Mijn reis heeft tot dusver min of meer hetzelfde aantal dagen geduurd als mijn reis door China, Tibet, Hong Kong, Vietnam, Thailand, Laos en Cambodja twee jaar geleden. Toen heb ik een hoop landen gezien, maar ook dit jaar heb ik een hoop landen aan dit rijtje kunnen toevoegen. Nu ik terugkijk op de afgelopen 5,5 maand, kan ik niets anders zeggen dan dat ik het opnieuw geweldig vond, en ben ik ontzettend blij dat ik opnieuw m’n kans heb gegrepen om meer van Azië te ontdekken. Man, wat is er in de afgelopen maanden weer ontzettend veel gebeurd! De Filipijnen waren één grote verrassing. Ondanks dat de levensstijl van de mensen erg primitief was, was het land vele malen mooier dan ik dacht, met meer interessante plekjes dan dat ik ven tevoren had ingepland. De mensen waren altijd vriendelijk en mijn verblijf tussen de lokale bevolking is nog steeds een periode die ik diep koester. Japan was precies zoals ik gehoopt had, en misschien nog wel beter. Het land dat altijd al hoog op mijn verlanglijstje stond, was een genot om doorheen te reizen. Het was fijn om de westerse luxe tot m’n beschikking te hebben en een wereld te zien die moderner is dan de onze, maar aan de andere kant ook kennis te maken met zoveel klassieke elementen. De steden, tempels en festivals hier waren onvergetelijk. Ook Zuid-Korea wist me meer te boeien dan ik dacht. De natuurschoon, de gemakken van een grote metropool en een leuk weerzien maakten m’n verblijf toch zeker erg aangenaam. En er was nog wat spanning te vinden ook! Java in Indonesië was natuurlijk geweldig met de familie-ontmoetingen die ik daar heb gehad, iets dat ik nooit zal vergeten en hopelijk nog eens zal mogen herhalen. De rest van het eiland was echter ook adembenemend. Uiteraard was het ook fijn om na enige vertraging eindelijk een bezoek te brengen aan Maleisië. Het was het wachten in ieder geval meer dan waard, met een aardige diversiteit aan omgevingen en activiteiten. Borneo was vervolgens een plek waar het ene hoogtepunt na het andere volgde. Dit was met recht een avontuur waar je U tegen zegt. Het waren misschien enkele primitieve weken, maar de dingen die ik daar heb gezien, zullen me nooit meer ontgaan. En dan zouden we bijna het kleine Brunei vergeten, een klein pareltje, ook al was het maar voor een paar uur! Met nog meer bijzondere ontmoetingen was Singapore natuurlijk ook een lichtpuntje tijdens mijn trip en het was fijn om weer even in een grote stad te zijn na alle jungle. Maar ook voorafgaand aan alle prachtige stranden en rijstvelden die Bali en Nusa Tenggara met zich meebrachten. De angstaanjagende blikken van de komodovaranen staan nog steeds op m’n netvlies gebrand.

Tot mijn grote teleurstelling komt er dan nu helaas een einde aan dit overweldigende avontuur. Het einde kwam gelukkig niet onverwachts, zoals de vorige keer. Toch zit het backpacken door Azië er nu op. Het moeten zoeken naar een slaapplek, het regelen van transport, het uitproberen van nieuwe gerechten, het ontmoeten van gezellige reizigers en vriendelijke lokale mensen, het avontuur dat wacht achter elke hoek, de onvoorspelbaarheid van een geplande route, het leren kennen van nieuwe culturen, het zien van nieuwe plekken; bij deze houdt het min of meer op. Mijn backpackavontuur is afgelopen en uiteraard betreur ik dat ten zeerste. Toch kijk ik met een enorme glimlach -ondanks misschien die ene traan in m’n ooghoek- terug op de geweldige tijd die ik heb gehad. Azië is en blijft een prachtig werelddeel en opnieuw kan ik iedereen aanraden om hier eens een bezoekje te brengen. En ook ik zal zeker eens terugkeren naar dit continent, want er zijn nog genoeg plekken over die ik nog steeds niet gezien heb. Niet alleen bedoel ik hiermee enkele plekken in mijn bezochte landen, waar ik geen tijd voor heb gehad, maar ook bedoel ik hiermee de landen die ik nog niet gezien heb. Graag zou ik het oosten van China willen zien, de steppes van Mongolië, het nu nog onontwikkelde Myanmar (voordat het te laat is en te toeristisch wordt), maar ook Taiwan, Macau, Oost-Timor en misschien Noord-Korea wel, plekken die waarschijnlijk iets minder tot de verbeelding spreken, maar ongetwijfeld wederom een mooi avontuur kunnen opleveren.

Toch is mijn volledige reis nog niet ten einde gekomen. Ik heb namelijk nog een hele maand te gaan. Een nieuw hoofdstuk zal zich voor me openen. Een nieuwe plek, een nieuw begin, een nieuwe ervaring. Bijna een jaar lang heb ik nu door Azië gereisd en de landen die ik bezocht heb, hebben mij ontzettend veel gegeven. Ik vond dat het tijd was om iets terug te doen. Nepal, een land geperst tussen China (Tibet) en India, is het armste land van Azië en staat voornamelijk bekend om de prachtige wandelingen die je er kunt maken. Daarnaast is dit landje eigenaar van ‘s werelds hoogste bergtoppen, waaronder die van de Mt. Everest. Omdat het land zo arm is, is het afhankelijk van internationale steun. Veel kinderen krijgen slechte Engelse les, opvang van weeskinderen in weeshuizen laat meestal te wensen over en vrouwen worden vaak ondergewaardeerd. Als afsluiting van mijn reis zal ik vier weken lang vrijwilligerswerk in Nepal gaan doen.  Met Activity International, een Nederlandse organisatie die zich inzet op verschillende vrijwilligersprojecten over de hele wereld, zal ik naar Kathmandu gaan om daar vier weken lang als vrijwilliger aan de slag te gaan. Ik zal daar vijf dagen in de week gaan werken bij een project dat ik daar ter plekke pas aangewezen krijg. In de weekenden zal ik dan vrije tijd hebben om iets meer van het land te zien. Mijn trip naar Nepal, een land waar ik nog nooit eerder ben geweest, zal zich daarom niet helemaal focussen op het bezichtigen van toeristische plekjes, alhoewel dit ongetwijfeld vast wel in beperkte mate zal gebeuren. In plaats daarvan zal ik m’n armen vier weken lang uit de mouwen steken om een steentje bij te dragen aan de ontwikkeling van het land en het land en de mensen op een andere manier te leren kennen. Het zal hopelijk een erg leerzame, bijzondere en plezierige tijd  gaan worden, waar ik uiteindelijk een goed gevoel aan hoop over te houden. Het zou een hele hoop voldoening moeten geven. Het is iets dat ik nog nooit eerder heb gedaan en is daarom best wel spannend, maar ik ben er van overtuigd dat het iets heel speciaals gaat worden. De afgelopen maanden ben ik aardig wat mensen tegenkomen die me vol enthousiasme vertelden hoe leuk ze het wel niet hebben gehad bij ontwikkelingsprojecten, of tijdens het lesgeven in het buitenland. Ik maak me daarom ook niet zoveel zorgen. Het is mijn manier om xie-xie, cam on, khob kun ka, khawp jai, awkunh, salamat, arigato, gamsa hamnida en terima kasih te zeggen voor alles wat ik in Azië heb meegemaakt. Ik eindig in de buurt van waar ik bij mijn eerste Azië-reis was begonnen, in de buurt van Tibet. Ik ben als het ware het klokje rondgegaan. Misschien dat met Nepal tevens de weg naar India wordt geopend, maar dat zullen we later nog weleens zien. Eerst is het tijd voor Nepal en ik weet zeker dat het de ultieme afsluiting gaat worden van opnieuw een prachtige periode van mijn leven!