zal ik Vakantiedagboek 2004 afsluiten.

Het was weer een fantastische vakantie. We mogen zeker niet klagen. We hebben hartstikke veel leuke dingen gedaan en prachtig weer gehad. Met veel plezier heb ik aan deze 7^e editie van het Vakantiedagboek gewerkt. Ondanks de hitte verliep het toch erg goed en  heb ik alles snel kunnen af krijgen. Wat volgend jaar betreft, ik hoop op een 8^e editie, Vakantiedagboek 2005. Maar in september wordt ik 18 en ga ik studeren, een nieuwe wereld opent zich voor mij. Ik kan daarom niets met zekerheid zeggen over volgend jaar. Hoe het ook moge zijn, ik ben weer trots op dit dagboek. Het is weer erg leuk en uitgebreid geworden en hoop dat jullie er net zo genoten van hebben als ik. Ik wens iedereen een goed jaar. Tot de volgende keer bij het Vakantiedagboek!

Dit was Vakantiedagboek 2004.

Ciao!

Commentaar? Geef het maar!
Ria:       Het was een lange rit naar huis, zeker door de vele regen en drukte onderweg.
Moelai: Het was weer vroeg opstaan en het was weer een lange zit in de auto. We kwamen de regen tegemoet, maar daarna werd het ook weer ietsje warmer. Het eten in het wegrestaurant was lekker.
Hans:    Een hele lange terugreis. Zestien uur gereden. Mijn rechtervoet doet er een beetje pijn van. Hopelijk doe ik het niet meer.

Jassin, je hebt goed je best gedaan. Het is een prachtig dagboek geworden. We hebben inderdaad genoten van de avonturen van de familie Kessing. Onze complimenten. En tot de volgende keer, want als jij er bent, zullen wij er ook weer zijn! – De redactie

Enquête

Twee weken vakantie. Twee weken veel dingen gedaan en meegemaakt. Iedereen heeft daar wel zijn of haar mening over. Dus vandaar weer de enquête, zodat iedereen van de familie Kessing weer commentaar kan geven op specifieke onderwerpen. Weer een groot scala aan vragen, maar we willen natuurlijk alles van iedereen weten. Laten we dus maar snel beginnen!

(1) Om te beginnen, hoe is het om weer terug te zijn?

Jassin:        Het is weer leuk om terug te zijn in Nederland. Helaas is het weer hier een stuk slechter.
Ria:            Echt Nederland, het regent buiten. Maar ik ben toch blij dat we weer veilig thuis zijn.
Hans:         Blij dat ik weer in mijn vertrouwde omgeving ben.
Moelai:       Het is aan de ene kant leuk om terug te zijn, maar daar was het weer wat beter. Want hier regent het.

(2) Wat vonden jullie in het algemeen van de vakantie?

Jassin:         Ik vond het dit jaar een erg leuke vakantie. We hebben heel veel leuke dingen gedaan en de twee weken waren daarom ook erg snel voorbij.
Ria:            Ik heb zowat elke dag van de vakantie genoten. Het was een relaxte vakantie met constant prachtig weer.
Hans:         Een verre en warmere vakantie dan andere jaren, maar wel de moeite waard.
Moelai:       Sommige dingen waren saai en niks aan, en andere dingen waren ook wel leuk.

(3) Wat vonden jullie van de heenweg?

Jassin:        De heenweg was lang en saai. Gelukkig had ik voldoende leesvoer bij me. Het stuk tot Innsbruck was niet zo interessant, daarna werd de omgeving een stuk mooier.
Ria:            Ja, het was een erg lange reis. De tussenstop in Innsbruck was wel een goed idee. De tweede reisdag was mooier qua omgeving, je genoot er meer van.
Hans:         Het eerste stukje was saai en fris. Na Innsbruck, de Brennerpas met stortbuien. In Italië een mooie omgeving met prachtige landschappen en steeds warmer.
Moelai:       Lang en saai.

(4) Wat vonden jullie van Innsbruck?

Jassin:        Vorig jaar maart vond ik Innsbruck een stuk mooier. Toen kon ik de besneeuwde toppen zien, omdat het helder was. Nu was dat niet, erg jammer. Het dorpje zelf was wel leuk.
Ria:            Innsbruck, een erg mooi stad, maar ook wel erg toeristisch. Lekker gegeten daar en de snelstromende rivier vond ik toch ook wel leuk om te zien.
Hans:         Innsbruck is best een mooie stad. Je zit in een dal, dus je ziet de bergen.
Moelai:       Innsbruck was wel een leuk plaatsje.

(5) Wat vonden jullie van het pension in Innsbruck?

Jassin:        Pension Paula was een prima pension, ondanks de matig ingerichte kamers. Maar het was voldoende voor één overnachting.
Ria:            Het pension lag erg mooi en over het algemeen was het een goed pension. Nette kamers en een goed ontbijt.
Hans:         Mooie ligging, prachtig uitzicht. Nette, eenvoudige kamer c.q. ontbijt.
Moelai:       We hadden een mooie kamer, badkamer en het bed sliep ook lekker. Alleen het ontbijt was wat minder.

(6) Wat vonden jullie van Camping Roma Flash en de caravan?

Jassin:        De camping zag er zeer mooi uit. Het was er erg ruim en je had daarom volop plek voor jezelf. De caravan was klein, maar voldoende om in te slapen. Jammer dat het ’s ochtends en ’s avonds zo koud was.
Ria:            Een mooie camping aan een mooi meer. We hadden een mooie plek met uitzicht. De caravan was ook mooi, alhoewel we hem alleen maar gebruikt hebben om te slapen. Het was ook een schone camping en het rieten afdakje bij de caravan vond ik zeer apart.
Hans:         De caravan zelf is klein, je loopt elkaar maar in de weg. Maar de camping is ruim opgezet, met een koel briesje in de avond en nachtelijke uren.
Moelai:       Het was een rustige camping. De caravan vond ik heel klein, maar het terras was wel weer leuk om te zonnen.

(7) Wat vonden jullie van het Braccianomeer?

Jassin:        Het meer was heerlijk om met het luchtbedje op te liggen. Het water was schoon en daardoor erg helder.
Ria:            Zeer mooi en helder meer. Omdat er geen motorische vaartuigen op het meer mogen varen, was het ook op het meer vrij rustig.
Hans:         Rustig water, je kan wel dobberen, maar zonder golven. En schoon water.
Moelai:       Het was heel helder en rustig water. Je dreef wel snel de andere kant op.

(8) Wat vonden jullie van Rome?

Jassin:        De grootste verassing was er natuurlijk al af, maar het was heel erg leuk om alles nog een keer te zien. Ik kende de stad al en dat gaf me natuurlijk een groot voordeel. Ik wist de weg makkelijk te vinden en heb iedereen alles kunnen laten zien. Het Colosseum viel me toen al tegen, maar het Vaticaan was nog net zo indrukwekkend.
Ria:            Zeer indrukwekkend. Vaticaanstad en het Colosseum zijn twee dingen die me erg zijn bijgebleven, door hun apartheid. Toch, de Spaanse Trappen en het Forum en de vele winkels heb ik toch ook wel heel leuk gevonden. En zeker ook de ijszaak, met 100 verschillende ijssmaken. We hebben er twee keer van genoten. De Trevi-fontein was ook zeer de moeite waard, ik vond het alleen jammer dat het plein zo klein was. Al met al, Rome is de moeite waard om nog een keertje te zien.
Hans:         Een grote, indrukwekkende stad. Je komt ogen tekort om al die gebouwen te bezichtigen. Het is gezellig en je kunt er lekker ijsjes eten.
Moelai:       De gebouwen en kerken vond ik niks aan. Sommige dingen waren wel apart. De verkopers probeerden je alles duurder aan te smeren, maar dat is helaas niet bij mij gelukt. In de Trevi-fontein heb ik nog een muntje gegooid en nu hopen dat mijn wens uitkomt. De grote ijstent in Rome, daar stond je echt met grote ogen naar te kijken welke smaak je nu moest kiezen, maar dan neem ik natuurlijk, zoals altijd, weer pistache.

(9) Wat vonden jullie van de rest van de eerste week?

Jassin:        De eerste week is zowat voorbij gevlogen. Villa d’Este had ik al gezien, maar bleef mooi. Het dobberen was ook heerlijk. Jammer dat we de watervallen niet gevonden hebben.
Ria:            Het dagje Tivoli was ook wel zo mooi. En dan waren de relaxdagjes, waarop we heerlijk op het meer konden dobberen, ook fantastisch. Al met al een superweek. Dat we aan het einde ook de Toren van Pisa hebben bezocht, was ook erg leuk.
Hans:         De week is snel omgegaan, één week is te kort daar aan het Braccianomeer, er zijn nog meer leuke dingen daar in de omgeving.
Moelai:       Het dobberen vond ik heel leuk en daardoor ben ik ook weer wat bruiner geworden. Villa d’Este was ook wel leuk om te zien. Het waterfietsen was ook leuk, maar ik heb voor niets mijn schepnetje meegenomen, want er waren helemaal geen vissen. Toren van Pisa vond ik heel leuk om te zien, omdat dat voor mij het bekendste gebouw van Italië is. En nu kan ik ook zeggen dat hij behoorlijk scheef staat.

(10) Wat vonden jullie van Camping Bella Italia en de caravan?

Jassin:        De camping was reusachtig, ik heb nog nooit zo’n grote camping gezien. Gelukkig was het er allemaal wel luxe. De caravan was ook erg klein, maar door een betere indeling toch ruimer. Jammer dat het in de caravan zo warm was, maar we zaten nauwelijks binnen. Goed dat er zoveel activiteiten op de camping zijn.
Ria:            Een zeer mooie, maar te drukke camping. Erg leuk voor de jeugd in ieder geval. De caravan was erg mooi, ik denk dat hij erg nieuw was. Lekkere bedden. Groot zat, want we hebben toch de hele week buiten geleefd.
Hans:         De caravan is net voldoende met z’n viertjes. De camping is hutje op mutje, een massaproductie. Veel te druk.
Moelai:       Toen ik voor het eerst de camping zag, vond ik het heel druk en alle caravans stonden op elkaar. Maar het was ook wel weer gezellig. De caravan vond ik ruimer en leuker dan de eerste week.

(11) Wat vonden jullie van het Gardameer?

Jassin:        Dit meer was een stuk viezer dan het Braccianomeer, maar op het strand thuis zijn we wel erger gewend. Het was leuk dat er hier golven waren, zodat je lekker heen en weer wiegde op het luchtbedje. Vanwege de grote camping was het ook een stuk drukker, maar als je eenmaal een mooi plekje had gevonden op het water, viel het wel mee.
Ria:            Het meer zag er ook erg mooi uit. Het water leek af en toe ook aan de vieze kant, maar op bepaalde dieptes was het wel helder. Een heel gezellig meer ook, omdat er ook veel vertier is van zeilbootjes en motorbootjes. En voor ons natuurlijk een heerlijk meer om op te dobberen. Alleen de stenen om het meer in te komen waren erg hard voor je voetjes.
Hans:         Een beetje vuil, maar niet zo vuil als in Scheveningen. Er zijn golven om lekker te kunnen dobberen.
Moelai:       Vies, er zijn veel golven en je drijft de hele tijd af.

(12) Wat vonden jullie van de tweede week?

Jassin:        Ook deze week was erg snel voorbij. Het was leuk om Venetië in werkelijkheid te zien en de stad Verona te bezoeken. Het dagje Gardaland was natuurlijk ook te gek.
Ria:            Een geweldige tweede week ook. Venetië erg bijzonder om gezien te hebben, Verona ook. En toch vind ik die bekende grote steden altijd veel te toeristisch ingesteld. Gardaland is ook een echt schoon park, waar vele attracties ruim opgezet zijn. Erg mooi. En dat dobberen blijft toch geweldig, zeker met dat mooie weer dat we hebben.
Hans:         Te snel omgegaan, maar ook te warm. Ook hier in de buurt zijn er leuke dingen om te doen. Alleen de tijd is te kort.
Moelai:       Venetië was leuk om mee te maken, want zoiets heb je nergens anders. Gardaland was wel leuk, het was warm weer, maar de attracties waren wel leuk. Verona was wel een leuk stadje, maar het heeft wel veel dure winkels. Het dobberen was ook leuk, daardoor heb ik ook nieuwe mensen ontmoet. En doordat we ’s avonds uitgingen, leerden we nog meer mensen kennen.

(13) Wat vonden jullie van de terugreis?

Jassin:        Het was een lange rit van zestien uur, maar ik heb me prima vermaakt met mijn boek. En we zijn iets voor twaalven aangekomen, dus het werd toch net geen nachtwerk of een 17^e dag.
Ria:            ’s Morgens toen we vertrokken was het slecht weer op de weg, wat erg vervelend was. Maar naarmate de dag verstreek, werd het rustiger op de weg en dat rijdt toch prettiger. Maar het is toch wel een erg lange rit als je in één keer door naar huis rijdt.
Hans:         Door de vele opstoppingen en het regenachtige weer hebben we er langer over gedaan dan ik dacht. De tussenstops hebben me toch wel goed gedaan. Daarna kon ik er weer tegenaan tot in Den Haag.
Moelai:       Weer lang en saai.

(14) Welke activiteit(en) vonden jullie het leukst?

Jassin:        Rome, Pisa en Venetië waren zeer leuk om te bezichtigen.  Het dobberen was altijd heerlijk en Gardaland was ook een dag vol avontuur.
Ria:            Ja, er was zoveel dat ik leuk vond, dat ik niet kan kiezen uit al die activiteiten.
Hans:         Alle daguitjes, zoals Rome, Tivoli, Venetië, Pisa en Verona waren ontzettend leuk. Bepaalde gebouwen vond ik zelf indrukwekkend, zoals het Colosseum en het Vaticaan en  S. Marco. Daarnaast pretpark Gardaland is toch anders dan gebouwen en stenen bezichtigen.
Moelai:       Het winkelen en met Monique en de rest mensen aanspreken en hun leren kennen.

(15) Wat vonden jullie niet leuk aan de vakantie?

Jassin:        Af en toe was het gewoon te warm, waardoor de sfeer om dingen te doen minder werd. Ik vond het ook niet leuk dat ik het de eerste dagen koud had ’s ochtends.
Ria:            Dat in Italië de wegen soms zeer slecht staan aangegeven. Ik vind alleen de Italianen niet aardig.
Hans:         De hoge temperatuur vond ik niet leuk. Het keuzemenu voor het eten was lastig. Maar ja, het is voor mij maar beperkt.
Moelai:       Alle kerken waren saai en ze lijken allemaal op elkaar. En bepaalde gebouwen die oud zijn waren ook heel saai, het is tenminste maar een stuk steen.

(16) Wat vonden jullie van het eten?

Jassin:        We waren in Italië, dus heb ik geprobeerd gevarieerd te eten. Dat is me wel gelukt met diverse pizza’s, lasagne, spaghetti en macaroni. Vaak erg lekker. De keren dat het minder lekker was, lagen meer aan het restaurant dan aan het gerecht zelf. Het echte Italiaanse ijs was natuurlijk ook fantastisch, met Della Palma nog steeds aan de top.
Ria:            De pizza’s in Italië zijn heerlijk, het ijs in Italië is zalig. Het lekkerste ijs heb je in Rome, in de zaak met 100 smaken. En de pasta’s vallen over het algemeen tegen, omdat het een kleine hoeveelheid is die je krijgt. De broodjes bij Camping Roma Flash waren lekker, die van Bella Italia waren daarentegen niet zo lekker.
Hans:         Pasta en pizza is toch niet mijn lievelingsgerecht. Pizza van Ria thuis is lekkerder. Daarnaast heb ik veel patat gegeten, dat ik in Nederland ook kan krijgen. Ik heb mijn frikadellen en gehaktballen gemist. IJsjes waren wel lekker, maar de granitta’s (Slush Puppies) waren nog lekkerder.
Moelai:       Ik heb deze twee weken heel erg lekker gegeten, met ook elke dag een ijsje en dat was ook heel erg lekker. Alleen de croissantjes waren niet echt lekker, maar de flesjes yoghurtdrink (Vita Bella) waren echt heerlijk.

(17) Wat vonden jullie van het weer?

Jassin:        We hebben geen enkele druppel regen gehad en nauwelijks wolken gezien. Zowat alleen maar zon en dat is nogal uniek voor onze vakanties. Zon is erg fijn, je wordt er heerlijk bruin van, maar af en toe was het wel iets te warm.
Ria:            In één woord: grandioos. Alleen jammer dat het in Bracciano zo snel afkoelde, zodat we niet lang buiten konden blijven.
Hans:         Te mooi, te warm, mag best iets koeler zijn.
Moelai:       Het was heel erg mooi weer en door dat mooie weer ben ik lekker bruin geworden, al was het soms iets te warm.

(18) Wat vonden jullie van Vakantiedagboek 2004?

Jassin:        Schitterend, geweldig, magnifiek. Wat zou ik anders moeten zeggen over dit dagboek, waar ik vele uren werk in heb gestoken?
Ria:            Het Vakantiedagboek 2004 was net zoals andere jaren weer een groot succes.
Hans:         Leuk, interessant om herinneringen op te roepen.
Moelai:       Het was weer heel leuk om te horen wat we die dag ook alweer hebben gedaan.

(19) Wat vonden jullie van de rubriek: ‘Commentaar? Geef het maar!’?

Jassin:        Het was weer leuk om de meningen van de anderen te horen. En toch maar goed dat ik die naamswijziging heb doorgevoerd.
Ria:            Ik vind het erg leuk dat ik elke dag ook mijn zegje mag doen.
Hans:         Leuk om te herinneren wat ik ervan vond.
Moelai:       Het was weer leuk om commentaar te geven op die dag.

(20) Volgend jaar weer naar Italië?

Jassin:        Ik zou best nog wel een keer naar Italië willen, het is immers groot zat en erg mooi. Maar om volgend jaar al te gaan, nee. Dat zou te snel zijn.
Ria:            Ja, zeker voor herhaling vatbaar.
Hans:         Nee, er zijn nog genoeg andere Europese landen.
Moelai:       Ja, ik zou best nog wel een keertje willen, vanwege het warme weer. Dan kan ik in zo’n warm land als Italië weer lekker bruin worden.

(21) Volgend jaar weer zo’n vakantie als deze?

Jassin:        Ja! Het was een heerlijke vakantie, leuke dingen gedaan en lekker weer. Wat wil je nog meer?
Ria:            Zeker weten, als het even kan wel, want het was een leuke vakantie.
Hans:         Ja, waarom niet? Alleen mag het een beetje koeler zijn.
Moelai:       Ja, met zulk weer wel.