Voorwoord

Taart! Het is feest, want we vieren een jubileum! Het Vakantiedagboek bestaat dit jaar namelijk 5 jaar! En dat laten we natuurlijk niet aan ons voorbij gaan. Zoals elk jaar het traditiegetrouwe dagboek, waarin ik alle gebeurtenissen zal beschrijven. Ook de enquête is weer van de partij, maar als cadeautje is er een nieuwe rubriek: ‘Commentaar? Schrijf het maar!’ Aan het eind van elke dag, die ik voor jullie opschrijf, is er wat plaats over voor Hans, Ria en Moelai. Hier kunnen zij hun commentaar kwijt over die dag. Hoe dat afloopt zullen we wel merken. Tot zover dit voorwoord. Laten we maar snel beginnen met Vakantiedagboek 2003. Veel plezier!

-Jassin Kessing-

Zaterdag 5 juli 2003
DAG 1

14.21   Goedemiddag! We zijn zojuist de grens van ons vakantieland gepasseerd. Terwijl mama en papa zich buigen over de kaart en de weg en Moelai gapend naar buiten zit te staren, zet ik me weer 100% in voor een nieuw vakantiedagboek. Na de fantastische vakantie in Schotland van vorig jaar, zal het erg moeilijk zijn om dat dagboek te overtreffen, maar ik doe mijn best.

Het afgelopen jaar is er weer hartstikke veel gebeurd. In de herfstvakantie zijn we een weekje in Hooge-Mierde geweest, ik heb een onvergetelijke Romereis gehad, met z’n vieren hebben we ons volop vermaakt in Disneyland Parijs en Moelai is ook nog eens op werkweek in Vijlen geweest. Je hoort het, het was een actief jaar. En nu volgt deze vakantie. 2 Weken lang, hopend op goed weer, want als we naar buiten kijken, worden we ook niet echt blijer.

Afgelopen dinsdag hebben we weer wat informatie verzameld. De toeristische informatie en wandelgidsen kunnen we misschien nog wel gebruiken.

Vanochtend zijn we vroeg opgestaan om om klokslag 9.00 uur met een werkelijk volbeladen auto op vakantie te gaan. Bestemming: Beaufort, Luxemburg. Een uurtje later lieten we Nederland alweer achter ons. De reis door België heeft echter iets langer geduurd. Veel last van vakantiefiles hebben we niet gehad. Enkele opstoppingen en vertragingen, maar niet echt iets om van wakker te liggen. Omdat papa in Nederland gratis kan tanken, ging hij ter hoogte van Maastricht nog even Nederland in. Een benzinestation vinden bleek echter nog een hele klus te zijn. Zo’n drie kwartier later zaten we weer op de goede weg. Onderweg hebben we nog een kleine lunchpauze ingelast. De snelweg hebben we al lang achter ons gelaten. Helaas, want via deze kleine weggetjes naar Beaufort rijden is niet zo makkelijk. Onderweg is er niet bijster veel gedaan. Beetje gelezen en radio/cd geluisterd. Tot zover het verslag vanuit de auto.

19.42   Dat was de auto, vanaf nu het verslag vanuit het huisje in Beaufort. Het duurde nog wel even voordat we er waren, want we stonden in de kleine dorpjes in de file. Dat was niet zo fijn, maar we zijn er doorheen gekomen. Om 15.15 uur reden we Beaufort in. Het bungalowpark ‘Petite Suisse’ bevond zich iets na het Meyer hotel. Het was een park zoals we die nog nooit hadden gezien. Een klein receptiehuisje en 11 bungalows. De vrouw in de receptie, waarschijnlijk ook de beheerder, eigenares, schoonmaakster enz., die Nederlands, Duits en Frans tegelijk sprak, gaf ons de sleutel van bungalow 6. Het was slechts 20 m van de receptie verwijderd. Na een lange wandeltocht…ahum…kuch…bereikten we de voordeur van de bungalow. De man van de vrouw van de receptie leidde ons in de bungalow rond. Eigenlijk overbodig, want we konden de slaapkamers zelf ook wel vinden. Maar ach, hij moet toch wat doen. Het huisje is iets kleiner dan we verwacht hadden (er was bijv. geen bovenverdieping), maar toch prima. Er zijn drie slaapkamers en een tuin, afgesloten met heg en gevuld met een tafel en stoelen. De rest spreekt voor zich. Nadat we alles hadden uitgepakt en de bedden in orde hadden gemaakt, hebben we lekker buiten gezeten. Helaas bleven de wolken voor de zon hangen.

We hadden honger en besloten naar l’Étalon te gaan, een hotel-restaurant-café naast een manege. Hiervan lag namelijk een foldertje in het huisje. Het was vrij dichtbij. Binnen was het erg stil. Er zaten twee vrouwen aan een tafeltje te praten, in het Nederlands! Overigens is meer dan de helft van de bungalows bewoond door Nederlanders. De vrouwen bleken de eigenaressen te zijn. We kregen het menu, maar dat was niet helemaal naar onze wens. Gelukkig mochten we ook van de kleine kaart kiezen. Moelai en papa namen patat met frikadel, mama patat met kroketten en ik shoarma met patat. Het was allemaal erg lekker. Tijdens het eten hadden we uitzicht op de binnenbaan van de manege, helaas waren er om 18.00 uur geen paarden aan het rondrennen. Teruggekomen hebben we wat gedronken en zijn papa en Moelai gaan badmintonnen. Ik ben dit gaan schrijven. Even later gingen papa en mama een rondje lopen, in de hoop dat de mobiele telefoons het daar wel deden, want hier werken ze niet. En we willen oma en opa graag even opbellen om te vertellen dat we goed zijn aangekomen.

22.55   Het is niet gelukt met de mobiele telefoons. Gelukkig bood de bungalowtelefoon hulp. Daarmee konden we heel even bellen. Alles was weer goed. Daarna heeft Moelai van papier een paar kaarten gemaakt. Daarmee hebben we geëzeld. Dat was zoals altijd heel erg leuk en lollig.  Daarna zijn we nog gewoon blijven zitten en is er af en toe gebadmintond. Op de tafel stond een grote pot met een kaars. Iets later hebben we nog een rondje door het minipark gelopen. Ik moet hierbij even iets rechtzetten. Ik had eigenlijk wel gelijk toen ik zei dat meer dan de helft van het park door Nederlanders bewoond werd, want het hele park bestaat uit Nederlandse gezinnen! Wat een toeval! Teruggekomen zijn we een beetje tv gaan kijken. We gaan zo naar bed. De kop is er af. Nog 14 dagen te gaan. A bientot!

Commentaar? Schrijf het maar!
Ria: Hans en ik zijn net even gaan wandelen en hebben het openluchtzwembad gezien, dat zag er wel mooi uit. Er is wel een probleem hier, we kunnen namelijk onze mobiele telefoons hier niet gebruiken en dat is behoorlijk balen.
Moelai: De bungalow is klein… 🙁 Het ezelen was heel erg leuk 🙂

Zondag 6 juli 2003
DAG 2

17.04   Hoewel papa vandaag al om 8.00 uur is opgestaan, is mama er pas na negenen uitgegaan en Moelai en ik zelfs na tienen. We hebben allemaal lekker geslapen op de bedden, alleen mama had het een beetje koud. En mijn bed kraakt. Na het ontbijt hebben papa en mama lekker buiten gezeten. Het was lekker weer. Ik heb met Moelai tv gekeken. Er was een leuk Duits filmprogramma over de allernieuwste films. ‘Hulk’ en ‘Charlie’s Angels: Full Throttle’ waren de meest spectaculaire. Dat was zo’n beetje wel de ochtend. Niet zo bijzonder dus. We hebben wat spulletjes bij elkaar gepakt voor ’s middags en hebben geluncht.

Na de lunch zijn we vertrokken. In het boekje van de bibliotheek stond een leuke wandelroute door een kloof in Beaufort. Het boekje beloofde ons een hele hoop. Zo zouden we steeds mooie inkijkjes hebben op de wilde en bonte verzameling van rotsblokken en omgevallen bomen waartussendoor de beek zich hoorbaar zwoegend een weg zoekt, slingerend van rotswand naar rotswand in een ultieme poging aan het nauwe corset van de kloof te ontsnappen. En ga zo maar door. En ze hebben hun belofte dubbel en dwars waargemaakt!

Om 12.30 uur verlieten we het huisje. Bij het park gingen we naar rechts, naar het centrumpje van Beaufort. We moesten beginnen bij de kerk. Het was eventjes zoeken naar het goede steegje, maar even later zaten we toch in het bos. Voor het bos waren ze bezig met nieuwbouw en overal lagen stenen, planken en buizen. Er was een kleine buis van iets langer dan een meter. Deze namen we mee. We schopten hem vooruit. Dit ging makkelijk, omdat de weg omlaag ging. Aan de rechterkant was de kloof. Het zag er indrukwekkend uit. Steile en puntige rotswanden met (omgevallen) bomen en onderaan een beekje. De route zou zo’n 5 km zijn. De ene helft aan de bovenkant van de kloof, de andere door de kloof. Onderweg hebben we enkele keren gerust. We hadden wat snoepjes en drinken bij ons. Op een gegeven moment kwamen we bij twee grote rotsen die op elkaar gestapeld waren. Ook waren er twee onderkanten van bomen, waar de wortels nog aan zaten, aan een houten balk vastgebonden. Allebei een bijzonder gezicht. Maar hier begon het fototoestel ook raar te doen. Toen namelijk de vierde foto genomen was, spoelde hij plotseling terug. Een vreemd mysterie. We daalden af in de kloof. Daar hebben we een hele tijd bij het beekje gezeten. De schoenen gingen uit en de blote voeten gingen het koele water in. Stenen werden in plaats van in de beek, uit de beek gegooid. Het was erg leuk. We volgden de beek stroomopwaarts. Ook hier in de kloof zag het er zeer indrukwekkend uit. We liepen de 2,5 km terug en kwamen uit bij het kasteel van Beaufort. Hier moesten tot ons groot verdriet de buis achterlieten, om in het dorpje geen vreemde gezichten te krijgen. We wilden weer langzaamaan terug naar het park, maar kwamen onderweg nog een cafeetje tegen, waar alles Nederlands was. Dit kwam omdat hier heel veel Nederlandse toeristen komen. We bestelden Ice Tea en een portie bitterballen. Lekker! Ook kwamen we langs een bakkerij waar ze ijsjes verkochten. En die konden we natuurlijk niet laten liggen. Toen we ook deze op hadden, liepen we terug en hebben we in het huisje lekker uitgerust.

22.47   Voordat we naar bed gaan nog even de rest van de dag. Na het uitrusten hebben mama en Moelai het eten klaargelegd voor de gourmet. Deze hebben we namelijk meegenomen en zo konden we lekker buiten gourmetten. We hadden schnitzel voor papa, en ook nog gehakt, hamburger, frikadel, kipsaté, filetlapje en shoarma. Daarnaast nog stokbrood, komkommer, champignons en paprika. Het was allemaal heel erg lekker. Alle vieze borden konden lekker makkelijk de vaatwasser in.

Om 20.15 uur hebben Moelai en ik de film ‘Loser’ gekeken. Het was een leuke film, alhoewel hij Duits nagesynchroniseerd was en Moelai het niet helemaal verstond. Mama en papa zaten lekker buiten. Na de film heb ik ook nog even buiten gezeten, bij de kaars. Toevallig liep er een beestje rond. Ik liet hem op de vliegenmepper lopen en hield hem bij het vuur. Hij deinsde terug. Dit herhaalde ik een aantal maal tot hij per ongeluk viel. Hij viel in het kaarsvet en bleef met zijn achterste vastzitten. Hij spartelde uit alle macht voor zijn leven. Helaas heeft hij dit avontuur niet overleefd. En nu zitten we nog even binnen. Zometeen gaan we weer naar bed. Ik zeg jullie weer gedag. Bonsoir!

Commentaar? Schrijf het maar!
Hans: Ik ben vroeg opgestaan, zodat ik lekker de krant kon lezen. En ik ben altijd vroeg. Ik ben op zoek naar nieuwe sloffen, want ze zijn kapot. Ik had een lekker lemon-ijsje, heerlijk. Ik heb een luchtballon van dichtbij zien opstijgen. Zo dichtbij dat ik de warmte nog voelde. Het was fascinerend. Het was best groot hoor, die luchtballon. Het lijkt klein, maar nu zie je het dichtbij.
Ria: De wandeling was heerlijk. Het was mooi om door de kloof te lopen. Met al die rotsformaties, ja, dat vond ik mooi. Jassin heeft me lekker aangestoken (hij was verkouden).
Moelai: De wandeling was te lang, maar het was wel mooi. Het beekje waar we ingingen was lekker verfrissend. Bij het beekje zaten papa en ik onze voeten te drogen en toen ving papa een vlieg en toen belandde hij bij ons op het bankje. De achterkant hadden we platgestampt, de vleugeltjes eruit getrokken en toen bewoog hij nog met zijn pootjes. Op een gegeven moment hebben we met een stokje op hem gestampt en zijn kop eraf gehakt. (Mama: Dierenbeulen!) Het is hier warm. De bitterballen waren errug lekker.

Maandag 7 juli 2003
DAG 3

17.00   Het grootste deel van deze derde dag is alweer voorbij en vandaar dat er weer wat te melden valt, alhoewel we niet veel bijzonders hebben gedaan. Papa heeft zich aan zijn woord gehouden en heeft tot maar liefst 8.45 uur uitgeslapen! Mama, Moelai en ik sliepen wat langer uit. Tijdens en na het ontbijt was er een leuke spelshow op de Duitse televisie. Deze hebben Moelai en ik gekeken. De kandidaten moesten allerlei gekke, maar leuke spelletjes doen om te winnen. Toen dit om 12.00 uur afgelopen was, gingen we naar Diekirch, een dorpje op zo’n kwartier afstand rijden. Eerst wilden we eten. We wisten dat er vlakbij Diekirch een McDonald’s was, dus gingen we daar naartoe. Mama en papa namen een burger, Moelai chicken nuggets en ik chicken crispies. Daarnaast hadden we patat en drinken. Het was weer lekker. We reden door naar Diekirch. Daar hebben we de auto in de parkeergarage onder de Match geparkeerd, een supermarkt waar we later ook nog boodschappen gingen doen. Diekirch stelde niet zoveel voor. Er was een klein centrumpje met een paar winkels. We namen een ijsje en hebben wat rondgelopen. We zijn nog op zoek gegaan naar sloffen voor papa, maar konden helaas geen goede of goedkope vinden. Als laatste hebben we de boodschappen gedaan. Nadat we deze hadden teruggebracht bij het huisje, zijn we nog even bij Dillingen gaan kijken, omdat het nog erg vroeg was. Dillingen zelf stelde niets voor, maar we kwamen eigenlijk niet voor het dorp maar voor de kanovereniging. Hier hebben we wat informatie gehaald voor morgen, want dan zijn we van plan om een 2 à 3 uur durende kanotocht te maken van Dillingen naar Echternach. De tocht is 12 km. We hebben een tijd bij het water gezeten en naar de eendjes, visjes, haviken en voorbijvarende en –drijvende mensen gekeken. Om 16.30 uur was het wel weer tijd om terug te gaan. Het kanoën wordt als het weer meezit morgen vervolgd.

22.51   Wat we zojuist gedaan hebben volgt zometeen, eerst terug naar 17.30 uur. Terwijl mama de bloemkool met aardappels en worst aan het klaarmaken was, heb ik gelezen. Papa heeft ook nog met Moelai gebadmintond. Even later konden we lekker buiten eten. Nadat de vaat weer in de vaatwasser gezet was door papa, zijn we een stukje gaan lopen. Iets links van het park is een bos met wandelwegen. We namen een weg en hebben een uurtje door het bos gelopen. Met de camera probeerden we nog te filmen, maar dit mislukte omdat het te donker was. Weer teruggekomen hebben we na het drinken Monopoly gespeeld. Tussendoor hebben we ook nog een pauze voor een toetje ingelast. Het Monopoly was erg leuk. Moelai viel helaas als eerste af en mama en ik bleven als laatste over. Hoewel het leek alsof mama het meeste bezit had, is niet helemaal duidelijk geworden wie nou de echte winnaar was. Papa is in ieder geval tweede geworden. Het is al laat en we gaan zo naar bed. Eerst nog even de dag van vandaag voorlezen. Bonjour!

Commentaar? Schrijf het maar!
Ria: Ik slik me gek aan de aspirines, ik vind er niks aan dat ik verkouden ben, maar het idee dat we morgen gaan kanoën, fleurt me al half op. En Diekirch vond ik niks aan.
Hans: Er zijn nergens sloffen voor mij te koop. Het is vandaag weer warm weer. Ik had willen winnen met Monopoly, maar het wordt me niet gegund. Dit komt door mijn eerlijke spel.
Moelai: Het was vandaag saai.

Dinsdag 8 juli 2003
DAG 4

20.25   Dit is nou zo’n dag waarom je het allemaal doet, op vakantie gaan. Vandaag hebben we namelijk gekanood. Ik zal eerst maar even beginnen bij het begin, bij het moment dat we opstonden. Vandaag zijn we iets vroeger opgestaan dan gisteren. Dit had geen bepaalde reden, hoor, als je dat denkt. We hebben rustig ontbeten en ik heb nog een stukje van de Tour de France van gisteren gekeken. Daarna nog een beetje gelezen uit de PC Gameplay, die ook dit jaar weer is meegegaan.

Na de lunch zijn we naar Dillingen gegaan. Veel spullen hadden we niet bij ons, hoewel Moelai toch met de zeef uit de keuken de auto instapte. Via de slingerweg gingen we door de bergen naar Dillingen. Daar parkeerden we bij de Kanuverleih. We huurden één tweepersoonskano voor papa en Moelai en twee éénpersoonskano’s voor mama en mij. De 12-km lange route zou ons van Dillingen naar Echternach leiden. Om 12.30 uur werden we te water gelaten door de medewerkers. Papa en Moelai moesten goed samenwerken om vooruit te komen, mama en ik konden gelijk weg. We gingen met de stroom mee, dus af en toe konden we lekker meedobberen. Het ging allemaal erg goed. We hadden geen moeite om vooruit te komen. Moelai had echter hele andere bedoelingen tijdens het kanoën. Met papa vaarde ze vaak naar de kant om vervolgens met haar zeefje in het water te scheppen, in de hoop dat er kleine visjes in zouden komen. Onderweg zag ze ook een grote, zo’n 30 cm lange vis. Twee eigenlijk, eentje was dood en de ander zwom door het water. Het scheppen was een succes. Al snel was haar plastic zakje gevuld met een aantal piepkleine visjes. Ze zwommen nog vrolijk rond, niet wetend wat voor wreed lot ze nog zou overkomen. Dit vissen duurde vaak nogal lang, waardoor er voor mama en mij niet veel van kanoën terechtkwam. We dobberden eigenlijk vaker rond. Dit was eigenlijk niet erg, omdat je zo lekker kon uitrusten en van het zonnetje kon genieten. Tijdens dat dobberen hoorden we Moelai het van vreugde uitschreeuwen als ze weer een visje had gevangen, of juist schreeuwend omdat ze een dode vis zag. Of ze bleven weer eens vastzitten tussen de stenen, of vaarden tegen overhangende takken op. Afijn, leuk was het wel. Onderweg hebben we ook nog een tijdje bij een klein eilandje van stenen gepauzeerd. We gingen weer verder. Het riviertje begon af en toe wat wilder te worden. Hier en daar waren kleine stroomversnellingen die je snel meevoeren. Dit was erg leuk. Je moest echter wel oppassen dat je niet tussen de rotsen bleef vastzitten, anders had je een probleem. Gelukkig is dit bij ons niet gebeurd. Overigens waren we niet de enige op het water. Tientallen andere kano’s hebben ons gepasseerd. Uiteraard was 90% Nederlands. Onze volgende stop was weer op een eilandje. Terwijl we op onze tocht alleen maar eenden hebben gezien, zaten hier negen ganzen. Eigenlijk niet zo bijzonder. Wat wel leuker was, waren de stroomversnellingen om het eilandje. Mama had al grote moeite om op het eilandje aan te meren, het scheelde namelijk niet veel of ze werd met de stroming verder gedreven. Met papa en Moelai ging het ook al niet echt beter. Met een paar voorbijgangers ging het echter nog slechter, hun kano kantelde om en toen lagen ze allemaal in het water. Het was voor ons een lachwekkend gezicht, maar voor hen uiteraard niet. Ze hadden veel moeite om in de sterke stroming weer in hun kano te komen. Ook waren er een peddel en een tonnetje, waar je je spullen in kon bewaren, weggedreven. Een paar vissers konden die gelukkig tegenhouden. Alles kwam gelukkig weer goed en ook wij trotseerden de sterke stroming van de Saure. Na lange tijd bereikten wij de twee bruggetjes. Hierna zou het nog 200 meter zijn tot het eindpunt. Om 16.45 uur meerden we aan. Hoewel werd aangegeven dat de route zo’n 2 à 3 uur zou duren, hebben wij er 4 uur over gedaan. Maar dat maakt helemaal niets uit, want we hebben een hoop lol gehad. De  kano’s werden uit het water gehaald en wij gingen Echternach nog in. We konden wel terug naar Dillingen met de bus, maar dan waren we nogal vroeg thuis en mama had geen zin om te koken. Terwijl we eigenlijk niet aan de tijd dachten, zijn we op een terrasje gaan zitten. Daar bestelden we Ice Tea en een wafel met slagroom. Het duurde erg lang voordat we deze wafel voor ons kregen, omdat het wafelijzer nog heet moest worden. De wafel bleek erg groot te zijn en we zaten dan ook vol toen we hem op hadden. Omdat het geen plan was om de visjes mee naar huis te nemen en het zakje lekte, heeft Moelai het zakje onder de tafel gedropt. Arme visjes! Hoe het met ze afloopt zullen we niet weten, alhoewel het er volgens mij niet echt rooskleurig uit zal zien. We liepen verder en gingen nog een schoenenwinkel voor papa in. Na enige moeite liep papa toch met mooie nieuwe slippers de winkel uit. Omdat we niet zoveel honger hadden, zijn we niet in een restaurantje gaan eten, maar bij de Friture. Hier hebben we simpelweg patat genomen, mama met een kroket en papa en ik met een frikadel. Hierna gingen we door naar de bushalte. We zagen het zakje met de visjes nog steeds onder het tafeltje liggen, nog niemand scheen het opgemerkt te hebben. We kochten buskaartjes en moesten nog even op bus 500 wachten. Om 19.40 uur kwam hij en we zijn terug naar Dillingen gereden. Er waren onderweg maar vier haltes, dus het ging vrij snel. In Dillingen gingen we met de auto weer terug naar huis.

Ondertussen is het al 21.43 uur en ik zit nog steeds buiten. De reden dat ik zo langzaam typ is omdat we het afgelopen uur ook nog gedronken hebben en overheerlijke watermeloen gegeten hebben. Moelai heeft ook nog met papa en mama gebadmintond.

22.34   Ik ga het afsluiten voor vandaag. We hebben zojuist niets meer gedaan. We hebben hier lekker buiten gezeten en gekeken hoe het langzaamaan steeds donkerder werd. De kaars staat hier aan en Moelai begint nu aan haar Danoontje-ijsje. Ik zeg jullie gedag. Salut!

Commentaar? Schrijf het maar!
Ria: Alhoewel dit niet de laatste vakantiedag was, zal deze dag toch de leukste dag van de vakantie voor mij zijn. Een dag kanoën om nooit meer te vergeten. De stroomversnellingen waren super. Een fantastische dag
.Moelai: Het kanoën was leuk. 🙂 En het vissen vangen was ook leuk. 🙂 En de stroomversnelling was ook leuk. 🙂 En het botsen tegen de stenen was ook heel erg leuk. 🙂 En het vastzitten tussen de stenen en rotsen was ook heel erg leuk. 🙂 En de dooie vis was vies. 🙁 En de grote vis was eng. 🙁 En de wafel vond ik kledderig. 🙁 De patat was wel lekker. 🙂
Hans: Het was vandaag hartstikke gaaf, vooral het vissen. Het vissen vond ik op een gegeven moment leuker dan het kanoën. Na vier dagen gezeurd te hebben, heb ik eindelijk nieuwe sloffen. En nog 10% korting ook! (Dan waren ze nog € 49,50!)

Woensdag 9 juli 2003
DAG 5

16.35   Terwijl de muziek van Moelai’s TMF Awards cd op de achtergrond draait, zal ik vertellen wat we vandaag gedaan hebben. Vanochtend werden we om 10.00 uur door mama gewekt. We moesten opstaan en ons klaarmaken om weg te gaan. Na het ontbijt zouden we namelijk naar Luxembourg gaan. Uiteraard zijn we al in Luxemburg, maar nu gingen we naar Luxembourg Stad, de hoofdstad van Luxemburg. Het vinden van de stad was niet zo moeilijk, op alle borden stond het wel aangegeven. Toen we na drie kwartier Luxembourg in reden, begon het moeilijker te worden. Het was namelijk druk en we moesten een parkeerplekje vinden. Na lang zoeken vonden we een parkeergarage in het centrum. We moesten echter nog even wachten omdat hij vol zat. Toen we eindelijk geparkeerd hadden, liepen we naar boven. (De parkeergarage was ondergronds.) Daar konden we verschillende kanten op en liepen maar een kant op. Gelukkig konden we de ANWB-reisgids van de bieb raadplegen. Er stond een handig kaartje in en uitleg over diverse plaatsen. We kwamen uit op een centraal plein. Dit plein stond vol met terrasjes en mensen waren er in overvloed. We kwamen een tentje tegen waar ze vers schepfruit verkochten. Mama kocht een bakje met diverse stukjes. Ook hebben we nieuwe fotorolletjes gekocht. Het was al 12.15 uur en we hadden honger. Dus gingen we maar bij de McDonald’s naar binnen. Mama hoefde niets, want zij had haar bakje fruit. Papa nam een Gemüse Mäc, Moelai Chicken McNuggets en ik een McChicken. Op het terras aten we dit op. Ondertussen scheen het felle zonnetje op mijn verbrandde nek van gisteren. Toen dit alles op was gingen we verder naar de Notre Dame van Luxembourg. Het stelde niet zoveel voor, maar wat wil je, als je de mooiste kerken in Rome al hebt gezien? Iets verderop was de brug de Passerelle, deze ging over een grote kloof met een piepklein stroompje. De kloof was erg diep en het zag er mooi uit. We liepen terug langs de kloof. We kwamen bij een mooi uitzichtpunt met een obelisk. Hierboven stond De Gelle Fra, een monument van een vrouw voor de gevallenen van de Tweede Wereldoorlog. We hebben hier even uitgerust en liepen vervolgens door naar het paleis van de hertog. Twee soldaten hielden de wacht. Eentje moest stil blijven staan en de ander liep heen en weer. En dat allemaal in pak in de felle zon. Op een terrasje hebben we schepijs gegeten. We liepen verder door de Grand Rue, de grote winkelstraat. Veel bijzonders was er echter niet. Om 15.00 uur hadden we het dan ook wel gezien en liepen weer terug naar de parkeergarage. De weg naar huis vinden was een stuk lastiger. Papa kon de borden naar Echternach niet vinden en we bleven maar rondrijden. Uiteindelijk is het toch gelukt en reden we weer terug. Bij Echternach was het ook weer even zoeken naar Beaufort, maar alles is goed gekomen. Hier thuis hebben we uitgerust en wat gedronken. Ook hebben we maar alvast de dagindeling voor morgen doorgenomen, die mama heeft samengesteld. Ze wil nog graag naar…nee, dat lees je morgen wel. Tot straks.

22.38   Terwijl mama zich al klaar maakt om naar bed te gaan, omdat ze zich niet lekker voelt, zal ik nog even verder gaan met dit vakantiedagboek. Na het drinken heb ik gelezen tot we gingen eten. Vandaag stond bami met gebakken ei op het menu. Het was weer lekker. Omdat het nog vroeg was en we niets te doen hadden, zijn we nog een uurtje door het bos gaan wandelen. Op het bospad wilde mama het paadje rechts naar beneden. We kwamen uit bij een meertje. Vandaar moesten we linksaf en kwamen we op een andere weg. Omdat we terug wilden gaan, moesten we via een pad een heuvel op. Mama dacht eerst dat het geen pad was, maar hij viel prima te belopen. We kwamen bij een camping terecht. Mama wilde niet de korte route nemen door er doorheen te lopen, maar de omweg, rond de camping. Dat deden we dus en een uur na vertrek waren we weer bij de bungalow. Daar hebben we uitgerust en nadat papa en Moelai hadden gebadmintond, zijn we gaan ezelen. Daarmee hadden we weer erg veel lol. Papa en Moelai hebben bij de buren ook nog een basketbal gejat. Hiermee kunnen we nog wel een keer mee spelen. Daarnet hebben we nog even met de kaars gespeeld en zometeen is het weer bedtijd. À demain!

Commentaar? Schrijf het maar!
Hans: Luxembourg vond ik tegenvallen, veel te veel vreettenten. En te weinig variatie in winkels. Ik heb geen tv-, computer- of wasmachinezaak gezien. Geen echte grote winkels à la Bijenkorf of Hema.
Ria: Ik wou dat ik weer beter was. Ik begin er een beetje strontmoe van te worden, die verkoudheid. In de vakantie kan je niet ziek zijn.
Moelai: Luxembourg was saai. De kipnuggets waren lekker. Het fruit ook. De wandeling was niet leuk.

Donderdag 10 juli 2003
DAG 6

21.12   Er is weer veel gebeurd en het is hoognodig tijd om dat allemaal op te schrijven. Dus zet je maar schrap voor dag 6! De ochtend is zoals elke ochtend hier hetzelfde. Bij tienen opstaan, ontbijten en Tour de France kijken. Maar er was meer! Mama heeft de wasmachine aangezet (ja, ook die hebben we hier) om een aantal dingen te wassen. Ondertussen gingen wij weer naar de kloof, waar we zondag ook geweest zijn. Dit omdat mama nieuwe foto’s wilde maken, nu ze een nieuw fotorolletje heeft. Het was weer een lange wandeling door de felle zon, maar eenmaal in de kloof was het lekker koel door de vele schaduwen van bomen. Je kan er lang of kort over schrijven, maar de ochtend was saai. We hadden de route zondag immers ook al gelopen en we wisten al hoe het eruit zag. Onderweg kwamen we wel weer veel mensen tegen. Bij het beekje waren alle stenen op de weg weer in het water gegooid. We konden er niet zitten, omdat er een grote groep kinderen zat. Op de terugweg hebben we lekker afgekoeld bij hetzelfde cafeetje en namen we weer wat te drinken en een portie bitterballen. Lekker! Twee uur later waren we weer terug bij de bungalow. Nadat we hadden uitgerust, zijn we gaan eten.

Rond 14.30 uur gingen we naar Vianden. Daar zijn we zes jaar geleden ook al geweest, maar dat konden we ons natuurlijk niet meer herinneren. Vianden lag, net zoals Monschau, dat we twee jaar geleden bezocht hadden, in een dal. En ook hier hebben we bovenaan het dal geparkeerd, omdat je in het dorpje maar maximaal drie uur kon parkeren. En het was nog gratis ook! We liepen naar beneden, het dorpje in, op zoek naar het centrum. Hoewel we wel langs souvenirswinkeltjes en cafeetjes liepen, was er geen centrum te vinden. Een leuke sleutelhanger kwam ik ook niet tegen. Uiteraard hadden we het kasteel en de kabelbaan al gezien. We wilden deze kabelbaan in en liepen er naar toe. We kochten kaartjes voor een enkele rit, omdat mama naar beneden wilde lopen. Papa en ik gingen voor en mama en Moelai volgden. Het begon vrij horizontaal, totdat de baan op een moment veel steiler omhoog ging. Je had een mooi uitzicht over het dorpje en we kwamen zelfs boven het kasteel uit, dat ook hoger gelegen lag. Mama durfde echter niet achterom te kijken, omdat ze hoogtevrees heeft. Na zo’n zeven minuten waren we boven en moesten we uitstappen. We genoten even van het uitzicht en om klokslag 16.00 uur begonnen we aan onze tocht naar beneden. Het had vrij snel kunnen gaan, maar bij zowat elk bankje moesten we weer zitten. We kwamen ook nog bij het kasteel, maar we hadden geen zin om daar geld aan uit te geven. Om 17.00 uur kwamen we weer in het dorpje uit. Daar hebben we nog wat rondgelopen, op zoek naar een plaats om te eten. Die vonden we bij een, hoe kan het ook anders, Nederlands restaurant-hotel-snackbar. De kaart was Nederlands en de vrouwelijke bediendes kwamen ook uit ons kikkerlandje, alhoewel ze niet meer terug wilden. Er was zeer veel keus in eten. Papa nam simpelweg patat met twee frikadellen speciaal, mama en Moelai patat met een schnitzel en ik patat met een halve haan. Het was allemaal overheerlijk, verrukkelijk en zeer smaakvol. We namen ook nog een toetje toe. We zeiden alle Nederlanders gedag (niet te letterlijk nemen) en liepen terug naar de auto. Ditmaal moesten we alle trappen omhoog, zodat we weer doodmoe in de auto aankwamen. We reden terug en hebben in het huisje lekker uitgerust. Papa en Moelai hebben ondertussen gebadmintond, mama trouwens ook en mama schotelt ons nu, om 22.05 uur, heerlijke watermeloen voor. Wat een verwennerij!

Omdat we het komende uur waarschijnlijk toch niets bijzonders meer gaan doen, sluit ik af voor vandaag. Eventuele bijzondere dingen zal ik morgen wel vermelden. Dormi bien!

Commentaar? Schrijf het maar!
Moelai: De wandeling naar de beek was lang en saai en niet leuk en lang en voor niks geweest. Vianden was wel leuk en de kabelbaan was erg hoog en had een mooi uitzicht en de foto’s zijn erg mooi geworden. Het is ook leuk dat we hagedisjes hebben gezien en de tocht naar beneden vond ik niet zo leuk, er waren overal mieren. Het eten was heel erg lekker, de schnitzel was overheerlijk en de patat was ook wel lekker. Slurp…de meloen ook!
Ria: Als allereerste ben ik blij dat ik weer een beetje beter ben, dat scheelt weer een hoop in het vakantieplezier. Fijn dat ik ook nog foto’s heb kunnen maken bij de kloof. Vianden was wel weer gezellig, maar de kabelbaan vond ik iets minder. Dat komt door mijn hoogtevrees. En het eten was heerlijk.
Hans: Pfff…vanmorgen was herhaling van zondag. Maar helaas, de kindertjes zaten op de favoriete plek. En Vianden, wat zal ik van Vianden zeggen? Het is leuk om het opnieuw te zien. Gezellig restaurantje met lekker eten. Vriendelijke bediendes, die zie je bijna nergens meer.

Vrijdag 11 juli 2003
DAG 7

17.46   Ook op deze laatste dag van de week hebben we ons vermaakt. Vanochtend opgestaan en ontbeten. Ditmaal geen herhaling van de Tour de France, omdat we de samenvatting gisteravond al hebben gezien. Toen we allemaal klaar waren, zijn we naar de Hanff gegaan, een buurtsuper in Beaufort. In de felle zon sjokten we er naar toe. We hadden zakdoekjes nodig, maar we kochten ook nog ham, eieren, melk en De Telegraaf. Het verbaasde ons dat deze om 11.15 uur al in de winkel lag. Terwijl papa met de boodschappen naar huis ging, liepen mama, Moelai en ik door naar de bakker en kochten er een paar broodjes voor tussen de middag. In het huisje hebben we deze lekker opgegeten.

’s Middags zijn we naar Trier gegaan, een stad in Duitsland, zo’n 35 km hier vandaan. De uiteindelijke rit leek echter veel langer. Op het eind ging het een beetje mis, omdat Trier nogal onhandig stond aangegeven op de borden. Maar het lukte papa wel en we vonden in Trier een parkeerplaats bij het ziekenhuis. We hadden de reisgids weer bij ons en er stond een handig kaartje in. Maar we wisten niet waar we op het kaartje waren. Met de woorden ‘wer sind wie?’ (wie zijn hoe?) wist mama een man de goede plek aan te laten tekenen met zijn pen. Zullen ze leuk vinden in de bieb! Het centrumpje was niet ver. Nadat mama haar handen bij een fontein had opgefrist, liepen we de winkelstraat in. Het zag er al een heel stuk beter uit dan Luxembourg. We liepen de straat door en kwamen bij een pleintje. Papa herkende hier van alles. Op de hoek kochten we Slush Puppy, papa en ik met colasmaak, mama en Moelai met bosplantjessmaak. Het scheen toch lekker en verfrissend te zijn. Terwijl papa een niet zo indrukwekkend kerkje bezocht, zaten wij bij een klein monument. We liepen verder, richting de Porta Nigra (zwarte poort). Onderweg kwamen we nog langs de Dom, een redelijk grote kerk met een zwart-wit apsismozaïek. Nadat we daar hadden rondgekeken, gingen we verder. We kwamen bij de Porta Nigra, het enige stuk dat nog over is van de stadsmuur van Trier. Hoewel het wel de zwarte poort heet, is het van oorsprong nooit zwart geweest. Nu doet de poort haar naam echter eer aan, omdat het bijna helemaal zwart van ouderdom is. Mogen ze wel eens restaureren. We bekeken hem van beide kanten. Moelai kocht nog een button en op het gras voor de poort dronken we wat. We liepen weer terug en gingen een andere winkelstraat in. Ook deze hebben we doorlopen en toen wisten we het niet meer. We hadden Trier wel gezien. We liepen terug naar de auto en probeerden de weg naar Beaufort terug te vinden. Na enige moeite is dat gelukt, ook weer vanwege de onhandige wegwijzers. Bij Echternach zijn we even gestopt en heb ik een leuke Luxemburg-sleutelhanger gekocht. Mama kocht nog gebakjes voor vanavond. Terug bij het huisje hebben we lekker uitgerust. Over een kwartiertje, rond 18.30 uur, zullen we eten.

22.18   Terwijl de televisie aan staat met de samenvatting van de Tour de France, vermeld ik nog even dat we rijst met sperzieboontjes en ei hebben gegeten. Dit was weer lekker. Daarna heb ik nog wat gelezen  Om 20.15 uur zou er volgens Moelai een spannende meteorenfilm op tv komen. Ik dacht dat we hem al hadden gezien, en ik had gelijk. Daarom gingen we nog een keer Monopoly spelen. Het zag er niet zo goed uit voor mama en ze verloor. Ik won met grote voorsprong. Ondertussen wordt er ook al druk ingepakt. Ingepakt? Hoezo? Lees dat morgen maar in Vakantiedagboek 2003! Au revoir!

Commentaar? Schrijf het maar!
Ria: Ondanks ik liever was gaan kanoën met dit prachtige weer, zijn we toch naar Trier gegaan. Ach, Trier was wel gezellig. Maar helaas zag ik weer geen cover voor mijn mobiel. Het is wel erg warm, hoor, vandaag. Zeker als je in de stad loopt te baggeren.
Moelai: Trier was niet echt leuk. Ik was veel liever gaan kanoën met dit warme weer. Maar omdat Jassin en papa dit niet wilden, moesten we met dit bloedhete weer door de stad banjeren. (Niet waar! We moesten niets!) De ham uit de buurtsuper was lekker. Ik heb geen zin om morgen vroeg op te staan.
Hans: Na de verkeerde weg zijn we toch in Trier terechtgekomen. Ik kan me nog heel veel herinneren van ongeveer vijf jaar geleden. Ik vind de Porta Nigra viezer geworden. Het was een gezellige stad, gezelliger dan Luxembourg. Ik voel me een beetje in de maling genomen door de Luxemburgers, omdat de sloffen hier een tientje goedkoper waren.

Zaterdag 12 juli 2003
DAG 8

20.45   Goedenavond! Wat kan ik zeggen van vandaag? Een hele hoop. Een grote verandering, een andere wending, een nieuwe plek, maar ook een grote teleurstelling. Een nieuwe plek? Zijn we ergens anders heengegaan? Ja, we hebben onze vakantie inderdaad ergens anders voortgezet. Twee weken op één plek vonden we te lang, maar mama wilde wel twee weken weg, dus had ze twee locaties uitgekozen. De eerste week in Beaufort in Luxemburg en de tweede week in…tromgeroffel…Kattenes, Duitsland. Het is een gehuchtje aan de Moezel, vlakbij Koblenz. Ik zal eerst bij vanmorgen beginnen, bij het moment dat we opstonden, rond 7.45 uur.

Het was snel opstaan, wassen en ontbijten. Een uur later zou de eigenaar al voor de deur staan om de meterstanden op te nemen. Mama en papa maakten nog een praatje met hem en hij wenste ons een goede reis. Even later gingen we weg. Bungalowpark Petite Suisse lieten we achter ons, op weg naar een nieuwe bestemming. Eerst even langs de Hanff, voor ham en De Telegraaf, die er zelfs om 9.15 uur al lag! Ook nog broodjes gekocht bij de bakker. We reden weg en verlieten Beaufort voorgoed. In feite was het niet zo ver rijden, papa dacht zo’n 2 à 3 uur. Onderweg hebben we niet gestopt, tijdens het rijden heb ik gelezen.

Om 11.45 uur reden we Cochem in, het grootste dorpje in deze buurt, ook al langs de Moezel. Het had een centrumpje met vele toeristen en cafeetjes. We parkeerden de auto in een parkeergarage en kochten een kaartje voor 2½ uur. Buiten was het prachtig weer. Het zonnetje scheen heerlijk en er was een verfrissend windje. Bij het water hebben we eerst onze broodjes opgegeten. Daarna hebben we door het centrumpje gelopen. We wilden nog niet alles bekijken, omdat mama het een leuk dorpje vindt en zeker nog terug wilt komen. Er is hier bijvoorbeeld nog een kabelbaan en de mogelijkheid om een motorbootje te huren. We liepen maar wat rond. We kwamen nog een juwelier tegen waar ze euromunten verkochten. Ze hadden hier complete sets van alle landen, prijs: € 14,90. Ook hadden ze de munten van het Vaticaan en Monaco van zo’n € 1100,00 en € 900,00. En dat terwijl je er maar € 3,88 voor terugkrijgt. Toch wilde ik ook mijn Euroverzameling completeren en dat kon een beetje met de 1 en 2 cent van Finland, omdat deze in dat land zijn afgeschaft en eigenlijk toch wel zeldzaam zijn. 3 cent voor € 5,00. Ach, het is maar eenmalig. Bij een ijscozaak kochten we ijsjes, en ook deze aten we bij het water op. Voor vandaag hielden we het voor gezien en we liepen naar de auto terug. We gingen op weg naar Kattenes. De hele weg reden we langs de Moezel.

Na 32 km waren we er en al snel vonden we het straatje naar Hotel Langen. Hoewel het pas iets na tweeën was, mochten we toch al naar binnen. De man leidde ons naar het gebouw aan de overkant en we moesten helemaal naar boven, naar de derde verdieping. We hadden het enige appartement op deze verdieping, een zolderappartement. Onze eerste indruk viel tegen, heel erg tegen. De man gaf ons een kleine rondleiding. Er waren een keuken, badkamer, twee slaapkamers en een grote woonkamer. Alhoewel groot, er is veel nutteloze ruimte en omdat het een zolder is, is de helft schuin, zodat je daar niet kan lopen en goed op je hoofd moet passen. Hoewel er twee dakramen zijn, was er geen balkon. En dat terwijl het prachtig weer is! Het was hier ook bloedheet. Het viel tegen, en mama had er nu al spijt van. Maar ja, wat moet je dan? We gingen maar terug naar de auto om de spullen te halen. Dit ging een stuk langzamer dan het inladen van vanochtend. Voordat we alles inruimden, zijn we eerst naar Kobern-Gondorf gegaan, daar bleek namelijk een supermarkt te zijn. Het duurde even voor we er waren, omdat we eerst niet wisten waar een supermarkt zou zijn. We vonden hem wel en kochten wat boodschappen. Terug in het appartement hebben we alles opgeborgen, de boodschappen en de bagage. Om alles nog erger te maken, was ook de shampoo van Moelai nog gaan lekken in de badtas. Het was een zooitje. Nadat we wat gedronken hadden, zijn we naar buiten gegaan. We wilden even bij het water kijken. Bij een bankje konden we zitten. Naast ons zaten twee zwanen met jongen. Het was een leuk gezicht. We keken nog bij het station en liepen naar de auto. We hadden namelijk honger en gingen dus maar terug naar Cochem, waar volop restaurantjes waren. We parkeerden aan de rand omdat het daar gratis was. We moesten hierdoor nog wel een stukje lopen. Het was een stuk frisser geworden. We stapten binnen bij de Bacchus-kelder, een simpel restaurantje waar ze genoeg dingen hadden. Papa nam patat met een Niederländische frikadel en mama, Moelai en ik een schnitzel. Vooraf namen we tomatensoep. Deze was niet zo lekker, maar de schnitzel was goed te eten, alhoewel hij volgens mama en Moelai eergisteren lekkerder was. Tevreden liepen we weer naar buiten. We keken nog even rond, maar alles was uiteraard al dicht. Er bleek een feest te zijn van de THW, de Technische Hilfswerken. Er was muziek en uiteraard veel bier. Ook was er een optocht, waar allerlei verschillende mensen in verschillende kledij in mee liepen. Het was wel geinig, maar eigenlijk niet zo bijzonder. We gingen weer terug naar de auto en reden terug. In het appartement was het al een stuk afgekoeld. We dronken wat en Moelai is een spelshow op tv gaan kijken.

Op dit moment, om 21.56 uur, is de finale bezig. Ik ben dit de hele tijd al aan het typen. We hebben ondertussen ook nog ons toetje gegeten. Nu gaan we de Tour de France kijken. Onze eerste nacht in Kattenes zal daarop volgen. Hoe de bedden slapen, zullen we wel merken. Wordt morgen vervolgd… Tschüß!

Commentaar? Schrijf het maar!
Ria: Ik kan wel janken van de teleurstelling van waar ik nu terecht ben gekomen. Als ik dit had geweten, maar goed, ik moet toch maar proberen er niet aan te denken en we moeten er maar een leuke week van maken, ook al hebben we geen buiten. Het heeft me immers een hoop geld gekost. Maar Cochem vond ik toch heel gezellig. Het eten was vandaag iets minder, maar er blijven toch een hoop leuke tenten over.
Hans: Wat moet ik melden? Cochem, toch best een leuk stadje. Wat nog meer? Wat zal ik over het appartement zeggen? Het is groot en ruim, maar geen buitenruimte. En pas op je hoofd.
Moelai: Ehhh, ehhh, ummmummummummm, nou, hahahahheeehiihaa! Het huisje vind ik niet leuk; het huisje vind ik helemaal niet leuk. Het is veel te schuin. Cochem is wel leuk, het ijsje was lekker, maar het eten iets minder. De mayonaise was vies.

Zondag 13 juli 2003
DAG 9

20.18   De vermoeide voeten zijn ondertussen wel uitgerust, maar om dit vanavond nog een keer te doen, nee. Benieuwd? Lees dan maar verder. Vanochtend zijn we voor het eerst wakker geworden in de nieuwe bedden. Het was niet al te super, papa’s bed kraakte bijvoorbeeld, maar het kan ermee door. We werden allemaal vroeg wakker, ten opzichte van de afgelopen week. Dit omdat het vannacht erg warm was en vanochtend de zon al vroeg naar binnen scheen. Hoewel we vorige week een normale douchecabine hadden, hebben we hier een douche in een bad. Lijkt heel gewoon, maar als ik vertel dat het onder het schuine dak staat en je maar net kan staan aan één kant? De douchekop boven je hoofd houden kan je wel vergeten. Het douchen ging vanochtend dus fantastisch, erg handig allemaal. We hebben vanochtend erg rustig aan gedaan. Na het eten zijn we weggegaan. Ook van Duitsland hebben we boekjes en één boekje staat vol met wandelingen in het Moezelgebied. We reden naar Moselkern, het beginpunt. De route van 11 km zou volgens het boekje drie uur duren en leiden langs Burg Eltz, een kasteel in the middle of nowhere. We hadden alleen geen zin om zo lang te wandelen. Het was immers bloed- en bloedheet. Het was de bedoeling om bij het kasteel om te keren. Daar zouden we namelijk op 4 km zitten. We parkeerden de auto op een parkeerplaats en begonnen rond 12.30 uur aan de tocht. Eerst moesten we een hele tijd langs de weg blijven lopen, tot we bij het bos kwamen. Nu gaan we even weg, ik zal straks verder gaan. Doei!

21.36   We hebben zojuist even een wandelingetje gemaakt, maar we zijn terug, dus ik zal snel verdergaan. In het bos hebben we even uitgerust. We zagen dat een man een lange tuinslang had geplaatst over de weg. Het eindigde bij het beekje, dat de hele tijd aan onze rechterhand zou blijven stromen. Aan het einde van de slang zat een filter dat in het water zat. Zo kreeg hij gratis water om zijn plantjes water te geven. Handig! Onderweg ging het stenen pad omhoog. Af en toe een stukje omlaag, maar al snel beklommen we de berg weer. Hoewel het maar 4 km zou zijn, leek het veel en veel langer. Het ging uiteraard ook een stuk langzamer dan op een vlakke weg. Gelukkig liepen we hier wel in de schaduw. We klommen hoger en hoger, totdat we na 2½ uur bij Burg Eltz kwamen. Daar moesten we nog een aantal trappen op en we waren er. Het stikte er van de toeristen die ook wel van een stukje wandelen hielden. Je kon kaartjes kopen om het kasteel te bezoeken, maar dat deden we maar niet. Er waren ook twee zelfbedieningsrestaurants.  Bij eentje gingen we zitten en we namen een ijsje. Lekker verfrissend. Nadat we uitgerust hadden, gingen we nog eventjes bij het beekje beneden zitten. Daar speelden we met een kikkertje, waar mama als de dood voor was. We keerden om. We hadden geen zin meer om nog verder te lopen. Nu gingen we bergafwaarts, wat weer een hoop scheelde. Het laatste stuk moesten we helaas weer door de felle zon. We waren al erg moe en dan nog een heel stuk. Niet leuk.

Om 17.30 uur kwamen we weer bij de auto aan. We reden terug naar het appartement. We rustten heerlijk uit. Later aten we tomatensoep. Deze was een heel stuk beter dan die van gisteren. Terwijl ik ging typen, is Moelai Star Search gaan kijken, een soort Idols-achtig programma met verscheidene onderwerpen. Zojuist zijn we nog naar de Moezel gegaan, naar de zwanen. We hadden brood bij ons. De  zwanen roken geen brood, maar onraad, en waggelden dreigend op ons af. Het brood maakte alles weer goed. We hebben nog even gezeten bij het water en gingen daarna weer terug. Zometeen gaan we weer de Tour de France kijken. En daarna weer naar bed. Hopelijk is het vannacht wat koeler. Gutenabend!

Commentaar? Schrijf het maar!
Ria: De wandeling vond ik erg geslaagd. Eigenlijk had ik geen zin in de soep die ik had gemaakt, maar ach. En wat moeten we vanavond nu weer doen op onze boventil?
Hans: Het was een leuk wandelingetje met veel water, bossen, zon en schaduw. Maar helaas, sommige foto’s zijn mislukt, niet mooi, helaas. En de soep was weer lekker.
Moelai: De wandeling was niet geslaagd: het was veel te warm, veel te lang, veel te heet. Ik heb pijn mijn voeten. Ik ben moe, ik heb slaap. Star Search is leuk.

Maandag 14 juli 2003
DAG 10

19.48   Daar zijn we weer met een nieuwe dag, dag nummer 10. Eerst nog even terug naar gisteravond. Terwijl we de Tour de France aan het kijken waren, hoorden we plotseling vuurwerk. We keken naar buiten en zagen het af en toe boven de bergen uitkomen. Het was waarschijnlijk van het dorpsfeest in Löf, een stadje voor Kattenes. Om 23.10 uur ging ook plotseling het luchtalarm af. Waarom zo laat weten we niet, maar het moest wel een oefening zijn. Ik zal vertellen over vandaag. Na de gebruikelijke rituelen in de ochtend, zijn we naar de supermarkt gegaan. Daar hebben we wat drinken en brood gekocht. Op de parkeerplaats stond de kippenboer en de heerlijke kippen konden we natuurlijk niet doelloos laten ronddraaien. Daarom namen we er eentje mee naar een nieuwe bestemming: de maag van Moelai en mij. Thuis hebben we hier heerlijk van gesmuld. Ik heb nog een Japans puzzeltje gemaakt en daarna zijn we vertrokken naar Cochem. Daar hebben we weer op dezelfde plek geparkeerd als zaterdagavond. We liepen een stuk door en bereikten de Bootverleih, waar ze leuke kleine motorbootjes verhuurden. Het was € 15,00 voor drie personen per half uur, en een verdere persoon zou € 4,00 kosten. We kozen ervoor om een uur te varen. € 38,00 zou je zeggen, maar mama kreeg meer dan € 20,00 terug van haar briefje van € 50,00. Foutje! Ik was de stuurman. De motor werd aangezet en toen was het gas geven. Het was simpelweg een hendeltje overhalen om harder of zachter te gaan. We moesten aan de linkerkant blijven varen, omdat aan de andere kant grote boten vaarden. Het was vandaag weer erg warm, maar op het water was het lekker. Een verfrissend windje en koel water. Het sturen was erg makkelijk, als we maar 10 m van de kant af bleven, anders zouden we nog wel eens kunnen stranden. Moelai heeft ook nog een stukje gestuurd. Na 25 min. zijn we omgekeerd. Af en toe kwamen er andere grote boten langs. De vele golven deden het bootje heen en weer slingeren. Omdat we te vroeg bij het eindpunt kwamen, hebben we nog een paar rondjes gevaren. Ook zijn we nog een stukje de andere kant op gevaren. Het aanmeren viel erg mee. Zeer tevreden liepen we het centrumpje in, op zoek naar een ijsje. We vonden er voor ieder een en aten deze bij het water op.

Vervolgens liepen we naar de Sessellift, de stoeltjeslift. Het zag er minder spectaculair uit dan de kabelbaan in Vianden, maar we zijn er toch, nog voor een hogere prijs ook, ingegaan. We gingen omhoog. Het uitzicht was mooi en je kon ook hier weer een behoorlijk stuk zien, alhoewel je niet verder dan de bergen kon kijken. Bovenaan hebben we gezeten en zijn vervolgens naar een uitzichtpunt gelopen met een kruis. Een tijd later gingen we weer terug naar beneden, met de kabelbaan, alhoewel mama er spijt van had dat ze niet naar beneden is gaan lopen. We wisten niet meer wat te doen en we gingen maar op zoek naar een plaats om te eten. We kwamen uit bij een restaurant met twee ridders-in-harnas-poppen. We namen eerst heerlijk te drinken en bestelden een avondmaaltijd. Mama, Moelai en ik schnitzel en papa ei. Vooraf kregen we salade en bij het eten patat. Het was weer lekker. Na een Dame Blanche als toetje, zijn we weer terug gelopen naar de auto, om vervolgens naar het appartement te rijden. Daar dronken we wat. Terwijl de rest tv kijkt, ben ik dit aan het typen. Ook de komende dagen wordt het weer erg warm, hebben we net op het weer gezien.

21.30   Terwijl mama oma en opa aan het bellen is, zal ik nog even vertellen over daarnet. We zijn namelijk weer naar de zwanen geweest. Vanochtend hadden we wat brood gekocht om aan de zwanen te voeren. De vaderzwaan was er helaas niet bij, maar de moeder en jongen aten hun buikjes vol. Ook kwamen er nog een paar eendjes langs. We hebben nog even op het bankje gezeten en met een zwanenveertje gespeeld. Nu zitten we weer in het appartement. Over een half uur weer het Tour de France uurtje op tv. Daarna houden we het weer voor gezien voor vandaag. Gutenacht!

Commentaar? Schrijf het maar!
Ria: Dat bootje varen was wel zo gaaf, eigenlijk was het uur veel te kort. Ik had wel de hele middag willen varen. Tja, de kabelbaan, vooruit maar. Het eten was weer super.
Moelai: De boot was wel leuk, de kabelbaan was ook wel leuk, het eten was lekker, het ijsje was ook lekker.
Hans: Het was weer een warme dag en we hebben weer veel gedaan. Wat hebben we gedaan? Eerst boodschappen gaan doen, toen bootje varen, kabelbaantje of stoeltjesliftje en lekker gegeten. Ja, verder kan ik niks zeggen, het was een warme dag. Het bootvaren was wel leuk, nog nooit gedaan. De stoeltjeslift was niet zo hoog, ik had hoger verwacht, hoger dan Vianden. Maar helaas. Maar uiteindelijk was het toch leuk, al met al.

Dinsdag 15 juli 2003
DAG 11

21.40   Dag nummer 11, een dag die we niet meer zo snel zullen vergeten. Het leek een leuke dag te worden, een beetje fietsen door de omgeving, maar hij eindigde niet zo goed. Het bleef helaas niet bij een kapotte bril en fiets, maar ook tot een lang bezoek aan het ziekenhuis. Lees verder over deze rampzalige dag, of sla snel om tot dag 12. Want de situatie is niet zo erg dat we dag 12 niet meer mee gaan maken. Of er moet vannacht een atoombom op het appartement vallen…

Moelai en ik werden voor het eerst deze week wakker gemaakt door mama. Het was namelijk de bedoeling om lekker te fietsen. Bij de receptie kon je hele mooi, gloednieuwe fietsen huren voor slechts € 6,00 per dag. Om 11.00 uur stonden we dan bij de receptie. Er waren al vier fietsen voor ons klaar gezet, omdat we dat gisteren al hadden doorgegeven. Het was even proberen voor de juiste zadelhoogte, maar even later konden we vertrekken. We zouden naar Ochtendung fietsen, een dorpje op zo’n 20 km afstand, waar zich een vulkaanmuseum bevond. Het leek ons wel interessant. We volgden de autoweg langs de Moezel naar Kobern-Gondorf. Onderweg hebben we nog even gestopt. Hoewel we nog niet zo ver waren, had Moelai geen zin meer om te fietsen. In Kobern-Gondorf dachten we dat we door moesten rijden richting Koblenz. Dus fietsten we een kilometer door. Dit hadden we beter niet kunnen doen, omdat het de verkeerde kant op was. Weer terug dus. In Kobern-Gondorf hebben we bij een bakker een paar croissantjes gekocht, die we buiten lekker opaten. Rond 13.00 uur gingen we op zoek naar de weg naar Ochtendung. Deze vonden we, maar we kwamen bij een autoweg terecht die hoog de bergen in ging. We stopten hier, omdat we niet zeker wisten of we daar konden fietsen, en of wij dat stuk wel konden fietsen. Papa ging even kijken. Hij fietste naar boven, dit had hij echter beter niet kunnen doen. Terwijl hij weer naar beneden ging, is zijn petje afgewaaid. Op hetzelfde moment raasde er een vrachtwagen voorbij. Enkele ogenblikken later zagen we papa op de grond liggen. We renden er naar toe, enkele voorbijgangers stopten. Een man stapte uit zijn auto om te helpen. Papa had een kleine vleeswond linksboven zijn linkeroog, zijn oor bloedde en er waren enkele schaafwonden. Ook deed zijn linkerschouder erg pijn. Hij duizelde.

Wat was er gebeurd? We zullen het nooit precies weten, maar waarschijnlijk heeft papa met de handrem van het voorste wiel geremd terwijl hij naar beneden reed. En daardoor is hij gevallen. De vrachtwagen had er gelukkig niets meer te maken. Papa was er niet goed aan toe. De man bood ons aan hem naar de dokter te brengen. Mama en Moelai bleven achter bij de fietsen en papa en ik gingen mee. De dokter was gelukkig niet zo ver. De zuster ving ons op. Even later kwam de dokter. Hij onderzocht papa en dekte de wonden af met verband. De twee wonden moesten gehecht worden. Er moest een ambulance komen. Ondertussen waren mama en Moelai ook gearriveerd. Het duurde even voordat de ambulance er was. We reden naar Koblenz, een grote stad met een ziekenhuis. Papa begon zich hier al iets beter te voelen. In het ziekenhuis moesten we erg lang wachten. Er moesten röntgenfoto’s worden gemaakt van papa’s schouder en hoofd. Na weer heel lang wachten kon papa een behandelkamer worden ingereden. Hier moesten we weer erg lang wachten.

Tegen 16.30 uur kwamen eindelijk de dokters. De wonden bij zijn oog en oor moesten gehecht worden. Terwijl mama, Moelai en ik buiten wachtten, lag papa binnen met een verdoving. Een tijd later konden we naar binnen. De schouder was gelukkig niet gebroken. De wond bij zijn oog is met vijf hechtingen gehecht en zijn oor met tien hechtingen. Papa kreeg nog een tetanusprik. Alles was gelukkig weer goed. Overmorgen moeten we bij de dokter in Kobern-Gondorf terugkomen voor een controle en volgende week moeten de hechtingen bij zijn oog eruit worden gehaald. Met de taxi reden we terug naar het appartement. Daar hebben we gedronken. De fietsen stonden echter nog in Kobern-Gondorf. Papa kon ons ernaar toe rijden. Hij voelde zich al wat beter, alhoewel hij nog pijn in zijn linkerschouder had. Moelai’s fiets en de kapotte fiets gingen terug met de auto, mama en ik zijn teruggefietst. De hoteleigenaar was hier natuurlijk niet blij mee. De fietsen waren namelijk pas twee weken oud. Als de fiets te repareren valt, dan zal dat donderdag gebeuren, anders moeten we een rekening van € 300,00 betalen. We hebben hier macaroni gegeten en mama en Moelai zijn nog naar de zwanen geweest. Nu ga ik de Tour de France kijken, want dat is allang begonnen.

Woensdag 15.24         We zijn alweer een dag verder. Gisteravond was de Tour de France nogal laat afgelopen en ik had geen zin meer om verder te typen. Vandaar dat ik dat nu even doe. Papa was al vroeg naar bed gegaan. Het was een leuke Tour de France etappe. Halverwege sprongen er allerlei demonstranten midden op de weg, waardoor het hele peloton stil kwam te staan. Ook werd een Nederlander derde. Blader na het commentaar snel verder naar morgen, want dan kan je de dag van vandaag tot nu toe lezen. Gutentag!

Commentaar? Schrijf het maar!
Hans: Uitgerekend ik moet weer vallen. Balen. Maar al met al met veel pijn lijden, gaat het toch wel. Ik hoop dat ik de rest van de week niet verpest, maar dat denk ik niet. Ik zit met mijn schouder tot last.
Ria: Wat een dag! We dachten zo heerlijk te gaan fietsen, maar we belandden de hele middag helaas in het ziekenhuis. Helaas, onze fietsdag was dus een rampendag. Maar aan de andere kant, papa kan nog lopen, lachen en praten. Al met al is het toch nog een beetje meegevallen.
Moelai: Het was lang fietsen en het was heel heet. Erg geschrokken van papa’s ongeluk, maar we hoefden niet meer te fietsen! Arme papa!

Woensdag 16 juli 2003
DAG 12

15.30   Het was vandaag een saaie dag, en de dag is niet eens voorbij. Wat we hebben gedaan? Simpelweg niets. Hoewel er niet veel te vertellen valt, zal ik toch maar bij vanochtend beginnen. We konden vanochtend lang uitslapen. Niet dat dat echt gebeurde, omdat het erg warm was. We stonden langzaam op en ontbeten. De situatie bij papa was nog niet echt veranderd, hij heeft nog steeds erg pijn aan zijn schouder en hij kan bijna niets met zijn linkerarm. Dat is ook de reden waarom hij nu op bed ligt. Ik heb vanochtend wat gepuzzeld, Moelai tv gekeken. We hebben gedronken en ook nog eens geluncht. Vandaag is het erg warm, heel erg warm. Het is hierboven op zolder bijna niet uit te houden. Daarom zijn we maar naar buiten gegaan. We namen wat drinken en (puzzel)boekjes mee en gingen naar het bankje bij het water. Papa wilde ook even naar buiten en is ook meegegaan. We hebben daar zo’n anderhalf uur gezeten. We waren niet de enigen. Vele andere zochten verkoeling in de schaduw van de bomen of gingen zonnen in de zon. Echt veel verkoeling was er niet. Zelfs in de schaduw was het erg warm. Af en toe stond er een windje, maar die was ook warm. Af en toe vaarden er bootjes voorbij. Vogels waren waarschijnlijk al van de daken of uit de bomen gevallen, want die zagen we niet. Wel zagen we een eendje in zijn eentje tegen de stroming in zwemmen. Een tijd later ging hij weer terug. Ook waren de vader- en moederzwaan in het water met hun drie jongen. Het was een leuk gezicht hoe ze heen en weer dobberden in de golven van de stroming en van de voorbijvarende boten. Het bankje begon erg hard te worden en papa wilde weer gaan liggen, dus gingen we terug naar het appartement. Eerst kochten we ijsjes bij een winkeltje. Dat was lekker verfrissend. Nu zitten we weer hier op zolder. Geen idee wat we nog meer gaan doen.

22.06   Daar zijn we weer en we hebben weer heel veel gedaan. Normaal gesproken zou ik de waarheid vertellen, maar nu lieg ik. We hebben ook na vanmiddag niets bijzonders meer gedaan. Papa lag dus op bed. Moelai heeft wat televisie gekeken en ik gepuzzeld. Helaas is het vandaag de rustdag van de Tour de France, anders hadden we die de hele middag kunnen kijken. Dit was natuurlijk erg jammer. Mama heeft ook niets bijzonders gedaan. Ook het eten stelde niet zoveel voor. We hadden namelijk niet veel meer in huis, alleen een pak spaghettini. Deze heeft mama maar klaargemaakt en we aten dus erg simpel.

Na het eten heb ik nog gepuzzeld. Mama en Moelai zijn de zwanen gaan voeren. Buiten werd het steeds bewolkter. Het begon te waaien. Op het journaal hadden we al gezien dat er grote onweersbuien in Frankrijk waren en dat deze ook naar Duitsland zouden gaan. En dat merkten we, het waaide steeds harder en het begon een beetje te druppelen. Op dit moment is het al wat minder. Op tv kwam Buffy the Vampire Slayer, een nieuwe aflevering die bij ons pas na de zomer komt. De nagesynchroniseerde versie in het Duits was zoals altijd verschrikkelijk. De stemmen van een oude aflevering van Angel, dat nu bezig is, zijn ook niet om over naar huis te schrijven. Ik ga zometeen de afgelopen twee dagen even voorlezen en verder zullen we niet veel meer doen. Bis morgen!

Commentaar? Schrijf het maar!
Ria: Ja, wat moet ik nou schrijven als commentaar? Nee, ik kan wel allerlei rare dingen gaan zeggen, maar dat is ook niet leuk. Het is balen zo. Domme dag.
Hans: Vandaag niks gedaan. Saaie dag, alleen door mij. Saaie, warme dag.
Moelai: Nee.

Donderdag 17 juli 2003
DAG 13

20.51   Wat kan ik nou weer vertellen? Het is vandaag de een-na-laatste hele dag hier. We vinden dat de tijd te langzaam gaat en willen dat het al zaterdag was, omdat we dan naar huis kunnen. Het is nogal saai hier, zeker nu we niet zoveel kunnen doen. We hebben het ook vandaag weer simpel gehouden. Vanmorgen werden we vroeg wakker. Dit omdat het vannacht bloedheet was in de slaapkamers. Gelukkig was het vandaag niet meer heet. De zon heeft plaatsgemaakt voor vele wolken en het waaide behoorlijk. Het voelde een stuk koeler aan. Vanochtend hebben we niet veel gedaan. De tv stond aan en het puzzelboekje lag open. We hebben ontbeten, gedronken en geluncht. Na de lunch moesten we naar Kobern-Gondorf, want papa had om 12.30 uur een afspraak bij de dokter. Het zaakje moest worden nagekeken. Dus zaten wij keurig op tijd in de wachtkamer. Ik pakte er maar een boekje bij. Even later had ik het boekje wel gezien. Ik dacht dat papa wel geroepen zou worden. Wij wachten. Er kwam een andere patiënt binnen. Het duurde lang. Ik pakte nog maar een boekje. Het duurde nog langer. Na 50 min. konden we eindelijk naar binnen. Belachelijk, maar ja, niets aan te doen. Het gaasje op papa’s schouder werd gewisseld en het verbandje op de hoofdwond mocht eraf. Ook kreeg papa een nieuwe pleister op de wond op zijn enkel. We kregen nog extra gaas mee om zaterdag te verwisselen. Na de dokter reden we door naar de supermarkt. Moelai voelde zich niet helemaal lekker en bleef in de auto zitten. We hadden lege flessen die we moesten inleveren. Ook kochten we nog twee flessen limonade, een pak melk en broodjes. We reden weer terug naar het appartement. Veel meer konden we niet doen. De rustdag van de Tour is voorbij en we zijn de 11^e etappe gaan kijken. Het was wel leuk om te kijken, zeker omdat Bram de Groot, die eergisteren derde werd, vandaag als tweede eindigde. Het lijkt dus iets beter te gaan met Nederland. De Tour was om 17.15 uur afgelopen en we hadden honger. We hadden al besloten om naar de Chinees in Kobern-Gondorf te gaan. In het kleine dorpje konden we zelfs kiezen tussen twee Chinezen. We reden naar de ene, om vervolgens naar de andere te rijden, om daarna weer naar de eerste te gaan om daar te eten. Het was een klein restaurantje die op de achtergrond Chinese muziek draaide, iets wat je niet vaak meer hoort. We waren de enige klanten. Voordat we zaten, waren de kaarten al in onze handen geduwd door een Chinees vrouwtje. Nog geen minuut na het bestellen van de drankjes, stonden deze al bij ons op tafel. Papa bestelde een vegetarische schotel, mama vlees à la China, Moelai varkensvlees en ik kippenborst. Even later hoorden we wat in de keuken en papa’s eten werd geserveerd. We hoorden weer wat in de keuken en Moelai’s eten werd geserveerd. Zo volgden ook die van mij en mama. Het eten was lekker, maar wel pittig. De vier borden zagen er echter wel bijna hetzelfde uit. Het vrouwtje bleef de hele tijd op ons letten. Ze had blijkbaar niets anders te doen en bleef maar kijken. Het was een vreemd vrouwtje. We waren de hele tijd de enige klanten, tot er op een moment nog twee kwamen, hierna volgden er nog vier. Het vrouwtje was weer blij. Toen we alles op hadden, bestelden we nog ijs. Moelai zag pistache-ijs op de kaart staan en ik mini-Vienetta, maar hoe graag we dit ook wilden, het was natuurlijk niet voorradig. Moelai nam maar een bananensplit en ik, net als mama een Dame Blanche. Papa had een walnotenijsje. De bijna vierkante bolletjes kon je eten met een vierkant lepeltje. Vreemd, maar wel lekker. Na een paar gekke foto’s zijn we terug naar het appartement gegaan. Mama heeft oma gebeld en we hebben gedronken. Wat we verder nog gaan doen vanavond, weet ik niet. De samenvatting van de Tour de France hoeven we immers niet meer te zien.

22.36   We hebben zojuist niet veel meer gedaan. Ik heb de familie stevig aan de tand gevoeld en hen de enquête laten invullen. En dat was het voor vandaag. Schlaf lecker!

Commentaar? Schrijf het maar!
Moelai: Chinees was wel lekker.
Hans: Gelukkig is het vandaag koeler geworden. De dokter heeft mijn wond verschoond en vond alles er goed uitzien. Daarna hebben we lekker bij de Chinees gegeten.
Ria: Tja, het was weer niet veel bijzonders vandaag. Maar ja, we doen het er maar mee. Lekker gegeten bij de Chinees.

Vrijdag 18 juli 2003
DAG 14

20.26   Morgen zullen we rond deze tijd weer thuis zitten. Eindelijk! Maar zover is het nog niet. Terwijl Moelai naar het kleine rappende jongetje in Star Search kijkt, zal ik de laatste hele vakantiedag beschrijven. Vanmorgen konden we weer langer uitslapen. We hadden vannacht geen last van de warmte en de treinen toeterden vanochtend gelukkig niet. We gingen bij de receptie informeren over de kapotte fiets. De vrouw van de eigenaar wist daar niet veel over te vertellen, dus we moesten vanavond maar terugkomen. De rest van de ochtend hebben we niet veel gedaan.

We hebben geluncht en bedachten wat we vanmiddag konden doen. We besloten om naar Koblenz te gaan. Het was voor papa gelukkig niet zo ver rijden en de weg vinden was ook niet moeilijk. Het was simpelweg de Moezel naar het noorden volgen. In Koblenz zelf was het ook niet zo moeilijk om een parkeergarage te vinden. Ook van Koblenz hadden we een beschrijving en een kaart in een boekje staan. Er waren enkele bezienswaardigheden en een grote winkelstraat. Deze gingen we eerst maar door. Er waren vele verschillende winkels. We kochten nog een nieuwe zonnebril voor papa, Moelai kocht een truitje en een ring en mama kocht een nieuwe cover voor haar mobiel. Toen we het hier wel gezien hadden, liepen we door naar de Rijn. Onderweg kwamen we nog langs enkele kerken. Bij de Rijn kochten we nog een ijsje. Je kon overal diverse rondvaarten maken over het water, maar dat hebben we niet gedaan. We liepen naar Deutschland Ecke, een hoek waar de Rijn en de Moezel samenkomen. We hebben daar gezeten. Langs de randen waren allerlei vlaggen en in het midden stond een 14 meter hoog ruiterstandbeeld van Wilhelm I. Deze stond op een verhoging en papa en ik zijn over 107 treden naar boven gegaan. We konden helaas niet bij het beeld, maar we hadden wel een leuk uitzicht over de twee samenkomende rivieren en hetgeen wat er achter lag. Ook konden we een burcht zien aan de andere kant van de Rijn. Langs de Moezel liepen we weer terug naar het centrum. Daar gingen we op zoek naar een plek om te eten. We vonden een snackbar die aan onze wensen voldeed. Mama en Moelai namen schnitzel, papa een Duitse frikadel, wat neerkwam op een platte gehaktbal, en ik een braadworst. Het was niet het beste van het beste, maar het was redelijk te eten. Vervolgens liepen we naar het Eiskaffee, waar ze een zeer uitgebreide kaart met heerlijke ijscoupes hadden. Moelai wou simpelweg pistache, maar dat hadden ze natuurlijk niet. Papa nam een coupe met walnoten, mama met ananas en ik met vruchtjes. Het was erg lekker. We liepen weer terug naar de auto en reden vervolgens naar Kattenes terug. Daar gingen we eerst maar langs de receptie, om het probleem met de fiets af te handelen. Het repareren van de fiets zou € 327,45 kosten, terwijl een nieuwe fiets € 300,00 kost. We moesten dus een nieuwe fiets betalen. We zullen morgen de helft betalen en de andere helft pas in Den Haag. Misschien valt er nog iets te regelen met de verzekering. Maar dat zullen jullie, als lezers, helaas niet meer horen.

Hier terug is Moelai Star Search gaan kijken. We hebben ondertussen ook nog gedronken. De rest van deze laatste avond zal de televisie ook wel aan staan. De samenvatting van de Tour de France komt immers ook nog. Daarom houd ik het hier bij voor vandaag. Morgen krijg je van mij live verslag vanuit de auto en dan zit het er weer op. Vannacht de laatste nacht in deze bedden, morgen weer onze eigen bedden. Ik heb helaas geen Duits afscheidswoordje voor vandaag, want ik kan er geen verzinnen.

Commentaar? Schrijf het maar!
Ria: We hebben nog heerlijk in Koblenz gewandeld. Het eten was iets minder, maar het ijs was heerlijk.
Hans: Koblenz is me tegengevallen. Ik had echt een Duitse stad verwacht à la Keulen. Al met al, het was wel een leuke dag.
Moelai: Ik heb een hele leuke ring en truitje gekocht. Star Search is leuk.

Zaterdag 19 juli 2003
DAG 15

12.38   Goedemiddag! Het is zaterdagmiddag, het zonnetje schijnt heerlijk en wij zijn op weg naar Den Haag. Het is vandaag de allerlaatste vakantiedag. Nog even en dan is het weer voorbij, zowel de vakantie als dit Vakantiedagboek. Maar eerst nog maar even terug naar vanochtend. We zijn vroeg opgestaan, zo tussen 7.30 uur en 8.00 uur, terwijl we pas om uiterlijk 11.00 uur weg moesten. Maar waarom zouden we nog langer blijven? We pakten de laatste dingen in en propten de auto weer vol. We verlieten het appartement voorgoed, want hier hoeven we niet meer terug te komen. Bij de receptie leverden we de sleutel in en handelden we de zaak met de fiets af. We moesten de helft betalen en een papiertje ondertekenen voor de andere helft. Om 9.40 uur reden we weg. We maakten een tussenstop in Kobern-Gondorf om de lege flessen en blikjes in te leveren en broodjes te kopen. Vervolgens gingen we op weg. Onderweg hebben we niet veel gedaan. We kwamen nog wel vast te zitten in enkele files, vanwege zogenaamde wegwerkzaamheden. Om 12.00 uur hebben we gestopt bij een tankstation, waar we gegeten hebben. Zojuist zijn we de Nederlandse grens overgegaan. Den Haag komt steeds dichterbij.

14.39   Zo’n half uur geleden zijn we weer de Nederlandse grens overgereden. We hebben namelijk een heel stuk door België gereden, omdat we dan geen last hebben van files. We hebben daarnet bij een benzinestation gestopt om te tanken en een ijsje te eten. Nu zijn we weer op weg.

15.22   Den Haag is nog maar 14 km van ons verwijderd.

Het vijfde Vakantiedagboek, het jubileumnummer, komt op z’n eind. De vakantie zit erop, en ik ga afscheid van jullie nemen. 15 Dagen lang hebben jullie met ons meegeleefd en ik hoop dat jullie het, ondanks enkele tegenvallers en tegenslagen, toch leuk vonden om te lezen. Ik blijf het elk jaar herhalen, maar ik heb er ook dit jaar weer met plezier aan gewerkt, ook al liet ik dat niet altijd merken.

Den Haag is in zicht, ik houd het voor gezien. Ik wens jullie een goed jaar en misschien tot volgend jaar bij Vakantiedagboek 2004.

Dit was Vakantiedagboek 2003.

Auf Wiedersehen!

Commentaar? Schrijf het maar!
Ria: In de file staan was niet zo leuk, maar ach, we zijn weer veilig thuisgekomen. En dat is het belangrijkste.
Hans: We hebben veel te lang in de auto gereden. We hebben denk ik een klein omweggetje gemaakt, en mede verband ook door de file. Normaal duurt de reis maar vier uur, maar vandaag was het bijna zes uur. En het was weer een warme dag, gelukkig hebben we airco in de auto.
Moelai: De file duurde lang, maar we zijn gelukkig weer thuis.

Enquête

De familie Kessing is door mij weer stevig aan de tand gevoeld. Deze vakantie heeft een hoop stof doen opwaaien en iedereen kon zich lekker afreageren in de nieuwe rubriek ‘Commentaar? Schrijf het maar!’. Maar ook is er dit jaar weer de enquête, om iets dieper op bepaalde vakantieaspecten in te gaan. We hebben de vragen allemaal beantwoord en dit is ook allemaal letterlijk opgeschreven.

Luxemburg

(1) Wat vonden jullie van de bungalow?

Jassin:        Het is een mooie bungalow, maar iets kleiner dan we hadden verwacht. Niet veel op te merken, alleen saaie tv-zenders.
Ria:           Mooi huisje, maar wel erg donker. De bedden slapen goed.
Hans:        Deluxe, alles zit erop en eraan. Televisie, magnetron, vaatwasser, strijkplank. Wat je thuis hebt, heb je hier ook.
Moelai:      Klein, maar wel leuk. En mijn kamer was wel groot genoeg. Het is wel gezellig buiten en het is heel donker. Het stikt hier van de vliegen enzo en de tv-zenders zijn niet echt leuk, want je hebt geen muziek. En het is maar goed dat er twee wc’s zijn, want anders stinkt het zo, want de drollen spoelen niet door. En jammer dat we geen bovenverdieping en radio hebben. De bank zit wel lekker. En er zit geen spiegel in mijn kamer en de badkamer is wel mooi, maar de douche is niet lekker omdat het een rot piesstraaltje is. De bel van het huisje is grappig.

(2) Wat vonden jullie van het park?

Jassin:        Het is een klein park. Maar wat maakt het ook uit? Klein, maar fijn.
Ria:           Mooi onderhouden park, maar wel erg klein en stil.
Hans:        Te rustig, te vlak.
Moelai:      Klein, maar gelukkig dat het zo klein is, want dan hoeven we niet elke dag door het park te lopen. Je hebt veel ruimte om te badmintonnen. Het is wel erg stil hier.

(3) Wat vonden jullie van het landschap?

Jassin:        Het landschap in Luxemburg? Ja, een beetje hetzelfde als anders. Heuvels en bossen. Net als in België en Duitsland.
Ria:           Het landschap is prachtig hier. Alleen is er weinig interesse voor wandelingen, dus zie ik weinig van de landschappen.
Hans:        Mooi, maar ik had meer verwacht. Ik had het heuvelachtiger verwacht.
Moelai:      De kloof was mooi en de watervalletjes ook. De beek was leuk.

Duitsland

(4) Wat vonden jullie van het appartement?

Jassin:        Het is een groot appartement, maar ontzettend onhandig vanwege de schuine daken. Ik kon niet eens staan in de douche.
Ria:           Een grote ramp. En een grote teleurstelling. Ik zit opgesloten in een warme boventil. Met allemaal schuine daken, ik stoot elke keer m’n kop. Conclusie: rampzalig.
Hans:        Ach, het is wel groot, maar kijk uit voor je hoofd. En het is erg warm, omdat het onder het dak zit. Weinig uitzicht.
Moelai:      Geen reet aan. Alles loopt veel te schuin, je stoot je kop overal tegenaan. Het is bloedheet en er is geen balkon. We moeten helemaal naar boven lopen om bij het appartement te komen. Je kan niet goed douchen, als je de koudwaterkraan aan zet, krijg je warm water. Het enige wat goed is, is dat de bank lekker zit.

(5) Wat vonden jullie van het landschap?

Jassin:        Het landschap hier is saai, maar wel leuk dat we aan een rivier zitten.
Ria:           Het landschap is wel erg mooi. We zitten midden in een dal, en het ziet er best mooi uit.
Hans:        Het is wel mooi, alleen langs de Moezel. Aan een kant water, aan de andere kant bergen. En het dorp zit daartussenin.
Moelai:      Er zijn heel veel wijngaarden. Het landschap vind ik op al die andere landschappen lijken, er zijn allemaal bomen.

Algemeen

(6) Wat vonden jullie in het algemeen van de vakantie?

Jassin:        We hebben leukere vakanties gehad dan deze. De eerste week in Luxemburg was wel leuk, maar de tweede stelde eigenlijk niks voor. Dit komt door én het appartement, én de saaie omgeving, én papa’s ongeluk.
Ria:           Luxemburg is heel erg leuk geweest, ondanks dat ik daar ziek ben geweest. Tja, en de week Duitsland is erg tegengevallen.
Hans:        Luxemburg was net een mooie vakantie, we hebben veel kunnen doen. In Duitsland is het tegengevallen, omdat we in een appartement zitten. Je kan weinig doen in de omgeving. En mijn ongeluk bederft alles.
Moelai:      De eerste week was wel leuk, maar de tweede week niet. En de ijsjes in Cochem waren heel lekker. De insecten waren irritant.

(7) Welke activiteit(en) vonden jullie het leukst?

Jassin:        De dag dat we met de kano’s in het water dobberden, was de leukste dag. Ik vond het ook leuk om kapitein te zijn van de motorboot over de Moezel.
Ria:           Het kanovaren vond ik het leukst en blijf ik het leukste vinden. En het motorbootje varen was ook enorm gaaf.
Hans:        Het kanovaren vond ik wel leuk. Het weerzien van Trier was aardig. De motorboot in Cochem was ook leuk, lekker voor de verkoeling.
Moelai:      Het kanoën en winkelen. En het scheppen van visjes met de zeef in de kano.

(8) Het spreekt voor zich dat papa’s ongeluk niet leuk was, maar wat vonden jullie, afgezien van dit, niet leuk aan de vakantie?

Jassin:        Het gevolg van het kanoën, ik had namelijk erg verbrandde schouders, en dat deed de dagen daarna nogal pijn. En Duitsland was nogal saai.
Ria:           Het appartement in Duitsland. Want dat doet voor mij de das om.
Hans:        Het warme weer, want ik houd hier niet van.
Moelai:      Het wandelen en het fietsen. Ik vond het appartement niet leuk.

(9) Wat vonden jullie van het eten?

Jassin:        Het eten van mama was zoals gewoonlijk wel lekker, alhoewel de spaghettini nogal simpel was. Het eten in de restaurants was ook erg lekker, vooral de halve haan in Vianden.
Ria:           Och, ik heb wel lekker gegeten, hoor. Zeker in het harnasrestaurant in Cochem heb ik lekker gegeten. Dat was voor mij het beste restaurant.
Hans:        Ja, voor mij is het niet zo moeilijk. Ik lust bijna niets en ik neem altijd hetzelfde. De Chinees was het lekkerst. Een frikadel en patat is ook altijd hetzelfde.
Moelai:      Lekker. Ik vond alles lekker.

(10) Wat vonden jullie van het weer?

Jassin:        In Luxemburg hadden we prachtig weer, maar in Duitsland was het te warm. Het was niet lekker om zo buiten te lopen. De zon scheen te fel in mijn nek.
Ria:           Schitterend. Behalve een dag, want toen was het 36°C, en dat is een beetje teveel van het goede.
Hans:        In Luxemburg was het nog uit te houden, in Duitsland was het te warm.
Moelai:      Het was wel bloedheet, hoor. Het had iets koeler mogen zijn. Maar door het weer ben ik wel bruiner geworden.

(11) Wat vonden jullie van Vakantiedagboek 2003?

Jassin:        Het is me helaas niet gelukt om Vakantiedagboek 2002 te overtreffen, maar al met al is het toch een uniek jubileumnummer geworden.
Ria:           Ja, zoals gewoonlijk weer erg te gek. Het lijkt wel alsof het steeds beter wordt. Te gek gedaan.
Hans:        Wel leuk opgesteld. Ondanks dat wij niets te doen hebben, heeft Jassin er toch een heel verhaal omheen verteld.
Moelai:      Wel leuk. Gewoon leuk.

(12) Wat vonden jullie van de nieuwe rubriek: ‘Commentaar? Schrijf het maar!’?

Jassin:        Ik heb hem zelf bedacht en in het dagboek gezet, in de hoop dat hij goed ontvangen zou worden. Ik ben blij dat de anderen hem leuk vinden. Ik ben er zelf erg tevreden over.
Ria:           Ja, ik vind het heerlijk dat ik op heel veel dingen commentaar kan geven. Erg fijn om je eigen mening eens te vertellen.
Hans:        Om terug te kunnen lezen hoe ik erover dacht op die bewuste dag.
Moelai:      Leuk dat je commentaar mag geven.

(13) Volgend jaar weer naar Luxemburg en Duitsland?

Jassin:        Nee, ik heb het hier ondertussen wel gezien. Een beetje van hetzelfde allemaal.
Ria:           Ik zou graag Luxemburg en Duitsland nog willen zien, maar niet volgend jaar. Maar in de aankomende jaren.
Hans:        Nee, allebei niet, want Duitsland heb ik nu wel gezien en Luxemburg is te klein om voor een tweede keer naar toe te gaan. Duitsland hebben we al een paar keer bezocht, dus dat hoeft niet meer. Frankrijk of Oostenrijk ofzo.
Moelai:      Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeh.

(14) Volgend jaar weer zo’n vakantie als deze?

Jassin:        Nee, zo’n leuke vakantie was het ook nou weer niet. De eerste week ging nog wel, de tweede maakte het verlangen naar huis nog groter.
Ria:           Nee, dank je. De eerste week ben ik zelf ziek, de tweede week komen we in een rotappartement en valt papa van zijn fiets. Nee, zo’n vakantie wil ik nooit meer.
Hans:        Nee, want ik wil niet nog een keer vallen. En ik wil niet dat het weer zo heet wordt. En ik wil meer uitvalswegen, zodat we meerdere kanten op kunnen.
Moelai:      Nee, omdat ik niet in een appartement wil zitten.