Dag 9: Van 12 tot 12: de laatste 12 van 2012
Maandag 31 december 2012

Het was de laatste dag van het jaar en mijn laatste dag in New York City. En als je aan oudejaarsavond denkt in combinatie met New York, dan denk je direct aan Times Square: de plek ter wereld om oud en nieuw te vieren! En dat was ook precies de reden waarom ik nog in deze stad was! Om 18 uur zouden de festiviteiten rond oud en nieuw beginnen, maar om een goede plek op Times Square te bemachtigen, zal je veel eerder moeten komen. Je bent namelijk niet de enige; er wordt geschat dat er hier jaarlijks 1 miljoen mensen staan om oudejaarsavond te vieren. Na mijn oud en nieuw vorig jaar in Moskou was ik nieuwsgierig naar hoe het hier zou verlopen en of er meer te doen zou zijn. Alhoewel het voor mij vandaag een extreem lange en vermoeiende dag was, bleek alles achteraf zeker de moeite waard te zijn geweest en daar ben ik erg blij om!

Ik stond rustig op en zette rond elven koers naar Times Square. Aangekomen merkte ik dat het al behoorlijk druk was. Vele mensen baanden zich een weg door de menigte heen. Politieagenten waren in grote aantallen aanwezig om alles in goede banen te leiden. Hier en daar waren plekken afgezet en hekken stonden klaar om meer vakken af te zetten. Auto’s reden nog wel rond. Ik had geen rugtas meegenomen, maar had m’n zakken wel volgestopt met eten en drinken. Het idee was dat je in een vak ging staan en daar de rest van de dag en avond zou blijven staan. Eten, drinken en wc’s waren niet aanwezig. Als je je vak wilde verlaten, kon dat, maar terugkeren zou geen optie zijn; je zou dan op zoek moeten gaan naar een ander vak. Vakken werden gevuld vanaf de meest populaire plekken, op Times Square tussen 42nd en 47th Street, en indien nodig nog vele blokken daarachter, richting Central Park op 59th. Ik sloot aan in de rij voor een beschikbaar vak dat een mooi uitzicht had op Times Square en de twee podia waarop optredens gegeven zouden worden. Ik was bij lange na niet de enige en het was behoorlijk dringen en duwen geblazen, omdat de mensen achter me steeds meer naar voren schoven en zich niet leken te beseffen dat de mensen vooraan tegen een hek gedrukt stonden. Mondjesmaat werden de twee vakken waar ik stond gevuld, waarbij elke persoon werd gecontroleerd door een politieagent en –hond. Om 11.45 uur was ik in de rij gaan staan en zo’n drie kwartier later stond ik bijna vooraan in het tweede vak (tussen 46th en 47th Street), zo’n 10 meter schuin achter het grote podium. Ik hoopte dat ik de artiesten zou kunnen zien, want er waren veel hekken en steigers geplaatst voor de belichting. Een ander podium iets noordelijker kon ik ook zien, alhoewel deze een stuk verder stond. En helemaal in het noorden, bij 42nd Street, had ik uitzicht op de vele reclameschermen met daarboven ‘de bal’. Elk jaar wordt op oudejaarsavond om 18 uur een grote kristallen bal aan een paal omhoog gehesen, waarna deze 1 minuut voor middernacht in 60 seconden naar beneden valt. Deze ‘ball drop’ luidt het nieuwe jaar in New York officieel in.

En toen was het wachten. En wachten. En nog meer wachten. Om me heen stonden gelukkig enkele gezellige personen, dus had ik aanspraak van een meid die ook alleen was gekomen, twee vriendinnen, een moeder met twee jongere kinderen, een echtpaar, en een vader die hier met zijn zoon was gaan staan. Het was buiten zo’n 2°C en daarmee nog wel uit te houden. Ik hoorde dat het vorig jaar vele malen warmer was, maar dat er ook jaren zijn geweest waarin het stukken kouder was. Er stond weinig wind, dus dat hielp. Ik was dik ingepakt in thermokleding en alle mensen om me heen gaven ook genoeg warmte af, dus ik heb gelukkig niet veel kou geleden. Omdat de kans vrij klein zou zijn dat ik in de avond nog zou kunnen zitten, maakte ik daar in de middag nog eventjes gebruik van. Om me heen, en dan met name achter me, zag ik het steeds drukker worden naarmate de tijd verstreek. Meer en meer vakken werden gevuld. Op beide podia was men druk bezig met de voorbereidingen voor de optredende artiesten. Alle videoschermen op Times Square, een kleine 40, bleven helaas voortdurend dezelfde reclames afspelen, dus daar was al snel niet heel veel meer te zien. Enig vermaak kwam pas na 15 uur, toen diverse artiesten begonnen te repeteren voor de optredens in de avond. En zelfs in de avond vonden er nog diverse repetities plaats. Dit was voor de bezoekers eigenlijk best vreemd, omdat ik enkele nummers dus meerdere keren heb gezien en gehoord. Het hele spektakel zou namelijk op televisie worden uitgezonden in het kader van de ‘Dick Clark’s New Year’s Rockin’ Eve’. Tot dusver was Dick Clark elk jaar de host van deze show, maar aangezien hij dit jaar was overleden, zou de show dit jaar worden overgenomen door Allison Hagendorf, wie dat ook moge zijn. Ook Ryan Sycrest en Carson Daly waren aanwezig als tv-presentatoren. Elk heel uur was er wel eventjes vermaak voor iedereen, aangezien er elke keer werd afgeteld naar het nieuwe jaar in een ander land. Op de videoschermen werd van 10 naar 1 afgeteld en de duizenden mensen in het publiek konden zodoende alvast oefenen voor het echte werk. Zo zagen we het nieuwjaar worden in het Midden-Oosten, Afrika, Europa en het oostelijke deel van Zuid-Amerika. Omdat er geen eetkraampjes waren, wisten enkele pizzabezorgers slim in te spelen op de hongerige menigte. Ze hadden pizza’s meegenomen en verkochten deze voor $20. Aangezien ze zelf niet in de vakken mochten komen, riepen ze naar de mensen. Vervolgens werden pizzadozen en dollarbriefjes heen en weer doorgegeven tussen het publiek. Het was een grappig gezicht. Ook waren enkele personen bereid water of andere producten te gaan halen bij een winkel, uiteraard tegen een behoorlijke meerprijs. Toch hadden ze succes.

Om 18 uur, toen het al donker was geworden en alle reclameschermen nog opvallender waren geworden, ging het spektakel dan eindelijk van start. In tegenstelling tot wat ik had verwacht, was het geen zes uur durende aaneengesloten show. Ja, gedurende de hele avond was er entertainment, maar het was duidelijk dat er op televisie ook heel veel reclameblokken of andere dingen werden uitgezonden, aangezien wij telkens moesten wachten op het volgende optreden. De avond begon met een openingswoord en het oplaten van de bal. De glinsterende bal werd omhoog getakeld en wisselde voortdurend van kleur. De relaties met China werden vervolgens opgehaald en enkele afgevaardigden spraken over China en de VS. Als ‘spectaculaire’ openings-act kwamen ze vervolgens met een Panda Dance op de proppen. Ik kon enigszins zien wat er op het podium gebeurde, maar het was makkelijker om op een videoscherm mee te kijken. Er was namelijk maar een handjevol mensen dat eigenlijk goed zicht had op het podium en dat waren de mensen die in het enige betaalde vak stonden. Helaas waren er voortdurend maar één of twee schermen gewijd aan een live-feed van het podium. De panda’s waren geinig, maar niet echt baanbrekend, behalve dat ze eventjes wilden meeliften op het succes van gangnam style: panda style! Tijdens de avond werd er even stilgestaan bij de slachtoffers van het drama van Newtown enkele weken geleden. 27 roze, blauwe en witte ballonnen werden opgelaten om de jonge scholieren en docenten te herdenken. De sponsor van het evenement deelde daarnaast nog langwerpige blauwe ballonnen uit aan het publiek, evenals hoge hoeden. Alhoewel het idee hierachter leuk was, maakte dat het zicht op de podia nou niet bepaald beter. En ook begonnen mensen steeds meer naar voren te duwen, vooral toen er weer eens cameramannen langsliepen van ABC, NBC of CNN en iedereen uitbundig wilde zwaaien en juichen. Ook was het dringen geblazen toen de grotere optredens begonnen. En dat waren er best een paar! Alhoewel er een paar kleinere optredens waren van voor mij onbekende artiesten, waaronder de winnares van The Voice en een of andere groep die een ode hield aan Johnny Cash, waren de bekende artiesten erg gaaf om live te zien en te horen. Zo bracht Carly Rae Jepsen twee bekende nummer ten gehore en mochten ook de Neon Trees laten horen wat ze in huis hadden. Ook Train liet enkele nummers horen, waaronder Imagine van John Lennon, vlak voor twaalven. Er waren echter twee grote klappers. Als er één nummer is dat de muziekwereld van 2012 op z’n kop heeft gezet, dan is het Gangnam Style van de Zuid-Koreaanse Psy. En op zijn verjaardag, luid toegezongen door 1 miljoen mensen, mocht hij zijn nummer nog eens opvoeren. Het hele publiek ging los, alhoewel het vanwege de drukte lastig was om het dansje te doen. Ik kon het optreden via een scherm volgen, maar zag Psy ook enkele malen toen hij aan de zijkant van het podium voor ons ging staan. Het was erg lollig. De artiest waarvoor vele mensen op Times Square waren afgekomen, en voor wie ik twee weken geleden, toen ik het vernam, ook een klein vreugdedansje deed, liet lang op zich wachten. Maar even na half twaalf verscheen Taylor Swift, op dit moment de populairste Amerikaanse zangeres, dan eindelijk op het podium om twee van haar nieuwe nummers te laten horen. Het optreden klonk erg goed en 1 miljoen mensen zongen luidkeels mee, om vervolgens in een enorm gejuich los te barsten.

En toen was het 1 minuut voor middernacht, 1 minuut voor 1 januari, 1 minuut voor het nieuwe jaar, 1 minuut voor 2013. Op het videoscherm onder de bal werd vanaf 60 afgeteld, terwijl de kleurrijke bal langzaam naar beneden zakte. Het publiek werd drukker, het publiek werd luider. Vanaf 20 seconden begon de hele menigte keihard mee te tellen. Vanaf 10 seconden ging het volume nog een stuk hoger. Om me heen telde iedereen luidkeels af. We waren een eenheid, allemaal aftellend naar het nieuwe jaar. 5, 4, 3, 2, 1, …

Dag 10: Door naar Boston
Dinsdag 1 januari 2013

Happy new year! Heel Times Square barstte uit in een luid gejuich, het laaiende enthousiasme was van alle kanten merkbaar, te horen, te voelen. Iedereen schreeuwde het uit van blijdschap. Het was oorverdovend. Tonnen confetti werden de lucht in geschoten en dwarrelden langzaamaan over de hele menigte heen. Vuurwerk was er niet –voor zover ik gelezen heb wordt dat wel boven Central Park afgestoken–, op enkele kleine stukjes vuurwerk rond de bal na. Mensen wensten elkaar een gelukkig nieuwjaar. Iedereen was opgetogen, enthousiast en blij. Maar iedereen was ook behoorlijk moe, want we hadden daar wel meer dan 12 uur gestaan. Omdat er geen overige activiteiten zouden plaatsvinden op Times Square, begon de menigte het plein te verlaten. De manier waarop dit verliep, was echter enorm chaotisch. Zo nauwkeurig iedereen werd binnengelaten, zo rommelig verliep het nu. Het was dringen geblazen en aanschuiven in de enorme menigte. Het is duidelijk dat ze nog veel kunnen leren van Moskou. Vanzelfsprekend waren de metrostations rond Times Square niet toegankelijk, waardoor iedereen een andere kant op ging. Ook ik liep een zekere kant op, naar een plek waarvan ik wist dat daar wel ergens een station zou zijn. Het was druk in de straten en vele feestgangers dropen af, ofwel naar huis om uit te rusten, dan wel om het feestje thuis of elders voort te zetten. Ook zag ik vele mensen wiens avond nu juist pas begonnen was en die niet de hele dag buiten hadden gestaan. Ik was echter moe en had daarnaast niet heel veel kracht meer om op m’n benen te blijven staan. Met de metro ging ik daarom weer terug voor een welverdiende nachtrust. Al met al kijk ik terug op een hele bijzondere dag en een heel speciale avond. Alhoewel dit zeker niet iets is wat je elk jaar zou willen doen (daarvoor duurt het wachten gewoon te lang en kun je de beelden net zo goed op tv terugzien, wat overigens ook verklaart waarom er bijna alleen maar toeristen op het plein te vinden waren), was dit zeker iets wat ik niet had willen missen! Daar stond ik dan toch maar even, op Times Square tussen 1 miljoen andere mensen! Weer iets om van mijn ‘bucket list’ te schrappen!

Het is 2013, tijd voor een nieuw begin en tijd voor een nieuwe locatie. Aanstaande vrijdag zal ik naar huis gaan, maar niet vanaf JFK Airport, maar vanaf Logan International Airport, het vliegveld van de stad Boston. Nu ik drie belangrijke steden aan de oostkust van de VS heb gezien, wilde ik de vierde en daarmee laatste grote stad niet overslaan. Vanochtend kon ik rustig aan doen, iets dat vanwege gisteren wel nodig was. Ik had namelijk een trein geboekt voor 13 uur. Nadat ik m’n spullen had gepakt en had uitgecheckt, ging ik op weg naar het station. Niet naar Grand Central, maar naar Penn Station, waarvandaan ik ook de trein naar Philadelphia had genomen. Omdat ik hier vroeg was aangekomen, moest ik nog een uurtje in de wachtruimte plaatsnemen. Gelukkig was een vestiging van Dunkin’ Donuts niet ver weg en was er ook draadloos internet aanwezig. Het is trouwens het vermelden waard dat treinreizen in de VS een compleet andere betekenis heeft dan in ons landje. Bij ons is de trein gelijkwaardig aan het normale openbaar vervoer, of de metro in steden als New York. Treinreizen heeft hier echter meer weg van vliegen. Tickets koop je van tevoren en je wacht in een wachtruimte totdat er op een bord het perronnummer wordt doorgegeven, wat op z’n vroegst pas een kwartier van tevoren gebeurt. Iedereen wordt dan verzocht zich naar de roltrap te begeven, waar je ticket wordt gecheckt, je naar het perron kunt afzakken en een plek in de trein kunt bemachtigen. Het was bij deze rit echter niet heel handig dat pas vijf minuten van tevoren werd aangegeven op welk perron iedereen moest zijn, want het duurde een behoorlijke tijd voordat de hele groep mensen in de stationshal in de trein zat. Ook opvallend was dat bijna iedereen koffers bij zich had. Treinreizen draait hier echt om reizigers, niet om forenzen.

Gelukkig was de trein comfortabel, waardoor een rit van vier uur geen straf was. De stoelen waren breed, er was een stopcontact en draadloos internet, alhoewel dat laatste nogal haperde. Onderweg kwam ik erachter dat het ten noorden van New York veel meer had gesneeuwd dan in de stad zelf, aangezien we voortdurend langs een wit landschap reden. Velden, kleine dorpjes en bossen hadden allemaal een laagje sneeuw. Heel veel bijzonders kwamen we onderweg niet tegen en het enige dat ik nog kan noemen is dat we bijna de hele tijd langs de kust hebben gereden. Boston ligt namelijk ten noordoosten van New York, eveneens aan het water. Onderweg stopten we enkele keren bij tussenliggende stations, maar op een zeker moment ook ergens in het nergens. De trein had problemen: de hoofdgenerator was uitgevallen en er was geen stroom meer. Een vrouw begon meteen al te vloeken en eiste haar geld terug. Nogal overdreven, als je het mij vraagt. Na zo’n 20 minuten leek alles weer te werken en konden we weer verder. Om 17.30 uur kwamen we aan op Boston South Station, het eindpunt. Het was al donker geworden, maar toch kon ik nog prima de weg vinden naar m’n verblijfplaats, een hostel iets ten zuiden van downtown Boston. Op de stoep lagen hier en daar nog lagen ijs –platgetrapte sneeuw–, waardoor het soms glad was. Boston voelde net als Philadelphia meteen aan als een andere stad dan New York City. De stad was kleiner en rustiger, er was minder verkeer en de gebouwen waren lager. Nadat ik had ingecheckt, heb ik een klein stukje door de stad gelopen, op zoek naar een plek om te eten. Meer van de stad zal ik de komende twee dagen gaan zien, aangezien er hier ook genoeg te ontdekken valt en ik al aardig wat op m’n lijstje heb staan.