Dag 1: Istanbul
Vrijdag 14 juni 2013

Jaja, het is weer tijd voor een trip en een bijbehorend reisverslagje! Iets minder groots dan anders, maar hopelijk kan ik anderen opnieuw jaloers maken voor de mooie hobby die reizen heet. Bestemming deze keer is de stad die gelegen is in twee continenten, een stad die vroeger de grootse naam Constantinopel droeg en nu door het leven gaat als Istanbul, de grootste stad (maar net-niet-hoofdstad) van Turkije!

M’n trip zal in totaal vijf dagen duren, te beginnen met vandaag, welke op zich al snel voorbij was. M’n vlucht van Amsterdam vertrok namelijk pas om 13.55 uur, met een aankomst van 18.20 uur (+1 uur) op Sabiha Gokcen Airport. Hier liep ik meteen tegen een verrassing aan, dus bij deze wil ik iedereen waarschuwen: neem 15 euro contant geld mee om je visum te kopen. Laat ik nou net een deel van dat geld op Schiphol te hebben uitgegeven voor een lunch. En lira’s accepteren ze gek genoeg niet. Dus moet je ter plekke euro’s pinnen. Ik had van tevoren een pick-up-shuttlebus gereserveerd, dus stond er iemand met een bordje op mij en enkele anderen te wachten. Het duurde maar liefst twee uur voordat ik bij m’n hostel was, aangezien het onderweg behoorlijk druk was en we veel in de file stonden om de stad binnen te komen. Leuk detail was dat er bij een brug een bordje stond met ‘Welcome in Europe’. We gingen overigens meerdere bruggen over, allemaal zijvertakkingen van de Bosporus, welke de Europese en Aziatische zijde van de stad scheidt. Zigzaggend reden we door de levendige stad. Ondanks dat het al donker was en niet al te vroeg, was er volop leven te zien op deze vrijdagavond. M’n hostel lag in de wijk Sultanahmet, het oude gedeelte van de stad, met daar de meeste bezienswaardigheden. Ik had het goed getroffen, want de mensen die ik tegenkwam in het hostel waren allemaal enthousiaste en gezellige reizigers van over de hele wereld. Ook het personeel deed vrolijk mee met de gezelligheid. Op het dakterras (met een uitzicht op de Blauwe Moskee) en daarna ook nog op enkele andere plekken in de stad, was het daarom niet moeilijk om er een leuke en lange avond van te maken. De regen die op deze warme avond viel, namen we maar voor lief.

Dag 2: Een harem, kruiden en een tentenkamp
Zaterdag 15 juni 2013

Halverwege de ochtend ontmoette ik de meeste mensen van gisteravond weer op het dakterras, waar een ontbijtje met Turkse thee voor ons klaarstond. Het was een mooie en warme dag met veel zon. Het was tijd om te beginnen aan de culturele ontdekking van Istanbul. Met twee Zweden liep ik ons straatje uit, een plek met vele souvenirwinkeltjes en hier een daar een kebabzaak, waar ik gisteravond als laat avondmaal al mooi gebruik heb kunnen maken. (3 lira, €1,50 voor een heerlijke kebab!) Door de straat reed overigens ook een tram, maar die hoefden we niet te nemen. Het was namelijk maar vijf minuten lopen naar het Topkapipaleis, het grote paleis waar vroeger de verschillende sultans hebben gewoond. We liepen eerst het eromheen liggende Gülhane-park door, met mooi aangelegde bloemenperkjes, beelden van leeuwen en een uitzicht over de Bosporus en het Aziatische gedeelte aan de overzijde. Telkens keken we tegen de muren van het paleis aan. Het paleis was groot en bestond uit meerdere binnenplaatsen en vertrekken. Het was erg druk in het paleis, maar dat deerde ons niet. Het paleis was anders dan de paleizen die we in West-Europa gewend zijn. In plaats van grote en mooi aangeklede balzalen was alles hier veel meer van marmer en steen. De ruimtes die we doorliepen waren vaak behoorlijk kaal. Toch waren ze niet saai, want de muren waren wel versierd met de meest prachtige tegels. We namen een kijkje in een gebedsruimte, een besnijdeniszaal en zagen enkele mooie gouden voorwerpen en mantels van de sultans. In het paleis bevond zich ook de harem, de plek waar de sultans vroeger hun vertier zochten. Ook hier was het enigszins leeg van binnen -ergens verwachtte ik veel kussens en kleedjes- maar desondanks mooi. Weer buiten liepen we wat rond om op zoek te gaan naar een plek om te lunchen, aangezien we behoorlijke trek hadden gekregen. Gelukkig zijn de kebabtenten nooit ver weg hier. Grote rollen met lam worden hier overal rondgedraaid langs hete platen of vlammen, waarna hier stukken vanaf worden gesneden op ofwel een spies, dan wel meteen een broodje. We genoten van twee heerlijke zelf in elkaar geflanste broodjes en erg zoete Turkse thee. Vele andere toeristen zagen we min of meer hetzelfde doen.

Iets verderop bevond zich de Spice Market, twee overdekte straten vol met kruiden. Heel groot was het niet, maar dat hoefde ook niet, want echt overal verkochten ze nagenoeg hetzelfde. Het rook echter wel erg lekker hier. We gingen enkele stalletjes binnen en kregen van het personeel keer op keer diverse kruiden te ruiken, variërend van kruiden voor vis, vlees en groente, tot pepers en curry’s. Tevens waren er vele soorten thee te verkrijgen, waaronder rozenblaadjes, sinaasappel en liefdesthee. Er werd ons zelfs thee aangeboden. Gedroogd fruit was ook aanwezig, net als zoete Turkse hapjes. Na vele ruiksessies liepen we weer naar buiten en zei ik gedag van de twee. Zij zouden morgen vertrekken en hadden de rest van de stad al gezien.

Ik liep via een tunnel met enkele kraampjes naar de Galata Bridge, een brug naar het noordelijke en moderne gedeelte van de stad. Bovenop de brug stikte het van de vissers, die allemaal hun hengels hadden uitgeworpen in het water en hoopten op een goede vangst. En ze vingen aardig wat. Vele kleine visjes die onder de brug doorzwommen konden de muur van vishaakjes niet vermijden en lieten zich beetnemen. Aan de overkant had ik een zicht op de hoge Galata Tower. Ik liep echter een andere straat in, behoorlijk heuvelopwaarts. Na enkele kleine winkeltjes liep dit uiteindelijk over in Istaklal Cadessi, een enorm lange brede winkelstraat met vele moderne zaken, voornamelijk met kleding. Het aantal reclamebordjes van de lokale telecomprovider Turkcell viel ook erg op. Het was druk in de straat: veel lokale mensen maar ook wel enkele toeristen. Wellicht dat vele toeristen dit gebied nu ontwijken, want het plein waarop de straat eindigt, het Taksimplein, is de afgelopen twee weken het strijdtoneel geweest van enorm hevige protestacties tegen de premier Erdogan, die het ernaast gelegen Gezipark wil ombouwen tot een winkelcentrum.  Morgen staat er weer een demonstratie gepland, maar van ongeregeldheden en politieoptredens met waterkanonnen en traangas was nu totaal geen sprake. Vele busjes van de politie stonden wel aan de zijkanten opgesteld en hier en daar was nog wat rommel te bekennen, maar het leek een normale gezellige zaterdagmiddag. In het park was een tentenkamp opgezet door actievoerders, maar het leek vandaag eerder een braderie in het lekkere zonnetje. Wel werden flyers verspreid. Het viel me hier ook op dat de overstap van Wesley Sneijder naar Galatasaray populair was, aangezien ik z’n shirtje vaker voorbij zag komen. Terwijl een nabijgelegen moskee begon met z’n gebed, liep ik terug door de winkelstraat, keek ik naar de Nederlandse ambassade en nam ik een Turks ijsje. Hartstikke duur, maar het was wel erg lekker en ik kreeg er een vermakelijke show bij, waarbij m’n ijsje telkens weer de lucht in vloog of omgedraaid werd als ik deze aan wilde pakken. Opvallend aan dit ijs is dat het veel plakkeriger is. Een jus d’orange-kraampje kon ik ook niet weerstaan. Terug bij de Galata Tower kocht ik een kaartje en nam ik de lift en de trap naar boven. Hier had ik een prachtig 360-graden zicht over de stad. De Golden Horn was te zien (het gebied rond het water), evenals het paleis en de vele moskeeën die de stad rijk is. Het was erg smal hier boven, maar het uitzicht maakte veel goed.

Ik liep terug naar de brug en ging nu onderlangs in plaats van bovenlangs. Hier bevonden zich allemaal visrestaurants. Een kraampje waar ze broodjes visfilet verkochten sloeg ik over, maar wel nam ik een heerlijke maaltijd van verse vis, terwijl ik naast me allemaal vislijnen zag hangen en zo nu en dan een visje opgetakeld zag worden. Na m’n maaltijd keerde ik rustig terug naar het hostel, waar ik bijkwam van m’n lange maar vermakelijke dag. Het was hier wederom een gezellige bedoeling met alle andere backpackers. Op het dakterras genoten we van een heerlijke avond, waarbij we halverwege verrast werden door enkele sirenes van ambulances, politie en brandweer. Iets later hoorden we dat het Taksimplein en het Gezipark volledig hardhandig ontruimd waren. Het is vreemd om te horen hoe snel de sfeer daar kan omslaan. We bleven daarom allemaal maar vrolijk binnen.

Dag 3: Terug naar de oudheid
Zondag 16 juni 2013

Na een lekker ontbijtje op het dakterras was het tijd voor m’n tweede dag met bezienswaardigheden. Ik zou de rest van Sultanahmet bezoeken. Het was een mooie dag, met hier en daar wat wolkjes; de temperatuur was aangenaam. Ik liep langs toeristenwinkeltjes, de trambaan en zwerfkatten naar de Basilica Cistern. Van buiten was het gewoon een klein gebouwtje in een straat met winkels, restaurants en hotels, maar wat er zich onder deze gebouwen bevond zou je totaal niet verwachten. Er was hier namelijk een enorme (donkere) ruimte met enorm veel oude zuilen, allemaal staand in laag water. Ze stonden in allemaal verschillende rijen opgesteld en waren belicht met oranje spotjes. Deze zuilen stammen uit de tijd dat de Romeinen deze stad nog bezaten en de ruimte was een overblijfsel van een oude wateropslagplaats. Terwijl ik luisterde naar mysterieuze kerkachtige muziek, keek ik naar de zuilen en de karpers die om een of andere reden in het water zwommen. Twee zuilen hadden een vrij unieke onderkant in de vorm van een hoofd van Medusa. Weer boven de grond ging ik terug richting het Topkapipaleis, aangezien hier ook de Archeological Museums bevonden. Zoals de naam al doet vermoeden waren dit drie gebouwen met allemaal archeologische vondsten van Turkije en de omgeving, waaronder overblijfselen van de tijd dat Istanbul nog Byzantium en Constantinopel heette. Er waren sarcofagen te zien, beelden, vaasjes, munten, tegeltjes van keramiek en nog veel meer. Het zag er allemaal wel ok uit. Datzelfde kon ik zeggen over de lahmacun (een soort pizza met gehakt) die ik hierna naar binnen werkte.

Na m’n lunch liep ik naar het plein naast de Basilica Cistern om naar één van de bekendste moskeeën van de stad te kijken: de Aya Sophia, vroeger ook wel bekend als de Hagia Sophia. Deze tot moskee omgebouwde kerk was van buiten niet de mooiste, maar van binnen wel een bezoekje waard. Met m’n museumpas kon ik snel naar binnen. De combinatie van kerk en moskee maakte het gebouw vrij bijzonder. Zo waren er op enkele muren mozaïeken te zien van Jezus en Maria, maar hingen er ook grote zwarte schijven met Arabische tekens met o.a. de naam Allah. Je kon van zowel beneden als boven de grote centrale koepel bekijken. Ondanks dat de moskee onlangs gerenoveerd is, stonden er helaas nog steeds steigers. Weer buiten liep ik recht op de andere grote moskee van de stad af. Deze was erg groot, had vele minaretten en had vele blauwe koepels. Dit verklaart ook de naam van het bouwwerk: de Blauwe Moskee. Ik liep door het parkje heen met een fontein, vele toeristen en kraampjes waar ze maïskolven en gepofte kastanjes verkochten en betrad iets later via de zijingang de moskee. De andere ingang werd alleen door moslims gebruikt die hier kwamen om te bidden. Deze moskee was namelijk nog steeds actief. Van binnen was een bepaald gedeelte dan ook niet toegankelijk voor toeristen, maar het was alsnog mogelijk om het meeste te zien. Ook hier hingen de enorme lampen extreem laag, maar in tegenstelling tot de Aya Sophia was de ruimte vele malen lichter. Er waren mooi versierde koepels en verschillende gekleurde ramen aan de zijkanten. Je schoenen moest je meenemen in een plastic zakje, want het tapijt op de vloer wilden ze schoon houden.

Naast de moskee lag de Arasta Bazaar, een straatje met enkele winkels, welke voornamelijk gefocust waren op toeristen. Niet heel bijzonder, maar ik kon hier ook het mozaïekmuseum bezoeken, waar enkele opgegraven vloermozaïeken te zien waren. Hier stonden voornamelijk mensen en dieren op afgebeeld. Het was een klein museum en lang niet alle mozaïeken waren compleet. Ik liep vervolgens door enkele straatjes en kwam uit bij de Little Aya Sophia, welke van binnen echter totaal niet leek op z’n grote naamgenoot. Toch was deze kleine moskee van binnen mooi om te zien en waren er nauwelijks andere toeristen te bekennen. Ik keerde min of meer om en kwam terecht op de Hippodrome, een uitgestrekt, maar smal plein met een Egyptische obelisk en een andere zuil.

Ik ging weer verder met m’n wandeltocht en liep via een winkelstraat naar de New Mosque, een moskee van een paar honderd jaar oud welke naast de Spice Bazaar lag. Ik had deze gisteren al gezien, maar was er nog niet in geweest. Ook deze was van binnen erg mooi om te zien. Je merkte dat veel moskeeën overeenkomsten hadden, maar er toch ook subtiele verschillen waren. Via het plein naast de moskee, waar zich veel duiven bevonden, liep ik een straatje in met allerlei marktkraampjes. Er werden hier opvallend veel noten en zaden verkocht. Ik zwierf enige tijd rond, bekeek de spulletjes en nam ergens een lekkere kebabschotel als avondmaal. Bij een speelgoedzaak viel het me hierna op dat de tasjes die ze gebruikten exact dezelfde waren als die van onze Bart Smit. Alleen de naam was anders; ik rook plagiaat.

In het hostel, waar ik vervolgens uitrustte en kletste met enkele andere backpackers, werd een barbecue voorbereid. Helaas moest ik deze missen, aangezien ik een kaartje had gekocht voor een dansvoorstelling in een cultureel centrum (een voormalige hamam) in de buurt. Ik had de mogelijkheid om naar een traditionele uitvoering van Whirling Dervishes te kijken, maar had gekozen voor allerlei verschillende dansen uit Turkije en omgeving. En daar was ik blij mee, want het was een zeer vermakelijke voorstelling van anderhalf uur. In een kleine ronde zaal met drie rijen stoelen zat ik eersterangs om te genieten van  vrolijke Turkse muziek en diverse zeer uitbundige dansen. Telkens haalden de mannelijke en vrouwelijke dansers weer andere kostuums tevoorschijn. De keren dat er aan buikdansen werd gedaan waren met recht de hoogtepunten van de avond, maar ook de rest zag er gelikt uit. Door de regen keerde ik terug naar het hostel, waar ik iedereen op een kluitje in het binnengedeelte van het dakterras aantrof. Niet alleen de regen zorgde ervoor dat mensen niet waren weggegaan, maar ook de rellen op de Galatabrug dichtbij. Eén persoon liet zelfs filmpjes zien van de toestand op de brug en vertelde hoe hij daar door de politie met traangas was weggedreven. Ondanks de situatie was het in het hostel (met onder andere een shisha/waterpijp) tot nog laat gezellig.

Dag 4: Een doolhof van winkeltjes
Maandag 17 juni 2013

Het was vandaag niet zo’n drukke dag als gisteren, maar toch heb ik me prima vermaakt. Het was om te beginnen een stralende warme dag met een strakblauwe hemel. Erg warm dus, maar nog wel uit te houden. Deze ochtend stond de Grand Bazaar op het programma, een enorm overdekt complex met honderden winkeltjes. Toen ik net binnen was nam ik me voor om bij te houden waar ik me ongeveer bevond, maar met de enorme wirwar van gangen en zijpaden gaf ik m’n oriëntatie al snel op. Er werd hier ontzettend veel verkocht, maar het viel wel op dat heel veel winkeltjes hetzelfde verkochten. Zo had je gangen met alleen maar sieraden, veel winkels met alleen maar sjaaltjes, zaakjes met gekleurde lampjes en andere verkopers met tapijten, toeristische prul en shirtjes. Het was allemaal apart om te zien, maar had niet de authentieke sfeer waar ik op gehoopt had. Buiten probeerde ik te achterhalen waar ik was en toen dat eenmaal gelukt was, liep ik door de hitte enkele niet heel spannende wijken door. Bij een grote hoofdweg kwam ik uit bij het Aquaduct van Valens, een oud bouwwerk uit de Romeinse tijd waar ik op de heenweg vrijdag al onderdoor was gereden. In een vredige moskee in de buurt rustte ik uit, alvorens bij een restaurantje nogmaals van een kebabschotel te genieten, maar ditmaal met kip. Je vindt kebab echt overal hier en het is moeilijk om het te weerstaan.

Vlakbij zat de Istanbul University, maar deze was niet toegankelijk voor toeristen. De ernaast gelegen Süleymaniye Mosque wel, alhoewel ik wel een tijd heb moeten wachten om naar binnen te mogen, aangezien er een dienst bezig was. Gelukkig was de buitenkant ook erg mooi om te aanschouwen. De moskee was omringd door een grasveld en had aan één zijde een uitzicht over het water en het noordelijke gedeelte van de stad, omdat het hoger gelegen lag. Nadat ik de binnenkant van de moskee had gezien, liep ik naar dit water toe. Vanaf Eminonu vertrekken allerlei ferry’s; sommige gaan naar het Aziatische gedeelte van de stad, andere gaan westwaarts en weer andere varen voor toeristen een stuk de Bosporus over. Ik kon zo’n boottocht van anderhalf uur dan ook niet missen. Het was daarnaast prachtig weer, dus ideaal om het water op te gaan. Ik nam plaats op een bankje aan bakboord en was vervolgens blij dat de boot continu aan de linkerzijde bleef varen. We voeren eerst noordwaarts langs de Europese kust, met onder andere het Dolmabahce-paleis, een moskee, mooie huizen en een oude ruïne. Bij een grote brug, waar we tot onze verbazing een onderzeeër zagen varen, keerden we om, om langs de Aziatische kust meer bouwwerken te bekijken. Kinderen zwommen hier in het water om lekker af te koelen. Ten slotte voeren we langs Maiden’s Island, met daarop slechts een oud gebouw met een toren, nu omgebouwd tot een exclusief restaurant.

Met een softijsje in m’n hand ging ik terug naar het hostel om even te relaxen met lekker zoete appelthee. Wat later ging ik op zoek naar een avondmaaltijd en vond een tent waar ze lekkere kofte hadden, een soort gehaktballetjes, maar dan in rolletjes. De lokale rijstpudding die ik als dessert nam was ook erg smakelijk.

Het was alweer m’n laatste avond, maar de meeste gezellige mensen die ik had ontmoet in het hostel waren al vertrokken. Ik ging daarom terug naar het plein van de Aya Sophia en de Blue Mosque om enkele avondfoto’s te maken. Vanaf het hostel had ik namelijk al kunnen zien dat deze ‘s avonds mooi verlicht waren. Op het terras van een restaurant werd tevens een optreden gegeven van een Whirling Dervish, een man die onder begeleiding van religieuze muziek in z’n witte jurkachtige outfit rondjes aan het draaien was. Erg traditioneel, maar wel erg saai. Ik was blij dat ik voor het buikdansen was gegaan zaterdag.

Dag 5: Bezweet van de warmte
Dinsdag 18 juni 2013

In de morgen pakte ik m’n spullen in en zei ik gedag van de personen die ik wel kende. Het was mijn laatste dag, maar ik had pas een vlucht om 19 uur, dus ik kon nog wel het een en ander doen in de ochtend. Ik zat te overwegen om naar het Dolmabahce Palace of de mooie Chora Church te gaan, maar omdat deze nogal onhandig ver weg lagen, zag ik hier uiteindelijk van af. In plaats daarvan liep ik naar Eminonu bij de Galatabrug om daar de befaamde broodjes vis te proberen. Op een schommelend bootje werden allemaal visjes gebakken en vervolgens samen met sla en uien in een hard broodje gelegd. Voor 6 Turkse lira (3 euro) kon je van deze lekkernij genieten. En dat deden veel mensen op de kleine stoeltjes op de kade. Ik liep vervolgens nog even door de Spice Bazaar en kwam vervolgens in een hele lange winkelstraat waar ik nog niet eerder was geweest. Hier bevonden zich voornamelijk veel eenvoudige kledingzaakjes. De straat kwam uit bij de Grand Bazaar, waar ik doorheen liep. Aan de andere kant kwam ik bij een weg uit die terugliep naar het hostel. Onderweg liep ik nog langs een paar honderd jaar oude hamam, een Turks bad. Ik had nog tijd over en ik dacht: het is nu of nooit. Ik had al vele positieve verhalen gehoord van andere backpackers en het is toch iets dat je hier in Turkije eens meegemaakt moet hebben. Ik stapte naar binnen, kon me omkleden in een handdoek en stapte vervolgens de enorm warme sauna binnen. Dat was behoorlijk zweten geblazen! Druk was het hier in het mannengedeelte niet. In een stoomruimte ernaast was het nog benauwder. Gelukkig was het mogelijk om in een bad verkoeling te zoeken. Vervolgens kon je in de grote ruimte op de grote ronde verhoogde vloer zitten of liggen. Deze verhoging was echter wel behoorlijk heet. De bovenkant van deze ruimte had een koepel met gaten. Het was al met al een zeer aparte en relaxte ervaring en een mooie manier om m’n verblijf in Istanbul af te sluiten.

Op de terugweg kocht ik nog een souvenirtje, om vervolgens in het hostel m’n tas te pakken en samen met twee Australiërs om 15.30 uur in een minibus te stappen. Vanwege een enorme drukte op de weg duurde het vervolgens twee uur om het vliegveld te bereiken, maar ik kwam hier gelukkig nog op tijd aan voor m’n vlucht terug naar huis.

Mijn vijf dagen zijn heel snel voorbij gegaan, maar daarin heb ik me wel enorm vermaakt. Istanbul is zeker een erg mooie stad met veel historische bezienswaardigheden en lekker eten. Ik ben blij maar weinig van de huidige politieke problemen te hebben meegemaakt, dus ik kan iedereen alsnog van harte aanbevelen om deze bijzondere stad op de grens van Azië en Europa te aanschouwen. En met alle goede verhalen die ik over de rest van Turkije heb gehoord, zou een terugkeer naar dit land voor mij ook niet ondenkbaar zijn! Maar dat voor een volgende keer! Tot over een paar maanden!