Zaterdag 14 november 2009
Dag 42: Stilte na de storm

Dat slapen ging echter niet altijd even makkelijk, gewoonweg omdat de bedden niet recht waren en te klein waren. Toch heb ik wat kunnen uitrusten totdat ik om 7 uur wakker werd en de bus zich nog zo’n 80 km van Hue bevond. De afgelopen maand is Centraal-Vietnam regelmatig (begin vorige week zelfs nog) getroffen door stormen en tyfonen, welke in totaal enkele slachtoffers hebben geëist. Gelukkig scheen het volgens het weeralarm alweer wat beter te gaan, omdat het tyfoonseizoen begin november ten einde komt. Wel werden er nog enkele storm- en regenbuien verwacht deze week. Toen ik vanuit de bus naar buiten keek, zag ik dat het bewolkt was en regende. Vele Vietnamezen reden met poncho’s op hun scootertjes. De omgeving zag er hier in ieder geval niet uit alsof er iets ernstigs was gebeurd (wel weet ik zeker dat Hoi An, m’n volgende bestemming later deze week, getroffen is). Gelukkig was de regen alweer opgehouden toen we vijf kwartier later aankwamen in de stad Hue, welke precies in tweeën wordt verdeeld door de Perfume River. De bus stopte aan de zuidelijke oever, waarna we uit konden stappen. Aangezien ik een kamer had geboekt in het Hue Backpackers Hostel, een zuster van die in Hanoi, en ik bij deze laatste m’n busticket had gereserveerd, is er schijnbaar doorgegeven dat ik zou arriveren, want er stond iemand klaar met onder andere mijn naam op een bordje. Ik was echter niet de enige, dus het is meer voor de hand liggend dat het hostel probeerde te garanderen dat alle reserveringen in echte boekingen werden omgezet, in plaats van dat we door vele andere mannetjes naar andere hotels zouden worden geleid. Aangekomen bij het hostel verliep alles weer net zo makkelijk als in Hanoi. Ook de perfecte service, kamers en gezelligheid waren weer aanwezig (en hier en daar een bekend gezicht). Tot laat in de middag heb ik vervolgens heel rustig aan gedaan: een heerlijke douche genomen, m’n tas weer gereorganiseerd, op zoek gegaan naar een bank om te pinnen (de zuidzijde van de rivier is niet echt interessant), geluncht, op internet gezeten (om eindelijk wat verhalen en foto’s online te gooien en te lezen dat Nederland weer in de ban is van Sinterklaas!) en twee tourtjes voor de komende twee dagen geboekt. Ik wilde echter nog wel iets van de stad zien vandaag en besloot de brug over te steken en de noordzijde van de rivier te bekijken. Dit hele gebied was een grote citadel, omringd door een lange en dikke muur. Hierbinnen bevonden zich allerlei straatjes met huizen, winkeltjes en scholen. In het echte hart bevond zich de Imperial Enclosure, maar deze zal ik morgen tijdens een stadstour bezoeken. Vandaag besloot ik daar omheen te lopen, door de straatjes die gelukkig stukken rustiger waren dan die van Hanoi. De vele aanbiedingen van fietstaxi’s liet ik echter schieten, zodat ik alles rustig op m’n gemak kon bekijken. Hierdoor ben ik gelukkig ook een 60-jarige horlogemaker niet misgelopen, welke op een hoek van de straat achter een kastje zat te wachten op klanten. Hier had ik eindelijk de kans om m’n kapotte horlogebandje te vervangen, welke halverwege m’n China reis al kapot was gegaan. De vriendelijke oude man had een mooi nieuw bandje en wist deze snel op mijn klokje te plaatsen. Het beste was nog wel de prijs: bij horlogewinkels in Hong Kong (alleen daar vond ik eerder de mogelijkheid) werd ruim 30 euro gevraagd, terwijl deze man tevreden was met 20.000 dong, wat nog geen euro is! Ik ben in ieder geval weer blij! Ik liep verder naar diverse meertjes aan de achterzijde van de citadel, welke ofwel halfdroog lagen, danwel hele hoge begroeiing hadden. Ik had me er in ieder geval iets anders bij voorgesteld, maar mooi en vredig zag het er wel uit. Via kleine straatjes waar mensen buiten zaten te eten, naar de kapper gingen of hun huis aan het verbouwen waren, liep ik langzaam terug. Het was 17 uur en blijkbaar waren de scholen net uitgekomen, want tijdens de hele terugweg fietsten constant enorme groepen scholieren (in hun blauwe of witte uniformen) langs me heen. Sommige jongens prefereerden echter eerst nog een potje voetbal, alvorens naar huis te gaan. Alhoewel het de hele dag droog was gebleven en de temperatuur vrij aangenaam was, begon het nu wat te druppelen. Gelukkig bleef het hierbij (eigenlijk was het met die warmte best lekker) en was het alweer droog voordat ik terug was bij het hostel. Na wat rust besloot ik in het hostel m’n diner te nuttigen: een bun ha, een Vietnamese barbecue sizzler van varkensvlees, geserveerd met noodles van rijst. Dit laatste was apart, aangezien het dus geen rijstnoodles waren (de andere wordt van tarwe gemaakt), maar rijst in de vorm van noodles. Het smaakte in ieder geval goed. ‘s Avonds heb ik vervolgens met wat jongens en meiden, welke ik tijdens het diner leerde kennen, veel te lang in het café aan de overkant gezeten (maar gezellig was het wel!), waardoor ik m’n slaap een andere keer zal moeten inhalen, aangezien ik morgen vroeg op moet voor de stadstocht.

Zondag 15 november 2009
Dag 43: Een tour door Hue

Gaap! Na een veel te korte nacht kon ik iets voor achten een ontbijtje nemen, waarna ik samen met iemand anders van het hostel kon beginnen aan de Hue City Tour. We bleven echter niet met z’n tweeën, aangezien we door drie anderen werden opgehaald. Even later stapten we met z’n vijven dan weer in een complete touringcar, zodat we uiteindelijk met 30 man vertrokken. Onder begeleiding van een vriendelijke Vietnamese gids werden we vandaag naar de meest interessante plekken van Hue en omstreken gebracht. Als opwarmertje werden we gedropt bij een zaakje waarin we eventjes getuige waren van het maken van wierookstokjes en ‘kokino’s’ (of hoe je het ook schrijft), die puntige hoedjes die enorm veel vrouwen hier dragen. Helaas gingen de vrouwen van de zaak al snel over in hun verkooptechnieken (‘you like?’), waardoor we wat later alweer in de bus zaten voor de echte highlights. In de ochtend waren dit drie tombes van voormalige koningen (een eeuw geleden was er nog een monarchie hier). Aangezien de echte namen van de koningen door toeristen snel vergeten zouden worden, hielp de gids ons om de koningen beter in ons geheugen te bewaren: de een zat ontzettend onder de pukkels (en had 100 concubines, maar geen kinderen…), de ander was homo (geen kinderen dus) en de laatste was sexy (en had teveel vrouwen en meer dan 100 kinderen). De tombes, waarin we elk zo’n drie kwartier konden rondkijken, hadden wel wat van elkaar weg. Het waren stukken grond met enkele tempels en andere gebouwtjes, met naast de tombe ook nog enkele beelden (de meeste daarvan waren Vietnamese unicorns), zuilen, bomen en watertjes. In de gebouwen konden we soms ook nog foto’s, tronen, theeserviezen en andere relikwieën bekijken. Het was in ieder geval allemaal wel de moeite waard. Ook was het wel weer eens leuk om wat achtergrondgeschiedenis van een echte gids te horen, in plaats van zelf de bordjes te lezen, zoals ik in Hanoi deed. Daarnaast had ik ook genoeg mensen om me heen, waaronder twee vriendelijke Nederlanders. Rond lunchtijd konden we in een restaurant genieten van een uitgebreid en lekker buffet, waarna we onze tour vervolgden naar de Citadel (met de Imperial Enclosure en de Forbidden Purple City). Alhoewel ik er gisteren al omheen was gelopen, gingen we er nu echt in. In dit grote complex stonden vroeger vele gebouwen waarin de koninklijke familie huisde. Tijdens de oorlog is echter veel verwoest tijdens bombardementen, waardoor er nu vele grote grasvelden waren met hier en daar nog enkele gebouwen. Sommigen daarvan werden gerenoveerd, terwijl andere gebouwen zelfs opnieuw gebouwd zullen gaan worden. Dit kost echter helaas veel tijd en geld, dus we moesten over 80 jaar nog maar eens terugkomen. We zullen ons best doen. Met de bus werden we vervolgens naar een pagode gebracht, waar we in de bijbehorende tempel nog naar enkele zingende en werkende monniken konden kijken. Om de tour af te ronden, hebben we met een drakenboot een stuk over de Perfume River gevaren. Dit was heerlijk verfrissend, aangezien het de hele dag ontzettend warm (31 graden) en zonnig was geweest, iets dat ik tot dusver in Vietnam nog niet had meegemaakt. Om 16 uur kon iedereen vervolgens weer z’n eigen gang gaan en rustte ik uit bij het hostel. Een uur later (waarna er een uur van gratis bier voor gasten begon) ontmoette ik enkele andere backpackers aan een tafel, welke ook allemaal alleen reisden. Het werd een gezellige avond, waarbij de groep ook steeds groter werd (nou ja, man of 9) en we ook nog konden dollen met het geweldige personeel van het hostel. De Italiaanse spaghetti die ze me voorschotelden was daarnaast ook nog voortreffelijk! Tot dusver bevalt me deze manier van reizen uitstekend, aangezien je de mooiste plekken bezichtigt en daarnaast vele andere reizigers ontmoet die al de meest gave dingen hebben meegemaakt of de komende tijd min of meer dezelfde route als jij zullen afleggen. Helaas moest ik rond 22 uur toch echt wel richting bed, aangezien ik nog steeds wat slaap moet inhalen en morgen ontzettend vroeg moet opstaan voor m’n volgende tour.

Maandag 16 november 2009
Dag 44: Met de bus door de DMZ

Om 6 uur werd ik bij de receptie verwacht, waarna ik met nog iemand van het hostel in het restaurant naast ons kon wakker worden met een ontbijtbuffet. Al snel werden we bij een groep van zo’n 12 mensen gevoegd, waarna we rond zevenen begonnen aan een bustocht die zo’n beetje de hele dag zou duren. Ik had voor vandaag een tour door de De-Militarized Zone geboekt, een grote streek ten noorden van Hue, welke 50-60 jaar geleden de grens was tussen Noord- en Zuid-Vietnam en waar vele bloederige gevechten hebben plaatsgevonden. De tour zou diverse plekken in deze zone aandoen, maar eerst moesten we er nog heen, wat ook al 3 uur in beslag nam. Onderweg reden we langs het platteland en enkele dorpjes, waar we kinderen op schoolpleinen netjes hun formele ochtendcermonie zagen houden. Halverwege de route werd onze gids opgepikt, die ons onderweg diverse verhalen vertelde (de ‘highlights’ en de ‘lowlights’). Terwijl we over Highway 9 richting de grens met Laos reden, kwamen we eerst langs een dorpje met de Bru Van Kieu minderheid. Hier zagen we de bevolking hun alledaagse ding doen. Vrouwen deden de was, mannen waren met het huis bezig (welke op palen waren gebouwd voor tijdens de regentijd) en kinderen (waarvan de jongsten slechts een t-shirtje droegen) speelden wat in het rond. Langs een rivier en de Dakrong Bridge, welke voor de Zuid-Vietnamese en Amerikaanse troepen een belangrijk punt op de Ho Chi Minh Trail was voor de aanlevering van goederen, kwamen we uiteindelijk bij de Khe Sanh Combat Base. Hier hebben veel zuidelijke troepen de dood gevonden, wat zichtbaar was in een museum waarin voorwerpen lagen en foto’s hingen. Ook kregen we het een en ander te horen over de Vietcong en het Tet Offensief, welke velen wel bekend in de oren zullen klinken. Buiten waren vervolgens nog enkele bunkers opgesteld, tezamen met wat Amerikaanse helikopters, tanks en bommen. Terwijl de temperatuur buiten steeds verder op leek te lopen, stapten wij weer in de bus (met airco) om terug te gaan naar Dong Ha Town. Na een lange rit konden we hier bij een restaurantje een lunch nuttigen. De eerste helft van de middag, waarin het stukken bewolkter en dus koeler werd, besteedden we om over Highway 1 naar het noorden te rijden. Onderweg konden we enkele propagandastandbeelden bekijken, net als een brug over de Ben Hai rivier, welke de natuurlijke grens tussen noord en zuid was. Uiteindelijk bereikten we de kust en hadden we een uitzicht op de zee. Hier bevonden zich echter ook de Vinh Moc Tunnels, een enorm tunnelcomplex waar de noordelijke troepen zich schuil konden houden. Na een klein museum konden we door enkele van deze heen lopen, welke vrij laag, smal en donker waren. Hier en daar waren afslagen naar andere tunnels verder of dieper in het complex, maar deze namen we niet. Wel namen we een afslag naar een uitzichtpunt op zee, waar we een of andere maffe tunnelbewoner tegenkwamen. Hierna was het alweer tijd om terug te keren naar de bus (langer door de tunnels lopen zou ook niet echt goed zijn voor je rug). Hierna begonnen we aan opnieuw een erg lange busrit, maar ditmaal terug naar Hue. Het was jammer dat de tour voornamelijk een busrit was, maar ja, dat werd van tevoren ook al aangegeven. Wel was het in ieder geval interessant om deze zone, misschien wel de belangrijkste in de geschiedenis van het land, van dichtbij te kunnen bekijken. Om half zes waren we weer terug, waarna ik wederom in het hostel heb gegeten, gewoonweg omdat het eten er gewoon super is. Tegelijkertijd liet ik bij het winkeltje van de buren een backup van mijn eerste geheugenkaartje maken, aangezien ik met zo’n 1500 foto’s door de eerste 8 GB heen ben gegaan! Het duurde echter tot 21.00 uur voordat mijn twee dvd’s klaar waren, omdat hun computer vrij traag bleek te zijn. Maar goed, mocht ik m’n kaartje kwijtraken, heb ik de foto’s in ieder geval nog op dvd. Want kwijtraken wil ik mijn foto’s echt niet, daarvoor zijn ze veel te mooi en een veel te unieke herinnering! Na een avondje met wat nieuwe mensen in het hostel (welke vanwege een voortdurend luid zingende en zuipende groep Engelsen vele malen drukker was dan afgelopen dagen), ging ik redelijk op tijd naar bed. Morgenochtend zal ik mijn reis namelijk opnieuw vervolgen, ditmaal naar Hoi An. Ik ben in ieder geval blij dat ik Hue heb aangedaan, want ook al is de stad zelf niet bijster interessant, de enkele bezienswaardigheden zijn wel de moeite waard, net als de sfeer in het hostel!